"Ό,τι είναι θαμμένο δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει... ''

Πόσες φορές έχεις περπατήσει στην άμμο και έχει σκαλώσει το μαυρισμένο πατουσάκι σου πάνω σε πράγματα θαμμένα μέσα της...;

Μιλάμε για το δικό σου μαυρισμένο ποδαράκι, όχι για το δικό μου. Το δικό μου θα παραμείνει γαλακτερό. Story of my life.

Πράγματα που με τη βροχή, το αλμυρό, θαλασσινό νερό, τα δεκάδες ξυπόλητα πόδια που ποδοπατούν την άμμο, τα έφεραν στην επιφάνεια...

Έτσι είναι και τα συναισθήματα. Μικρά μπουκάλια στην άμμο, καλοκαιρινά βραχιολάκια και δεκάδες κοχύλια. Όλα ανακατεμένα, όλα κάπου θαμμένα μέσα στην άμμο. Στη δική μας εσωτερική άμμο. Θαμμένα από εμάς τους ίδιους, απ' τον χρόνο ίσως που κυλά πολύ γοργά, απ' τις περιστάσεις που δε σταματούν ποτέ να μας φέρνουν προ εκπλήξεως.


Δε τα νιώθεις, δε τα βλέπεις, δε τ' ακούς να χτυπούν μέσα σου.. Δεν ασχολείσαι μαζί τους, δε τα σκέφτεσαι (συνήθως), δεν τα συζητάς. Γι' αυτό ονομάζονται και θαμμένα!

ΑΛΛΑ υπάρχουν. Υπάρχουν εκεί και καραδοκούν. Δεν έφυγαν ποτέ... Θάφτηκαν απλά....

Μια λέξη, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα. Ένα τραγούδι, ένα απόσπασμα από βιβλίο, μια ταινία είναι ικανά να παίξουν το ρόλο της θάλασσας και των ξυπόλυτων ποδιών σ' αυτήν την άμμο.

Ύπουλο είναι το κάθε τι κρυμμένο. Κι ό,τι μένει κρυμμένο για καιρό σημαίνει πως το κρατάς εν γνώσει σου εκεί κρυμμένο. Αλλιώς θα το πετούσες όπως πετάς το παλιό μπλουζάκι που δε σου κάνει πια ή ένα παντελόνι που έχει φθαρεί απ' τον χρόνο. Ό,τι κρατάμε σημαίνει πολλά για μας. Σημαίνει ακόμα πολλά για μας...

Έτσι, ό,τι είναι θαμμένο δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Ψάξτε, ξεθάψτε και πετάξτε τ' άχρηστα. Πιάνουν χώρο και ο χώρος μέσα μας είναι πολύτιμος. Γιατί να τον σπαταλάμε δεξιά κι αριστερά;

Andriana Voutou