Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Λίγο φεγγάρι...


Λίγο φεγγάρι...

Από μια χαραμάδα τόση δα γλιστρά το φως του φεγγαριού και κάνει σχέδια στο ξύλινο πάτωμα κι εγώ στην όψη του να κάνω όνειρα σαν τα παιδάκια...έχει μια θλίψη η νύχτα αυτή, έτσι χωρίς λόγο κι αυτό είναι που την κάνει πιο τρομαχτική...οι νύχτες είναι οι ώρες που εμφανίζονται οι σκιές της ημέρας...

Εμφανίζονται και εσύ σαν μαριονέτα τις κοιτάζεις...γελάς καμιά φορά για τις λίγες στιγμές ευτυχίας και έπειτα κλαις με λυγμούς για όσα στοιχειώνουν τα όνειρα σου...

Λίγο φεγγάρι...το έχω ανάγκη απόψε γιατί τελείωσε στο μέσα μου κάθε σταγόνα ελπίδας...μια θλίψη γιατί ξέρω πως το αύριο θα είναι ίδιο με το σήμερα που φεύγει...μια θλίψη γιατί χτίζω όνειρα και μου τα ακρωτηριάζουν...μια θλίψη γιατί θέλω να πετάξω μακριά κι όμως είμαι ακόμα εδώ εγκλωβισμένη σε μια ρουτίνα που μου τρώει την ψυχή...μια ρουτίνα που μου κλέβει τη ζωή...μια ζωή που ονειρεύτηκα διαφορετικά...τι νόημα όμως έχουν όλα αυτά;


Να το φως του φεγγαριού ξανά...επιμένει να γράφει πάνω στο πάτωμα...σκέφτομαι τη μέρα που θα πετάξω μακριά από τη ρουτίνα...τη μέρα εκείνη που δεν θα είμαι άνεργη αλλά θα πνίγομαι μέσα σε μια στοίβα χαρτιά...

...τη νύχτα εκείνη που θα ξαπλώσω δίπλα σου, το μεσημέρι εκείνο που θα φάμε μαζί το φαγητό που έφτιαξα...το απόγευμα εκείνο που θα πίνουμε τον καφέ μας και θα τρώμε τα μπισκότα εκείνα που φτιάχνω με τη σοκολάτα γάλακτος

...ονειρεύομαι ξανά η ανόητη στο φως του φεγγαριού και όταν σε λίγο βγει ο ήλιος θα ξυπνήσω ξανά στην ίδια ρουτίνα που μου κλέβει τη ζωή...

...θα φορέσω ένα γυάλινο χαμόγελο πιο εύθραυστο κι από τις πορσελάνες της μαμάς μου, θα ντυθώ με το πέπλο της υπομονής και θα περιμένω την κατάλληλη ώρα για να πετάξω μακριά!!!

Νίνα Γραμματικάκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου