Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Τα φανάρια της ευγνωμοσύνης


Τα φανάρια της ευγνωμοσύνης
Κόκκινο... Σε έναν δρόμο της πόλης αυτής.
Ζέστη, κίνηση και ένα αναμμένο τσιγάρο.
Με πλησιάζει, όπως και εσένα τόσες φορές που σε συνάντησε κάπου, σε κάποιο κόκκινο φανάρι.
Ελεημοσύνη;
Όχι, "πουλούσε" την εργατική του ταυτότητα.
Μη φανταστείς με πτυχία, master κι έτσι.
Όχι.
Να καθαρίσει το τζάμι του αυτοκινήτου μου, ζητούσε.
"Ωωω, άσε με άνθρωπέ μου" σκέφτηκα, εγώ η πολυάσχολη πρωτευουσιάνα, κουρασμένη από τις απαιτήσεις του αφεντικού μου.

Έδειξα, όμως, "ανωτερότητα", εγώ, εγώ η πρωτευουσιάνα, και τον άφησα.
Σε λίγα δευτερόλεπτα έτοιμο το παρμπρίζ, πεντακάθαρο!
Τον πλήρωσα... Με εκείνα τα ψιλά, τα κέρματα που τα δίνεις ελαφρά τη καρδία σε ανθρώπους που πιστεύεις υποσυνείδητα, μη σου πω και συνειδητά, ότι αυτού του είδους την εργασία και την πληρωμή αξίζουν...(Αλήθεια, δεν σου έχει περάσει ποτέ απ'το μυαλουδάκι σου;)

Και μένα, όμως, με "πλήρωσε" με ένα νόμισμα πολύ πιο σκληρό από τα κέρματα... Αυτός, εκεί στα φανάρια τα κόκκινα.
Πώς;
Ευχαριστώντας με τόσες, μα τόσες φορές που αυτό το "ευχαριστώ" έγινε θηλιά στο λαιμό μου.
Με έπνιξε.
Καθόταν σχεδόν δίπλα μου και κοιτώντας με μου έλεγε: "ευχαριστώ κυρία, ευχαριστώ κυρία, ευχαριστώ, δεν έχω δουλειά, ευχαριστώ".
Όταν το πράσινο της "λύτρωσής μου" άναψε, ήταν εκεί και για πολλοστή φορά με ευχαριστούσε.
Ακόμα και όταν το γκάζι είχε δειλά αρχίσει να δουλεύει, αυτός εκεί με ένα επίμονο ευχαριστώ στα χείλη του.
Τον χαιρέτησα, καθώς έφευγα.

Τα φανάρια της ευγνωμοσύνης έγιναν, για μένα την πρωτευουσιάνα, ένα καλό μάθημα από έναν άνθρωπο που ξέρει το πραγματικό νόημα του "ευχαριστώ".

Αγγελική Τασούλα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου