Οι τελευταίες πινελιές

Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο του λεωφορείου.
Άλλο ένα νυσταγμένο πρωινό, περιμένοντας να περάσει η ώρα να επιστρέψεις στο σπίτι.
Μην νομίζεις, αυτό κάνω και εγώ.
Όλοι μας σκεφτόμαστε απο κάτι, άραγε τι να σκέφτεται ο καθένας;
Τις δουλειές που τον περιμένουν στο σπίτι;
Την άδεια που (πανάθεμά την) αργεί;
Το...πρόσωπο που για άλλη μια φορά είναι εξαφανισμένο και δεν απαντάει στις κλήσεις και στα μηνύματα;

Στον δρόμο της επιστροφής η ίδια εικόνα.
Μόνο που αυτή τη φορά, τα πρόσωπα είναι ακόμα πιο κουρασμένα, ακόμα πιο βυθισμένα στις σκέψεις τους.
Εγώ συνήθως σκέφτομαι τα ''γιατί'', τα ''αν'', τα ''ναι'' μου και τα ''όχι''.
Σκέφτομαι τις φορές που ήθελα να μιλήσω αλλά δεν το έκανα.
Σκέφτομαι τις φορές που ήθελα να τα παρατήσω όλα για κάτι που μόνο εγώ καταλάβαινα και ένιωθα.
Σκέφτομαι για την συνήθεια, την συνήθεια και τις συνέπειές της. Για τις στιγμές τις χαμένες, τις ωραίες και τις άσχημες, για αυτά τα καλύτερα που, άλλοτε έρχονται, και άλλες φορές η χελώνα τα εμποδίζει να'ρθουν. ( Σε είδα, χαμογέλασες .)


Όμως, τι νόημα έχει να σκέφτομαι;
Μπορώ να αλλάξω κάτι που έγινε;
Γιατί να ανησυχώ για κάτι που ίσως να μην συμβεί και ποτέ;
Γιατί απλά να μην εμπιστευτώ τη ζωή να φροντίσει για τα χαμένα, για τα ''σπασμένα'', για όσα πλήγωσαν;
Γιατί να μην πιστέψω στις χαρές που έρχονται;

''Και αν όλα πάνε χάλια;'', ''Και αν τίποτα δεν αλλάξει;'', θα μου πεις.
Τότε, πάντα υπάρχει και το επόμενο λεωφορείο.
Εκεί θα ξαναρχίσεις από την αρχή.
Καινούριες σκέψεις, καινούρια νυσταγμένα πρωινά, άλλη μια αργοπορία στην δουλειά και στο μάθημα.

Όλα είναι κύκλος.

Ένας πίνακας ζωγραφικής που χωράει να ''φιλοξενήσει'' όλα τα χρώματα.
Μην βλέπεις μόνο το άσπρο και το μαύρο.
Υπάρχει και το γκρι, και το κόκκινο, και το μπλε, και άλλα τόσα χρώματα!
Μην ξεχνάς πως, τις τελευταίες πινελιές, τις βάζεις εσύ.
Προτίμησε τις φωτεινές αποχρώσεις σε καθετί.
Έτσι,για να έχει νοστιμιά ο χειμώνας!

ΜΑΡΙΝΑ B.