Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Θέλω


Θέλω
Θέλω ανθρώπους. Να δημιουργούν παρέα, να στέκονται δίπλα, να με τραβάνε μπρος, να μην φοβούνται να κοιτάξουν πίσω. Ψευδαισθήσεις συλλογικές, ουτοπίες της παρέας. Δημιουργίες άνευ τιμήματος. Τα όνειρα που προβάλλονται σε υπόγεια. Τα όνειρα που χτίζονται κομμάτι – κομμάτι. Βήμα, βήμα. Πρώτα εσύ, πρώτα εγώ, δεν έχει σημασία. Αρκεί να σε εμπνεύσω και να με εμπνεύσεις. Αρκεί να γεννιούνται οι ιδέες κάπου ανάμεσα στα βλέμματά μας, στα λόγια που ανταλλάσσουμε με έναν καφέ πρωινό Κυριακής, κάτω από έναν κρύο χειμωνιάτικο ήλιο.


Ταξίδια για τα ταξίδια. Ταξίδια για μέρη, ανθρώπους, αφηγήσεις έξω από χαρτιά, βιβλία και εφημερίδες. Αφηγήσεις εν ζωή. Στην πράξη, σε πραγματικό χρόνο. Σακίδιο στην πλάτη και φύγαμε. Φύγαμε όταν το πούμε εμείς, χωρίς χρονοδιαγράμματα, χωρίς «γραμμές νεκρών», χωρίς προϋπολογισμούς και budgets. Βαλίτσες φθαρμένες, με σημάδια εμπειριών, παράσημα ζωής. Άνθρωποι άυπνοι και φρέσκοι. Αστεία κρύα και άνοστα, με τον πρώτο καφέ της μέρας. Φαΐ στο χέρι και φύγαμε για βόλτες. Να αποτυπώνουμε συνθήματα σε τοίχους, να μετράμε τις σκιές των δέντρων, μαζί με τους περαστικούς.

Συναντήσεις. Πάντα και ξανά. Να γνωρίζεις, να θαυμάζεις, να ερωτεύεσαι. Καινούρια, αδιάβαστα, ανθρώπινα κεφάλαια. Ιστορίες που δεν γράφτηκαν ακόμη. Ιστορίες να αναμένουν τον συγγραφέα και σκηνοθέτη τους. Ιστορίες ανθρώπων. Φόβοι, εμπειρίες, αναμνήσεις, στιγμές και όνειρα να χορεύουν ατίθασα πάνω στο χαρτί, μέσα στο αφαιρετικό σου κάδρο, σε μια αφήγηση μεταξύ τραγουδιών κάπου στον αέρα.

Θέλω να ορίζω τη μέρα μου. Να προλαβαίνω τη λιακάδα, να υποτάσσομαι στην καταιγίδα με μια ζεστή κούπα στα δυο μου χέρια. Να ακούω τους χτύπους κάθε ξυπνήματος. Να αφουγκράζομαι την καρδούλα μου κατά το δοκούν. Να αψηφώ το πετσόκομμα του χρόνου, σε εργατοώρες, εβδομάδες, τρίμηνα και απολογισμούς. Όσες φορές κι αν ηττηθώ, κάθε μου ξύπνημα και μια μοναδική ευκαιρία ανατροπής. Να δίνω στον εαυτό μου δικαίωμα για πάσο και για ρέστα. Χώρος και υπόκλιση στην έμπνευση της στιγμής, την άναρχη. Κάπου εκεί γεννιέμαι με φρέσκο δέρμα. Κάθε φορά απ’ την αρχή. Να βρω τη δύναμη, να κλείσω την πόρτα στην κατά παραγγελία δημιουργία. Στην έμμισθη έμπνευση να βγάλω γλώσσα περιπαικτική.

Με ένα σκυλί και δυο τραγούδια για παρέα. Δυο στίχοι για νερό, δυο νότες για κολατσιό. Κουκουνάρια στα χέρια και στα δόντια, ποίηση στα σκαριά, ποίηση ζωντανή και άγραφτη. Αιχμηρή σαν πεύκο, με τη μεγαλοπρέπεια του πλατανιού, την ηρεμία του ποταμού. Μεζεδάκια ζωής, με λίγο τσίπουρο για να τραβιούνται. Νησιά σε συγχορδία. Άνθρωποι σε αρμονία, συντονισμένοι στον ρυθμό που διάλεξαν. Στον άρρυθμο για εσάς τυμπανισμό της καρδιάς τους. Δεν είναι εξήντα οι χτύποι της καρδιάς ανά λεπτό. Δεν συνάδουν με τα σημάδια σας πάνω στα ρολόγια.

Ιάσονας Κάντας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου