Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Άνθρωποι χωρίς παρελθόν


Με αφορμή την καταγγελία του Γαβριήλ Σακελλαρίδη πως γίνεται προσπάθεια να εκβιαστεί πολιτικά, έχουν γραφτεί πολλά κείμενα για παλαιότερες υποθέσεις, όπου τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι ξέσκισαν τις προσωπικές ζωές γνωστών και αγνώστων Ελλήνων, οδηγώντας τους σε δημόσιο διασυρμό.

Έτυχε να γνωρίζω προσωπικά ένα από τα θύματα αυτής της τηλεοπτικής «δημοσιογραφίας».


Ήταν ένας αστυνομικός που κατηγορήθηκε από γνωστή τηλεοπτική εκπομπή για χρηματισμό.

Ξέρω καλά –γνώριζα και την οικονομική του κατάσταση- πως αυτός ο αστυνομικός δεν χρηματίστηκε. Άλλωστε, ποτέ δεν αποδείχτηκε κάτι τέτοιο.

Πιθανολογώ –ο ίδιος ήταν βέβαιος για αυτό- πως κάποιοι συνάδελφοί του ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση γιατί τους χαλούσε τις «δουλειές». Συνηθισμένα πράγματα.

Ο δημοσιογράφος αναγκάστηκε να επανορθώσει. Βέβαια, η λάσπη είχε μείνει.

Λίγο αργότερα, ο αστυνομικός –που ήταν ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος- πέθανε από καρκίνο. Είχε δυο παιδιά.

Θα μπορούσα να είχα βοηθήσει αυτόν τον αστυνομικό;

Θα μπορούσα, αν είχα μπλογκ την δεκαετία του ’90, και αν τότε το Διαδίκτυο είχε τη σημερινή του εξάπλωση.

Αλλά εγώ την δεκαετία του ’90 δεν είχα ούτε υπολογιστή.

Αυτοί που κατηγορούν ομαδικά τους πολίτες πως αποθέωσαν τους σιχαμερούς δημοσιογράφους της τηλεόρασης –που στοχοποιούσαν και ξέσκιζαν γνωστούς και άγνωστους Έλληνες- ξεχνούν πως την δεκαετία του ’90 η τηλεόραση ήταν πανίσχυρη και οι πολίτες δεν είχαν το διαδίκτυο, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να αντιδράσουν στην χυδαιότητα.

Σήμερα, που υπάρχει η δυνατότητα, βλέπουμε και τις αντιδράσεις των πολιτών στην χυδαία «δημοσιογραφία».

Δεν συμφωνούσαν τότε όλοι οι πολίτες με τις πρακτικές αυτών των χυδαίων δημοσιογράφων. Απλώς, τότε οι πολίτες που διαφωνούσαν δεν είχαν τον τρόπο να δείξουν δυναμικά την αντίδρασή τους.

Παρατηρώ, όμως, πως κάποιοι από αυτούς που σήμερα κατηγορούν τους πολίτες –επειδή τάχα μου στήριζαν την χυδαία τηλεοπτική δημοσιογραφία- είχαν τότε μόνιμες θέσεις στα πάνελ των ιδιωτικών καναλιών.

Αφού είχαν το τηλεοπτικό βήμα –που οι πολίτες δεν είχαν- γιατί δεν καταδίκαζαν τότε τους χυδαίους δημοσιογράφους;

Γιατί εμείς δεν μπορούσαμε. Όσο και να φωνάζεις από το σπίτι σου μπροστά στην τηλεόραση, δεν ακούγεσαι μέσα στο στούντιο, ούτε στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Δεν έχουμε πάθει όλοι αμνησία σε αυτή τη χώρα.

Οι δημοσιογράφοι, οι καλλιτέχνες και οι «πνευματικοί άνθρωποι» που το παίζουν αθώοι -και προσποιούνται σήμερα πως αυτοί δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με την εξουσία και τα καθεστωτικά ΜΜΕ- θα πρέπει να καταλάβουν πως δεν έχουμε ξεχάσει όλοι πως ήταν κάθε μέρα στα κανάλια και έκαναν παρέα, και εκτός καναλιών, με τους πολιτικούς, τους σάπιους δημοσιογράφους και τους ολιγάρχες.

Με το αζημίωτο.

pitsirikos 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου