Η απεργία της ήττας

Πανελλαδική απεργία σήμερα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Η απεργία γίνεται σε αντίδραση στον προϋπολογισμό του 2015. Έγιναν πάρα πολλές πανελλαδικές απεργίες μετά την χρεοκοπία της χώρας. Τι αποτέλεσμα είχαν; Κανένα. Τα τελευταία χρόνια πήγα σε πάρα πολλές απεργιακές παρελάσεις στο κέντρο της Αθήνας.

Ως άνεργος, συμπαραστάθηκα σε όλους τους εργαζόμενους. Τώρα τους συμπαραστέκομαι από το σπίτι μου.

Και η κουτσή Μαρία ξέρει πια πως η μόνη απεργία που έχει νόημα είναι η γενική απεργία διαρκείας.

Επειδή μόνο η γενική απεργία διαρκείας έχει νόημα, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν την θέλουν καθόλου.


Ούτε οι εργαζόμενοι την θέλουν. «Έλα μωρέ, καλά είμαστε κι έτσι, πάμε στην πορεία να ξεμουδιάσουμε λίγο, να τραγουδήσουμε το “Πάγωσε η τσιμινιέρα”, να δούμε και καμιά παλιά γκόμενα, να πάμε μετά για καφέ και σουβλάκια, και αύριο στην δουλειά».

Δεν ξέρω ποιον πείθουν αυτές οι απεργίες εκτός από τους εργατοπατέρες και τα κομματόσκυλα.

Η μαύρη αλήθεια είναι πως, σχεδόν πέντε χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας -και μετά την διεξαγωγή δυο εκλογικών αναμετρήσεων-, στην κυβέρνηση είναι ακόμα η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ που ήταν στην εξουσία και επί 36 χρόνια πριν την χρεοκοπία της χώρας.

Όλοι αυτοί που είναι στην πορεία και φωνάζουν τάχα μου για την «ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης εναντίον των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων και των νέων», ας θυμηθούν πόσες φορές ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία.

Και φυσικά, πολλοί από αυτούς τους ψηφίζουν ακόμα. Αν και τώρα καλοβλέπουν και τον ΣΥΡΙΖΑ, για να καβατζωθούν εκεί, σε περίπτωση που οι Βρυξέλλες και οι ολιγάρχες επιτρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση.

Αν θέλατε αλλαγές, θα κάνατε γενική απεργία διαρκείας.

Αλλά δεν θέλετε να αλλάξει τίποτα. Θέλετε την δουλίτσα σας και να γκρινιάζετε ότι σας αδικούν. Είστε οι αιώνια αδικημένοι. Σας αρέσει να αισθάνεστε θύματα.

Οπότε, την απεργία σας να την βάλετε εκεί που ξέρετε.

pitsirikos