Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Με τι γελάνε οι μάρτυρες κατηγορίας.


Με τι γελάνε οι μάρτυρες κατηγορίας.

Κάθομαι σε μια ξύλινη καρέκλα δικαστηρίου. Δίπλα μου είναι δύο άντρες απ’ αυτούς που θα έλεγες φουσκωτοί. Φοράνε χοντρές καδένες στο λαιμό και κομποσκοίνια στα χέρια. Μιλάνε μεταξύ τους σε χαλαρό ύφος, εξάλλου το δικαστήριο έχει κάνει διακοπή για μισή ώρα. Λίγο αργότερα, το προεδρείο επανέρχεται και ακούγονται νούμερα υποθέσεων που αναβάλλονται. «Άντε να πάμε στο δικό μας», ακούω τον έναν να λέει. Από τα συμφραζόμενα, κατάλαβα πως περίμεναν τη δίκη των 16 συλληφθέντων στις πορείες της 6ης Δεκεμβρίου 2011 στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. «Με πολιτικό ή θρησκευτικό θα ορκιστείς;», ρωτάει ο ένας. «Με θρησκευτικό, έχω καιρό να ορκιστώ θρησκευτικά», απαντάει ο άλλος και χασκογελάνε. Φτάνει η στιγμή τις δίκης που περίμεναν. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου διαβάζει τα ονόματα των κατηγορουμένων και εκείνοι προσεγγίζουν την έδρα. Ακούω τον διπλανό μου να λέει: «Εμείς έχουμε τον πιο κυριλέ». Σκέφτομαι τι να εννοούν μέχρι που παρατηρώ πως ένας από τους κατηγορούμενος (και ο μοναδικός) φοράει πουκάμισο. Χαζογελάνε, κάνοντας πλάκα. Λένε «ο δικός μας» και μοιάζει σα να μιλάνε για το λάφυρό τους. Καθώς ο πρόεδρος τελειώνει με την ανάγνωση των ονομάτων των κατηγορουμένων, καλεί τους μάρτυρες να δώσουν το "παρών". Έτσι επιβεβαιώνεται η αρχική μου σκέψη πως οι δυο άντρες που κάθονται δίπλα μου, είναι άντρες των ΜΑΤ που έχουν έρθει να καταθέσουν.
Μέσα στην αίθουσα, βρίσκονται περίπου άλλοι 15. Οι συνήγοροι των κατηγορουμένων συζητάνε για αναβολή μιας και κάποιοι από τους κατηγορουμένους είναι ξένοι και χρειάζονται κάποιες μέρες μέχρι να έρθουν στην Ελλάδα. Τότε ακούω και πάλι τους διπλανούς μου να συζητάνε. «Καλά, αυτοί ήρθαν διακοπές στην Ελλάδα και κατέβηκαν στις πορείες», λέει ο ένας και ξεσπάνε σε γέλια. «Μην πάρει αναβολή τώρα. Πού να θυμόμαστε τι έγινε πριν από τρία χρόνια» συνεχίζουν. «Εγώ θα πω πως την ώρα που τον έπιανα μου επιτέθηκε και ανέβηκαν οι παλμοί μου, κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Και έπαιρνα και φάρμακα», λέει ο ένας στον άλλον. «Σιγά μην πεις και ότι τρυπιόσουνα ρε μαλάκα» του απαντάει και γελάνε.

Όλοι αυτοί οι διάλογοι συμβαίνουν όσο το προεδρείο συζητάει την αναβολή ή τη διακοπή της δίκης. Κάποια στιγμή ο πρόεδρος αναρωτιέται πόσοι είναι κατηγορούμενοι, κάνοντας λίγο πιο δυνατά την ερώτηση: «οι κατηγορούμενοι είναι 15 ή 16;». Τότε ακούγεται ο διπλανός μου να λέει: «Αν τους λείπουν κάποιοι, να πάμε να μαζέψουμε απ’ έξω μερικούς». Γέλια και πάλι.

Αυτή τους η ατάκα, έστω στ’ αστεία, δεν μπορούσε παρά να επιβεβαιώσει τις σκέψεις που έχω κάνει σχετικά με τις πρακτικές των ΜΑΤ σε όλες τις πορείες/ διαδηλώσεις που έτυχε να πάω. Θυμάμαι πάντα να λέμε πως συλλαμβάνουν στο σωρό. Όποιον απλά τυχαίνει να περάσει από μπροστά τους, αρκεί να συλλέξουν τον αριθμό που έχουν εντολή. Αυτοί οι άνθρωποι φτάνουν να δικάζονται και να κρέμεται ίσως ακόμη και το μέλλον τους από την απόφαση του δικαστηρίου. Και από την άλλη, βλέπεις αυτούς που τους συνέλαβαν να το διασκεδάζουν. Μέσα στο δικαστήριο κάνουν χαβαλέ. Η διαδικασία για αυτούς είναι τυπική. Λένε να μην πάρει αναβολή η δίκη γιατί «βαριούνται να ξανάρχονται» και όταν τελικά η δίκη πήρε αναβολή γκρίνιαζαν που χρειάζεται να περιμένουν για να πάρουν βεβαίωση της παρουσίας τους στο δικαστήριο. Οι τελευταίες τρεις υποθέσεις της ημέρας πήραν αναβολή για την μεθεπόμενη βδομάδα. Οι 15 άντρες των ΜΑΤ σχημάτισαν μια γραμμή μπροστά από την έδρα για να πάρουν τις βεβαιώσεις τους. Η σκηνή μου θύμισε ιστορίες φίλων μου, που περιγράφουν πως όταν ήταν φαντάροι, περίμεναν να πάρουν το απαιτούμενο χαρτί. Την άδεια εξόδου, κάποια βεβαίωση που να δικαιολογεί μια απουσία. Είναι μέρος της «δουλειάς» τους τα δικαστήρια. Τους άκουγα να λένε για προηγούμενες δίκες που έπρεπε να παραστούν και πήραν αναβολή και με γκρίνια να σχολιάζουν ότι κρατάνε πολύ οι διαδικασίες.

Προσπαθούσα να βρω κάποια λογική στη σκέψη τους. Πριν από κάποια χρόνια σε μια πορεία συνέλαβαν κάποιους. Έπρεπε να συλλάβουν κάποιους πιθανότατα για να βγουν οι ανακοινώσεις αργότερα. Σήμερα δε θυμούνται ακριβώς το πώς και το γιατί. Ενώ λοιπόν αυτοί οι άντρες εκείνη την ημέρα εκτελούσαν εντολές, όπως συχνά θα ακούσεις να λένε, αναρωτιόμουν τι πραγματικά τους «κόφτει» για να το συνεχίζουν πηγαίνοντας στα δικαστήρια. Μπορεί να είμαι προκατειλημμένη, αλλά νομίζω ότι έμοιαζαν να το διασκεδάζουν. Η υπόθεση είναι προσωπική. Δεν μένει στις εντολές, δεν είναι απλά μια δουλειά. Είναι ολόκληρη στάση ζωής. Αυτοί που συμμετέχουν στις πορείες, αυτοί που τριγυρνάνε στα Εξάρχεια, αυτοί που δεν πιστεύουν τα ίδια με αυτούς, είναι όλοι εχθροί. Δεν είναι εργαζόμενοι που κάνουν τη δουλειά τους, είναι άνθρωποι που βρέθηκαν σε αυτές τις θέσεις από ιδεολογία.

Δεν λέω κάτι καινούριο, δεν ανακάλυψα τον τροχό, αυτό είναι σίγουρο. Όμως κάποιες στιγμές σαν κι αυτή που έζησα σε αυτή την αίθουσα του δικαστηρίου σε κάνει να αναρωτιέσαι ξανά και ξανά για την κοινωνική κατάσταση και τη στάση των θεσμικών οργάνων της. Δε ξέρω πώς θα μπορούσε να αλλάξει ποτέ αυτό. Δεν το άγγιξε εξάλλου ποτέ κανείς στα σοβαρά σε αυτή τη χώρα. Προς το παρόν οι μοίρες όλων μας θα κρέμονται από κάποιους σαδιστές που δεν εκτελούν μόνο εντολές.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου