Η κόλαση του Νίκου Ρωμανού

Είχα σκοπό να γράψω ένα κείμενο για την δολοφονία Γρηγορόπουλου, και αναφέρθηκα στον Ρωμανό – και το έκανα αχταρμά, προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Το αρχικό κείμενο θα ανέβει τις επόμενες ημέρες, ίσως αύριο, γιατί σήμερα θέλω να εξηγήσω την αμηχανία που έχω να μιλάω για τον Ρωμανό.

Για τον Ρωμανό δυσκολεύομαι πολύ να πω την γνώμη μου – γιατί αυτή δεν συνάδει με καμία από τις υπάρχουσες που έχω ακούσει, γιατί αυτό το παιδί είναι ακόμα εδώ, και παλεύει, και -το πιο σημαντικό- γιατι είναι πολύ λάθος ένας βολεμένος καναπεδάκιας όπως είμαι εγώ να προσπαθεί να ερμηνεύσει έναν άνθρωπο που κάνει ληστείες, πηγαίνει φυλακή, κάνει απεργία πείνας και κινδυνεύει να πεθάνει *γι’ αυτά που πιστεύει*


Ο μόνος ρόλος που έχω στην υπόθεση, είναι αυτός του δράστη της ενδεχόμενης δολοφονίας του, όχι του φίλου του. Αυτού στον οποίο απευθύνεται, όχι του συναγωνιστή του.

Ενας ιδιαίτερα άβολος ρόλος, ομολογώ.

Μπορώ όμως, και σήμερα το αντιλήφθηκα, να μιλήσω γι’ αυτά που καταλαβαίνω. Αν πράγματι μιλάει σε εμένα, να εκτεθώ και εγώ (ίσως το λιγότερο που μπορώ να κάνω) για να εξηγήσω τι έχω αντιληφθεί από αυτά που λέει, και με αφορούν.

Αν συνεχίσεις, θέλω να καταλάβεις και εσύ ότι δεν θέλω να τον κρίνω – θέλω να κρίνω εμένα. Δεν θέλω να τον ηρωποιήσω, θελω να αντιληφθώ τις δικές μου ευθύνες. Δεν θέλω να σε πείσω ότι έχω δίκιο, δεν ξέρω ούτε και γω αν έχω δίκιο. Μάλλον δεν εχω. Θέλω να σου εξηγήσω τι έχω καταλάβει, και αν κάνω λάθος, πολύ πιθανό να κάνω, ξέχεσέ με πιο κάτω, στα σχόλια, και πες μου είσαι μαλάκας, δεν θέλει να σου πει αυτό το παιδί. Να καταλάβω θέλω, όχι να διδάξω. Ναι; Ναι. Προχωράμε.
~
Το ερώτημα για τον Ρωμανό για μενα έχει τεθεί τελείως λάθος. Δεν ξέρω ποιος φταίει γι’ αυτό, αλλα νομίζω ότι οι σπουδές του δεν είναι καν το θέμα. Ο Ρωμανός – όπως καταλαβαίνω εγώ- δεν θέλει να σπουδάσει. Μπορεί να θέλει, δεν αντιλέγω, αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό θεωρώ:

Ο Ρωμανός θέλει να αλλαξει τον κόσμο. Και θα κάνει απεργία πείνας μέχρι τον θάνατο για να το πετύχει.

Οι σπουδές είναι μία αφορμή. Του επέτρεψαν να δώσει εξετάσεις, μόνο για να του το απαγορέψουν μετά. Τον βράβευσαν, του έδωσαν οικονομικό “δώρο” – ενώ γνώριζαν καλά ότι δεν υπήρχε περίπτωση να του επιτρέψουν να βγει από την φυλακή ούτε μία ώρα.

Και όχι μόνο σ’ αυτόν – είναι ένα κερασάκι σε μία βρώμικη τούρτα. Ετσι συμπεριφέρονται σε όλους. Στις φυλακές βάζουν “τους χειρότερους της κοινωνίας μας” για να τους συμπεριφερθούν με ακόμα πιο απάνθρωπο τρόπο αμέσως μετά. Τον Καρέλι τον βασάνισαν επι μέρες, βγάζοντας του τα νύχια, σπάζοντάς του τα πέλματα – παραλίγο ακόμα και να του κόψουν τελείως τα γεννητικά όργανα. Και αυτή είναι η γνωστή περίπτωση – όχι η μόνη. Στους ασθενείς στις φυλακές Κορυδαλλού τους στοιβάζουν εν γνώση τους ότι υπάρχει θέμα δολοφονικής φυματίωσης. Για όποιον διαμαρτύρεται για τις απάνθρωπες συνθήκες, του έχουν πλέον έτοιμα λευκά κελιά. Στην Θεσσαλονίκη, ο πρόεδρος της εισαγγελείας εφετών ντρέπεται γιατί στέλνει φυλακισμένους σε υπερπληθείς φυλακές, που δεν τους επιτρέπεται ούτε προαυλισμός – για μήνες. Κοινοποιεί την ντροπή του και δημόσια, με καμία αντίδραση. Για κάθε φυλακισμένο το κοστος διαβίωσης είναι περίπου ενάμισι ευρώ την ημέρα – και για το φαγητό του. Κοιμούνται σε στρώματα στο πάτωμα, μέσα σε βρώμικα κελιά, με κατσαρίδες για κατοικίδια.
Αυτά, τα κάνει το κράτος. Δεν είναι άγνωστο, δεν είναι καν περίεργο – όσα αναφέρω, είναι και τεκμηριωμένα, και δημοσιευμένα, και, κυρίως, ανεκτά εδώ και πολλά χρόνια.

Αυτός είναι ο άμεσος κόσμος του Ρωμανού. Αυτόν τον κόσμο θέλει να αλλάξει τώρα, και ευρύτερα τους λόγους που καθορίζουν την ύπαρξη του κόσμου αυτού. Όχι η φυλακή: η κόλαση της φυσιολογικής ζωής μας.
Εγώ, πάντως, έτσι καταλαβαίνω. Δεν έχει να κάνει με σπουδές, με μια σχολή ή μία άδεια τον μήνα. Ακόμα και αν λύναμε αυτό, θα είχε πολλούς, ακόμα περισσότερους και πιο σημαντικούς λόγους να μας ξεγυμνώσει – και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα δοκίμαζε να το κάνει, με κάθε πιθανό τρόπο.

Και φαντάσου: Δεν μπορούμε καν να λύσουμε το απλό, να του δώσουμε αυτό που του υποσχεθήκαμε με τον τρόπο μας ότι θα του παρέχουμε, αυτό για το οποίο τον βραβεύσαμε όταν επιχείρησε να πετύχει! Μπορούμε να τον καταλάβουμε καν όταν ζητά έναν καλύτερο κόσμο; Έχει κανένα νόημα να προσπαθούμε εμείς να πατρονάρουμε ένα νέο παιδί (“υποσχέσου ότι δεν θα δραπετεύσεις”) που αρνείται όχι να αποδεχθεί, όπως εμείς, μα καν να ανεχθεί μία τέτοια πραγματικότητα;

Είμαστε εμείς ικανοί να βοηθήσουμε σε οτιδήποτε προσπαθεί να μας πει;
Εγώ πάντως, έτσι καταλαβαίνω. Μπορεί να κάνω λάθος – μακάρι να κάνω λάθος, να είναι όλα για μία άδεια, για ένα σχολείο. Γιατί αν έχω δίκιο, δεν θα τον σκοτώσει μία αθέτηση υπόσχεσης τον Ρωμανό – αλλα μία αδυναμία αντίληψης της ευρύτερης εικόνας.

Μίας τρομαχτικης κόλασης αδικίας και υποκρισίας, που ανεχόμαστε και συντηρούμε, και που δεν διορθώνεται τόσο απλά με μία άδεια.

arkoudos