Να χαμογελάς ...

Αυτό το άρωμα που φέρνουν τα νυχτολούλουδα στον κήπο με κάνει ώρες ώρες, να ξεχνάω πως βρίσκομαι ακόμη στην Αθηνά. Και λέω ακόμη, γιατί σύμφωνα με τους χειμερινούς σχεδιασμούς περί καλοκαιρινών εξορμήσεων θα έπρεπε ήδη να 'χα φύγει. Για που; Για κάπου! Έπρεπε ... 

Ναι, θα έπρεπε ... άλλα το ότι είμαι ακόμη εδώ προφανώς σημαίνει είτε πως τα σχέδια μου βούλιαξαν είτε πως αποφάσισα να μην τα ακολουθήσω. Διαλέγεις κ παίρνεις. 

Τι έλεγα όμως; Α ναι, για τα νυχτολούλουδα ... Ναι το άρωμα τους με κάνει να ξεχνιέμαι... ξεχνάω τις σκοτούρες, τα άγχη, τα προβλήματα, το γκρίζο της πόλης, τη θλίψη γύρω μου. Βέβαια αυτά για να 'μαι ειλικρινής τα ξεχνάω κι όταν σε βλέπω να χαμογελάς, αλλά είναι γεγονός πως εδώ και καιρό δε χαμογελάς συχνά. Κι όχι πως σε αδικώ, αν δω το ποτήρι μισοάδειο, θα σου πω ότι είναι ελάχιστα πια όσα μας κάνουν να χαμογελάμε. Αν δω όμως το ποτήρι μισογεμάτο, θα σου πω, ότι πάντα λίγα ήταν και πάντα λίγα θα 'ναι. Αυτά τα λίγα όμως είναι τα πιο όμορφα, δεν είναι? 

Οι μικρές μας χαρές ... Τι θα ήταν η ζωή χωρίς αυτές τις μικρές χαρές? 

Ας πούμε ... σκέψου τη χαρά που παίρνεις όταν μια όμορφη μουσική φτάνει στα αυτιά σου ... όταν νιώθεις στον αέρα μια αγαπημένη παρουσία και κλείνεις το μάτι στον ουρανό συνωμοτικά, όταν αραδιάζεις τις σκέψεις σου στο χαρτί κι όταν έπειτα αποφασίζεις να τις μοιραστείς, όταν βλέπεις δυο μάτια να φωτίζουν για σένα ... όταν λίγο πριν πέσεις, ένα χέρι σου απλώνεται για να κρατηθείς ... 

Ίσως αυτές να ναι κάποιες απ' τις μικρές χαρές σου. Δε ξέρω, ίσως. Θα σου πω όμως κάτι που ξέρω με βεβαιότητα. Μια απ' τις δικές μου μικρές χαρές, είναι εκείνη που παίρνω όταν σε βλέπω να χαμογελάς. 

Αυτό να το 'χεις πάντα στο νου σου και να χαμογελάς πιο συχνά.

catchyourdream