Η ανάγκη για «αξιοπρεπή» διαβίωση έγινε ανάγκη για επιβίωση...
Κι ο αγώνας συνεχίζεται…
Δίψα για δουλειά και «προκοπή»…
Και τα όνειρα τσαλακώνονται...
Χάνονται… Και στερεύεις…
Αγωνίζεσαι μηχανικά…
Κι ο χρόνος κυλάει…
Μεγαλώνεις…
Και ξεχνάς όλα αυτά που ονειρευόσουν κάποτε και σου έδιναν εκείνη την ακατάπαυστη ορμή για να παλέψεις…
Να ξεχωρίσεις…
Και δεν έχεις πια δύναμη για μάχες…
Αγωνίζεσαι μηχανικά και υπομένεις…
«Να φοβάσαι την οργή των υπομονετικών ανθρώπων»…
Και ξεσπάς…
Μια καλοκαιρινή δροσερή νύχτα σαν κι αυτή, που το μυαλό θέλει να ταξιδέψει μακριά…
Νοερά τα ταξίδια επιτρέπονται ακόμη…
Αναπολείς και προσγειώνεσαι απότομα…
Ψάχνεις το κίνητρο…
Και το βρίσκεις…
Στα χαμογελαστά πρόσωπα που στέκονται αγέρωχα πλάι σου...
Σ' εκείνο το βαθύ μπλε της θάλασσας που σε «τραβάει» μαζί του…
Στις μουσικές που σε κάνουν να «χάνεσαι»…
Στα ταξίδια που δεν έκανες ακόμη...
Έστω και στιγμιαία βρίσκεις το κίνητρο...
Για να «ξεχυθείς» και πάλι μ' εκείνη την ορμή στον ίδιο αγώνα …
Και πού ξέρεις ...
Μπορεί και να σε φέρει πιο κοντά σ' εκείνο το όνειρο της θερινής νυκτός …
Vasiliki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου