Οι φασαρίες, οι λεγόμενοι μπαχαλάκηδες, η προβοκάτσια, τα "στημένα"
να τρομάξουν ποιον? Τους πολίτες που τις υπόλοιπες μέρες ζουν μια όμορφη
ζωή, γεμάτη από ευτυχία, χαρά, υγεία, πλούτο, καλοπέραση? Τους πολίτες
που θα κατέβουν να σπαταλήσουν τα άφθονα λεφτά τους σε γιορτινά
μπιχλιμπίδια? Τους πολίτες που ευημερούν και εκνευρίζονται αφάνταστα
όταν κάποιος χαλάει αυτή την υπέροχη τακτοποιημένη και λειτουργική
χώρα?....
Βρε χαιβάνια κοιτάχτε λίγο γύρω σας.. Η κυρίαρχη ιδεολογία ενός κατεστραμμένου και εξαθλιωμένου λαού είναι η κλασική αμερικάνικη ατάκα...
who gives a fu@k! Οι τελευταίοι ανήσυχοι σ΄αυτόν εδώ το τόπο είναι οι μαυραγορίτες, οι λαδέμποροι, οι τοκογλύφοι, μια οικονομική ελίτ που πάσχει από σοβαρότατο βουλιμικό σύνδρομο (καταπίvει ΤΑ ΠΑΝΤΑ) οι λακέδες παρατρεχάμενοι, και μερικές χιλιάδες ακατοίκοιτοι εγκέφαλοι που έχουν μόνιμη σύνδεση με τα μεσημερινάδικα στο χαζοκούτι, τις επιδείξεις από σεφ και μόδιστρους, τα τεταρτοκλασάτα βραδινά κ@λόμπαρα και τη μόνιμη καρέκλα τους στα προπατζίδικα να πιάσουν τη καλή...
Ο υπόλοιπος πληθυσμός σέρνεται άμοιρος, κακόμοιρος, έρμαιο, στις ουρές στις τράπεζες, στις εφορίες, στις ΔΕΚΟ, ικετεύοντας για χάρη, σέρνεται σκυφτός σε κάθε είδους εργασιακή αυθαιρεσία πλέον, σκουπίζοντας κ@λους και φιλώντας τα χέρια μιας ξέφρενης εργοδοσίας παρακαλώντας για ένα μεροκάματο αν υπάρχει. Με μια νεολαία αδιάφορη εντελώς αν γκρεμιστεί αύριο το σύμπαν, μια νεολαία καταδικασμένη στη μιζέρια για τα επόμενα εκατό χρόνια, και μια στρατιά από 70+ που παλεύουν ανάμεσα στην αγωνία τους να εξασφαλίσουν τα χαπάκια τους και το φόβο τους μήπως κοπεί και το χαρτζιλίκι που παίρνουν για σύνταξη και τους βρουν οι γείτονες από μυρουδιά στο διαμέρισμα...
Κι αν κοιτώντας γύρω σας σκέφτεστε πως λέω βλακείες και το χρήμα κυκλοφορεί θα σας πω ένα παλιό ανέκδοτο που ισχύει 100% αυτή τη στιγμή στις ζωές μας και στο τρύπιο το κεφάλι μας...
Ηταν εκείνος που τελικά πήγε στη κόλαση κι είδε ένα παλιό του φίλο να κάθεται με μια θεογκόμενα στα γόνατα και να πίνει ένα πανάκριβο ουίσκυ. Απορημένος από την αναπάντεχη εικόνα τον ρωτάει ... Μα καλά έτσι είναι η κόλαση? Αυτό είναι η απόλυτη καλοπέραση.. Ασε ρε φίλε του απαντάει ο κολασμένος. Μη κοιτάς την εικόνα.. Η μπουκάλα είναι τρύπια και η γκόμενα βουλομένη...
Ναι οι καφετέριες είναι γεμάτες και στο σπίτι δεν υπάρχει ούτε θέρμανση ούτε τίποτα... Ναι τα μπαράκια γεμίζουν από νεολαία, στα μπουζούκια κυκλοφορούν ακόμα, οι δρόμοι είναι γεμάτοι από αυτοκίνητα, τα μαγαζιά έχουν κόσμο, τα σουπερ μάρκετ γεμίζουν τα καρότσια. Φυσικά. Υπάρχουν χιλιάδες λαμόγια που είχαν κάνει πολύ γερή καβάτζα τις εποχές της μεγάλης λεηλασίας. Υπάρχουν σωρό από βιζιτούδες, νταβατζήδες, νονοί και άλλες ευγενείς κατηγορίες που δεν το γράφουν στο κούτελο αλλά ζουν ανάμεσά μας. Υπάρχουν χιλιάδες τοκογλύφοι και μαυραγορίτες που μετράνε ακόμα λίρες κάτω από το στρώμα. Κοριτσάκια κι αγοράκια που τα χαρτζηλικώνουν οι γονείς και παριστάνουν τους χλιδάνεργους. Υπάρχουν στιβαγμένες απλήρωτες δόσεις στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και δέκα ευρώ βενζίνη και φύγαμε.
Και τι είναι αυτό? ΚΡΑΤΟΣ? ΛΑΟΣ? ΕΥΗΜΕΡΙΑ? ή σκ@τά?...
Υπάρχουν στρατιές από αποχαυνωμένους, κενούς, στρατιές από τίποτα, οι λεγόμενες περιφερόμενες ασκόπως κουραδομηχανές... Που δεν ελπίζουν, δεν ονειρεύονται , δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα ούτε στον εαυτό τους ούτε στη κοινωνία γενικότερα απλά υπάρχουν για να κουβαλάνε τις ίδιες ανούσιες μέρες τους μέχρι το τέλος...
Και τι είναι αυτό ΖΩΗ? ΕΥΤΥΧΙΑ? ΑΝΑΠΤΥΞΗ?....
Δεν τρομάζει κανείς με τίποτα πια. Οι εξαρτημένοι τηλεθεατές γαμοσταυρίζουν χωρίς να κάνουν τίποτα περισσότερο. Οι αποχαυνωμένοι γονείς χαίρονται αν το παιδάκι τους βρει μια δουλειά με τρία κατοστάρικα. Οι πιτσιρικάδες χαίρονται αν έχουν ένα αι χάσου στο χέρι να το επιδεικνύουν και τρόπο να παίζουν τα παιχνίδια τους στο δίκτυο. Οι τρελλαμένοι ονειρεύονται αποκαλύψεις και το τέλος του κόσμου που θα μας βγάλει από τη μιζέρια μας. Κι ένας αραχνιασμένος πνευματικός κόσμος έχει λόγο ύπαρξης στα πάνελ της τηλεόρσης και σε πνευματώδης ατάκες στα φατσοβιβλία.
Μέσα σ΄αυτό τον απύθμενο βάλτο, αναπτύσσεται η εγκληματικότητα, οι ακραίες συμπεριφορές, οι δολοφονικές επιθυμίες, η ανάγκη να δαγκώσεις, να πληγώσεις, να κάνεις κακό. Μέσα στα φουκαριάρικα προβατάκια κυκλοφορούν τα πεινασμένα αγρίμια. Νέες ομάδες πλυθησμών αναπτύσσονται που δεν έχουν τίποτα με τα νοικοκυρεμένα όνειρα των φιλήσυχων νοικοκυρέων.
Who gives a fu@k για το νοικοκύρεμα, όταν τα νοικοκυριά έχουν γίνει ρημαδιό. Οικογένειες που ξυπνάνε και κοιμούνται με νεύρα. Διαζύγια, ενδοοικογενειακή βία, αλκοολισμός, πρέζα, κάθε είδους ανώμαλες συμπεριφορές που κρύβονται πίσω από τα ντουβάρια και περιφέρουν το πρωί τον υποκριτικό εαυτό στο αυτοκινητάκι, στη δουλίτσα, στο καφενεδάκι, στο ταβερνάκι σαν να μην συμβαίνει τίποτα...
για να κρατιέται ζωντανός ο σιχαμένος καθωσπρεπισμός ενός σιχαμένου success story , μια σιχαμένης κοινωνίας που όλα τα τρώει κι όλα τα καταπίνει αμάσητα... χωρίς να κάνει τίποτα περισσότερο από το να βελάζει σε ότι μ@λακία της σερβίρουν, σε ότι απειλή της εκτοξεύουν, σε ότι τρομοκρατία της ετοιμάζουν.
Δεν μπορούν να τρομοκρατήσουν κανέναν τα οποιαδήποτε επεισόδια, η οποιαδήποτε πορεία, απεργία, διαδήλωση, απεργία πείνας, ξυλοδαρμοί, εγκληματικές ενέργειες, εθνικές απειλές ή οτιδήποτε άλλο μπιχλιπίδι έχει στα σκαριά της η φερόμενη ως δημοκρατία. Γιατί αυτός ο λαός είναι ο ένας, ο κανένας οι εκατό χιλιάδες που δεν έχουν ούτε όραμα, ούτε έμπνευση ούτε θάρρος να διεκδικήσουν το οτιδήποτε εκτός από μια παράταση ζωής στη καθημερινότητα. Ενα σπρώξιμο των ημερών στις προσωπικές φυλακές ο καθένας. Μια κοροϊδία του εαυτού μας πως αύριο θα είναι καλύτερα, με τη βοήθεια του όποιου θεού πιστεύει ο καθένας.
Εγιναν πορείες, δολοφονίες, εγκληματικές ενέργειες, ήρθαν αγανακτισμένοι κι έφυγαν όπως ήρθαν, έγιναν απεργίες λειτανίες με περιφερόμενα ανθρωπάκια που έκαναν απλά βόλτα τάχα πως εκπληρώνουν ένα ιδεολογικό καθήκον χωρίς να αγγίξει ποτέ κανείς ούτε τρίχα από το κεφάλι του θηρίου... πέρασαν πόσες ? ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΕΡΕΣ .... που ακούμε τις ίδιες ανοησίες, τα ίδια αισχρά παραμύθια, που κατεβαίνουμε όλο και χαμηλότερα στο πήχη της οποιασδήποτε ελπίδας καλύτέρευσης, ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΕΡΕΣ χωρίς σκοπό, χωρίς ουσιαστική αντίδραση, χωρίς να ελέγχουμε τίποτα στη ζωή μας,
ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ μέρες της ΜΑΡΜΟΤΑΣ...
Να τρομάξει ποιος? Δεν υπάρχει φόβος πια, μόνο εγκατάλειψη....
Δε πα να καεί το σύμπαν ? Δεκάρα δεν δίνει κανείς. Το θέμα της ημέρας στη τηλεόραση είναι αυτό που καθορίζει το ενδιαφέρον των πολιτών. Κάποια στιγμή ήταν η Γάζα, μετά η γρίππη, μετά το Ιράκ, η Λιβύη, κάποια στιγμή πέρασε ο τρελλαμένος νορβηγός που θέρισε εκείνα τα παιδιά, έπειτα ήρθε η Φουκουσίμα, μετά το γυρίσαμε σε Συρία, σε Ουκρανία, παρεμβλήθηκαν αραβική άνοιξη, οι αγανακτισμένοι της Ισπανίας ή της Ελλάδας.. κάπου έπαιξε κι ο έμπολα... θυμάται κανείς τίποτα όταν αλλάζουν θέμα τα δελτία? Ξέρουμε τι απέγινε τελικά στο Ιράκ, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Γάζα, τι απέγινε στη Συρία... μάθαμε ποτέ εκείνο το παιδάκι που αναρτούσαν όλοι στα κοινωνικά δίκτυα αν έζησε? Εκείνη η γυναίκα , εκείνος ο άντρας τι έχουν απογίνει?... Μας πληροφόρησε κανείς για την επόμενη μέρα όλων αυτών των γεγονότων που γέμισαν το χρόνο μας τα βράδια όπου όλοι έδιναν σπαραξικάρδιες παραστάσεις για τα αντίστοιχα θύματα.....
Μάθατε ποτέ τι απέγινε η οικογένεια εκείνου που δολοφονήθηκε? Η μάνα εκείνου του παιδιού που χάθηκε? Πήγαμε ποτέ να δούμε τι συμβαίνει σ΄εκείνα τα πεντακόσιες χιλιάδες σπιτια που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας όπως λένε οι στατιστικές? Πήγαμε ποτέ να δούμε από κοντά πως ζουν εκείνοι που δεν έχουν φαί δεν έχουν θέρμανση, εκείνοι που τους πήραν το σπίτι? Εκείνοι οι ηλικιωμένοι που πεθαίνουν αβοήθητοι? Πως επιβιώνει τη νύχτα ο άστεγος της πλατείας? Πως επιβιώνει εκείνο το παιδάκι που ζητιανεύει? Το ακολουθήσαμε ποτέ να δούμε αν το βαράνε? αν κοιμάται στο κρύο? Αν το εκμεταλλεύονται τέρατα? ....
Ολα είναι ειδήσεις. Τίποτα δεν είναι βίωμα εκτός από αυτό που ζει ο καθένας. Στο μικρόκοσμό μας. Ακόμα και για φίλους ακούσαμε. Που έμειναν άνεργοι. Που τρελάθηκαν. Που αρρώστησαν. Που ήρθαν σε απόγνωση να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Μέχρι σ΄ένα σημείο τους μιλήσαμε, τους συμπαρασταθήκαμε ή τους βοηθήσαμε. Δεν υιοθετήσαμε τη δυστυχία τους. Δεν μπορούμε να το κάνουμε... Υπάρχει ένα γ@μημένο κράτος που θα έπρεπε να φροντίζει, υπάρχει μια δικαιοσύνη που θα έπρεπε να είναι δίκαιη, υπάρχουν νόμοι που θα έπρεπε να έχουν γραφτεί για να βοηθάνε όσους δυστυχούν κι όχι για να βρίσκουν παράθυρα να τη σκαπουλάρουν όσοι εγκληματούν...
Μια κοινωνία που έχει χάσει τη συνοχή της, χωρίς κοινά οράματα, χωρίς συνείδηση, χωρίς αληθινή φροντίδα του ενός για τον άλλον, μια κοινωνία που αποτελείται από εκατομμύρια μονάδες που δρουν για τον ευαυτό τους κι ελάχιστους που ενδιαφέρονται για το σύνολο είναι καμμένο χαρτί. Τα κάθε είδους μνημόνια, η φτώχεια, η απανθρωπιά, η εγκληματικότητα, η κάθε είδους διαστροφή που παρελάζει ανενόχλητη, η αρρώστεια που μαστίζει όλο το κοινωνικό σύνολο δεν οφείλονται σε κάποια μικρή ελίτ που έχει τη δύναμη να κάνει ότι θέλει αλλά σε εκατομμύρια υπηκόους της που δεν έχουν τη δύναμη να την αποκρούσουν.
Ετσι ήταν πάντα κι έτσι είναι. Απλά τώρα το ξεχάσαμε γιατί.... δεν το λέει η τηλεόραση.
Βρε χαιβάνια κοιτάχτε λίγο γύρω σας.. Η κυρίαρχη ιδεολογία ενός κατεστραμμένου και εξαθλιωμένου λαού είναι η κλασική αμερικάνικη ατάκα...
who gives a fu@k! Οι τελευταίοι ανήσυχοι σ΄αυτόν εδώ το τόπο είναι οι μαυραγορίτες, οι λαδέμποροι, οι τοκογλύφοι, μια οικονομική ελίτ που πάσχει από σοβαρότατο βουλιμικό σύνδρομο (καταπίvει ΤΑ ΠΑΝΤΑ) οι λακέδες παρατρεχάμενοι, και μερικές χιλιάδες ακατοίκοιτοι εγκέφαλοι που έχουν μόνιμη σύνδεση με τα μεσημερινάδικα στο χαζοκούτι, τις επιδείξεις από σεφ και μόδιστρους, τα τεταρτοκλασάτα βραδινά κ@λόμπαρα και τη μόνιμη καρέκλα τους στα προπατζίδικα να πιάσουν τη καλή...
Ο υπόλοιπος πληθυσμός σέρνεται άμοιρος, κακόμοιρος, έρμαιο, στις ουρές στις τράπεζες, στις εφορίες, στις ΔΕΚΟ, ικετεύοντας για χάρη, σέρνεται σκυφτός σε κάθε είδους εργασιακή αυθαιρεσία πλέον, σκουπίζοντας κ@λους και φιλώντας τα χέρια μιας ξέφρενης εργοδοσίας παρακαλώντας για ένα μεροκάματο αν υπάρχει. Με μια νεολαία αδιάφορη εντελώς αν γκρεμιστεί αύριο το σύμπαν, μια νεολαία καταδικασμένη στη μιζέρια για τα επόμενα εκατό χρόνια, και μια στρατιά από 70+ που παλεύουν ανάμεσα στην αγωνία τους να εξασφαλίσουν τα χαπάκια τους και το φόβο τους μήπως κοπεί και το χαρτζιλίκι που παίρνουν για σύνταξη και τους βρουν οι γείτονες από μυρουδιά στο διαμέρισμα...
Κι αν κοιτώντας γύρω σας σκέφτεστε πως λέω βλακείες και το χρήμα κυκλοφορεί θα σας πω ένα παλιό ανέκδοτο που ισχύει 100% αυτή τη στιγμή στις ζωές μας και στο τρύπιο το κεφάλι μας...
Ηταν εκείνος που τελικά πήγε στη κόλαση κι είδε ένα παλιό του φίλο να κάθεται με μια θεογκόμενα στα γόνατα και να πίνει ένα πανάκριβο ουίσκυ. Απορημένος από την αναπάντεχη εικόνα τον ρωτάει ... Μα καλά έτσι είναι η κόλαση? Αυτό είναι η απόλυτη καλοπέραση.. Ασε ρε φίλε του απαντάει ο κολασμένος. Μη κοιτάς την εικόνα.. Η μπουκάλα είναι τρύπια και η γκόμενα βουλομένη...
Ναι οι καφετέριες είναι γεμάτες και στο σπίτι δεν υπάρχει ούτε θέρμανση ούτε τίποτα... Ναι τα μπαράκια γεμίζουν από νεολαία, στα μπουζούκια κυκλοφορούν ακόμα, οι δρόμοι είναι γεμάτοι από αυτοκίνητα, τα μαγαζιά έχουν κόσμο, τα σουπερ μάρκετ γεμίζουν τα καρότσια. Φυσικά. Υπάρχουν χιλιάδες λαμόγια που είχαν κάνει πολύ γερή καβάτζα τις εποχές της μεγάλης λεηλασίας. Υπάρχουν σωρό από βιζιτούδες, νταβατζήδες, νονοί και άλλες ευγενείς κατηγορίες που δεν το γράφουν στο κούτελο αλλά ζουν ανάμεσά μας. Υπάρχουν χιλιάδες τοκογλύφοι και μαυραγορίτες που μετράνε ακόμα λίρες κάτω από το στρώμα. Κοριτσάκια κι αγοράκια που τα χαρτζηλικώνουν οι γονείς και παριστάνουν τους χλιδάνεργους. Υπάρχουν στιβαγμένες απλήρωτες δόσεις στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και δέκα ευρώ βενζίνη και φύγαμε.
Και τι είναι αυτό? ΚΡΑΤΟΣ? ΛΑΟΣ? ΕΥΗΜΕΡΙΑ? ή σκ@τά?...
Υπάρχουν στρατιές από αποχαυνωμένους, κενούς, στρατιές από τίποτα, οι λεγόμενες περιφερόμενες ασκόπως κουραδομηχανές... Που δεν ελπίζουν, δεν ονειρεύονται , δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα ούτε στον εαυτό τους ούτε στη κοινωνία γενικότερα απλά υπάρχουν για να κουβαλάνε τις ίδιες ανούσιες μέρες τους μέχρι το τέλος...
Και τι είναι αυτό ΖΩΗ? ΕΥΤΥΧΙΑ? ΑΝΑΠΤΥΞΗ?....
Δεν τρομάζει κανείς με τίποτα πια. Οι εξαρτημένοι τηλεθεατές γαμοσταυρίζουν χωρίς να κάνουν τίποτα περισσότερο. Οι αποχαυνωμένοι γονείς χαίρονται αν το παιδάκι τους βρει μια δουλειά με τρία κατοστάρικα. Οι πιτσιρικάδες χαίρονται αν έχουν ένα αι χάσου στο χέρι να το επιδεικνύουν και τρόπο να παίζουν τα παιχνίδια τους στο δίκτυο. Οι τρελλαμένοι ονειρεύονται αποκαλύψεις και το τέλος του κόσμου που θα μας βγάλει από τη μιζέρια μας. Κι ένας αραχνιασμένος πνευματικός κόσμος έχει λόγο ύπαρξης στα πάνελ της τηλεόρσης και σε πνευματώδης ατάκες στα φατσοβιβλία.
Μέσα σ΄αυτό τον απύθμενο βάλτο, αναπτύσσεται η εγκληματικότητα, οι ακραίες συμπεριφορές, οι δολοφονικές επιθυμίες, η ανάγκη να δαγκώσεις, να πληγώσεις, να κάνεις κακό. Μέσα στα φουκαριάρικα προβατάκια κυκλοφορούν τα πεινασμένα αγρίμια. Νέες ομάδες πλυθησμών αναπτύσσονται που δεν έχουν τίποτα με τα νοικοκυρεμένα όνειρα των φιλήσυχων νοικοκυρέων.
Who gives a fu@k για το νοικοκύρεμα, όταν τα νοικοκυριά έχουν γίνει ρημαδιό. Οικογένειες που ξυπνάνε και κοιμούνται με νεύρα. Διαζύγια, ενδοοικογενειακή βία, αλκοολισμός, πρέζα, κάθε είδους ανώμαλες συμπεριφορές που κρύβονται πίσω από τα ντουβάρια και περιφέρουν το πρωί τον υποκριτικό εαυτό στο αυτοκινητάκι, στη δουλίτσα, στο καφενεδάκι, στο ταβερνάκι σαν να μην συμβαίνει τίποτα...
για να κρατιέται ζωντανός ο σιχαμένος καθωσπρεπισμός ενός σιχαμένου success story , μια σιχαμένης κοινωνίας που όλα τα τρώει κι όλα τα καταπίνει αμάσητα... χωρίς να κάνει τίποτα περισσότερο από το να βελάζει σε ότι μ@λακία της σερβίρουν, σε ότι απειλή της εκτοξεύουν, σε ότι τρομοκρατία της ετοιμάζουν.
Δεν μπορούν να τρομοκρατήσουν κανέναν τα οποιαδήποτε επεισόδια, η οποιαδήποτε πορεία, απεργία, διαδήλωση, απεργία πείνας, ξυλοδαρμοί, εγκληματικές ενέργειες, εθνικές απειλές ή οτιδήποτε άλλο μπιχλιπίδι έχει στα σκαριά της η φερόμενη ως δημοκρατία. Γιατί αυτός ο λαός είναι ο ένας, ο κανένας οι εκατό χιλιάδες που δεν έχουν ούτε όραμα, ούτε έμπνευση ούτε θάρρος να διεκδικήσουν το οτιδήποτε εκτός από μια παράταση ζωής στη καθημερινότητα. Ενα σπρώξιμο των ημερών στις προσωπικές φυλακές ο καθένας. Μια κοροϊδία του εαυτού μας πως αύριο θα είναι καλύτερα, με τη βοήθεια του όποιου θεού πιστεύει ο καθένας.
Εγιναν πορείες, δολοφονίες, εγκληματικές ενέργειες, ήρθαν αγανακτισμένοι κι έφυγαν όπως ήρθαν, έγιναν απεργίες λειτανίες με περιφερόμενα ανθρωπάκια που έκαναν απλά βόλτα τάχα πως εκπληρώνουν ένα ιδεολογικό καθήκον χωρίς να αγγίξει ποτέ κανείς ούτε τρίχα από το κεφάλι του θηρίου... πέρασαν πόσες ? ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΕΡΕΣ .... που ακούμε τις ίδιες ανοησίες, τα ίδια αισχρά παραμύθια, που κατεβαίνουμε όλο και χαμηλότερα στο πήχη της οποιασδήποτε ελπίδας καλύτέρευσης, ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΕΡΕΣ χωρίς σκοπό, χωρίς ουσιαστική αντίδραση, χωρίς να ελέγχουμε τίποτα στη ζωή μας,
ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ μέρες της ΜΑΡΜΟΤΑΣ...
Να τρομάξει ποιος? Δεν υπάρχει φόβος πια, μόνο εγκατάλειψη....
Δε πα να καεί το σύμπαν ? Δεκάρα δεν δίνει κανείς. Το θέμα της ημέρας στη τηλεόραση είναι αυτό που καθορίζει το ενδιαφέρον των πολιτών. Κάποια στιγμή ήταν η Γάζα, μετά η γρίππη, μετά το Ιράκ, η Λιβύη, κάποια στιγμή πέρασε ο τρελλαμένος νορβηγός που θέρισε εκείνα τα παιδιά, έπειτα ήρθε η Φουκουσίμα, μετά το γυρίσαμε σε Συρία, σε Ουκρανία, παρεμβλήθηκαν αραβική άνοιξη, οι αγανακτισμένοι της Ισπανίας ή της Ελλάδας.. κάπου έπαιξε κι ο έμπολα... θυμάται κανείς τίποτα όταν αλλάζουν θέμα τα δελτία? Ξέρουμε τι απέγινε τελικά στο Ιράκ, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Γάζα, τι απέγινε στη Συρία... μάθαμε ποτέ εκείνο το παιδάκι που αναρτούσαν όλοι στα κοινωνικά δίκτυα αν έζησε? Εκείνη η γυναίκα , εκείνος ο άντρας τι έχουν απογίνει?... Μας πληροφόρησε κανείς για την επόμενη μέρα όλων αυτών των γεγονότων που γέμισαν το χρόνο μας τα βράδια όπου όλοι έδιναν σπαραξικάρδιες παραστάσεις για τα αντίστοιχα θύματα.....
Μάθατε ποτέ τι απέγινε η οικογένεια εκείνου που δολοφονήθηκε? Η μάνα εκείνου του παιδιού που χάθηκε? Πήγαμε ποτέ να δούμε τι συμβαίνει σ΄εκείνα τα πεντακόσιες χιλιάδες σπιτια που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας όπως λένε οι στατιστικές? Πήγαμε ποτέ να δούμε από κοντά πως ζουν εκείνοι που δεν έχουν φαί δεν έχουν θέρμανση, εκείνοι που τους πήραν το σπίτι? Εκείνοι οι ηλικιωμένοι που πεθαίνουν αβοήθητοι? Πως επιβιώνει τη νύχτα ο άστεγος της πλατείας? Πως επιβιώνει εκείνο το παιδάκι που ζητιανεύει? Το ακολουθήσαμε ποτέ να δούμε αν το βαράνε? αν κοιμάται στο κρύο? Αν το εκμεταλλεύονται τέρατα? ....
Ολα είναι ειδήσεις. Τίποτα δεν είναι βίωμα εκτός από αυτό που ζει ο καθένας. Στο μικρόκοσμό μας. Ακόμα και για φίλους ακούσαμε. Που έμειναν άνεργοι. Που τρελάθηκαν. Που αρρώστησαν. Που ήρθαν σε απόγνωση να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Μέχρι σ΄ένα σημείο τους μιλήσαμε, τους συμπαρασταθήκαμε ή τους βοηθήσαμε. Δεν υιοθετήσαμε τη δυστυχία τους. Δεν μπορούμε να το κάνουμε... Υπάρχει ένα γ@μημένο κράτος που θα έπρεπε να φροντίζει, υπάρχει μια δικαιοσύνη που θα έπρεπε να είναι δίκαιη, υπάρχουν νόμοι που θα έπρεπε να έχουν γραφτεί για να βοηθάνε όσους δυστυχούν κι όχι για να βρίσκουν παράθυρα να τη σκαπουλάρουν όσοι εγκληματούν...
Μια κοινωνία που έχει χάσει τη συνοχή της, χωρίς κοινά οράματα, χωρίς συνείδηση, χωρίς αληθινή φροντίδα του ενός για τον άλλον, μια κοινωνία που αποτελείται από εκατομμύρια μονάδες που δρουν για τον ευαυτό τους κι ελάχιστους που ενδιαφέρονται για το σύνολο είναι καμμένο χαρτί. Τα κάθε είδους μνημόνια, η φτώχεια, η απανθρωπιά, η εγκληματικότητα, η κάθε είδους διαστροφή που παρελάζει ανενόχλητη, η αρρώστεια που μαστίζει όλο το κοινωνικό σύνολο δεν οφείλονται σε κάποια μικρή ελίτ που έχει τη δύναμη να κάνει ότι θέλει αλλά σε εκατομμύρια υπηκόους της που δεν έχουν τη δύναμη να την αποκρούσουν.
Ετσι ήταν πάντα κι έτσι είναι. Απλά τώρα το ξεχάσαμε γιατί.... δεν το λέει η τηλεόραση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου