Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Αύριο βλέπουμε ...

I Feel Invisible

Πιάνεις χαρτί, πιάνεις στυλό και ξεκινάς να γράφεις. Γράφεις και σβήνεις για ώρες. Θυμώνεις. Δεν μπορείς να σκεφτείς ούτε μια ωραία ατάκα. Παιδεύεις το στυλό όλο το βράδυ, κι ούτε μια αράδα δεν έχεις γράψει. Έτσι, δίνεις μια στο μελανοδοχείο σου, και γεμίζει το δωμάτιο με μουτζουρωμένες σκέψεις και μαυρισμένες σελίδες. Μαύρο παντού. Και εσύ το απολαμβάνεις. Θυμήσου όμως, πόσο δε σου άρεσε αυτό το χρώμα. 

Ήθελες κόκκινο, και λίγο κίτρινο καμιά φορά. Αλλά τώρα ξέμεινες. Ξέμεινες από χρώματα, ξέμεινες και από "θέλω". Δε θες τίποτα. Σε κουράζει ακόμη και το να σκεφτείς μια επιθυμία σου, πόσο μάλλον να την ξεστομίσεις, κι ακόμη περισσότερο να παλέψεις για να την πραγματοποιήσεις. Είσαι γενικά πολύ κουρασμένος για να παλέψεις για το οτιδήποτε. Έστω κι αν αυτό το οτιδήποτε είναι η ευτυχία σου. 

Ποια ευτυχία, λες. Αυτή κάπου την έκρυψαν, κι όσο κι αν έψαξες δεν κατάφερες να τη βρεις. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις θλίψη. Απογοήτευση σε κάθε βλέμμα. Βλέπεις την εξαθλίωση να κάνει βόλτες στους δρόμους. Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σκεπασμένη με κουβέρτες στα στενά του κέντρου. Βλέπεις τον έρωτα να πουλιέται σε φτηνά παζάρια και την ανθρώπινη επαφή σε βιτρίνες προσφορών. Τι να σου λέω; Τα ξέρεις. Οι άνθρωποι πλέον δεν διασκεδάζουν χωρίς να το κοινοποιήσουν, και δεν απολαμβάνουν τη στιγμή αν δε τη φωτογραφίζουν. Έχεις ανάγκη να εκφραστείς, να επικοινωνήσεις. Μα πλέον, έχεις φτάσει στο σημείο να φοβάσαι να μιλήσεις δυνατά για τις ιδέες σου, ποιος ξέρει τι μπορεί να πάθεις αν τις υπερασπίζεσαι; Και θες τρομάρα σου, να κάνεις και σχέδια για το μέλλον. Εκεί συνειδητοποιείς πως ο πιο ακριβής προγραμματισμός σου φτάνει ως την επόμενη εβδομάδα, για πιο πέρα βλέπουμε. 

Έφτασες να φοβάσαι το αύριο, και δεν είσαι μόνος σου σε αυτό το φόβο, έχεις πολλούς συνένοχους. Συνένοχους στον ίδιο φόβο. 
Στον φόβο για το αύριο. Ποιο αύριο; Άστο … για αύριο βλέπουμε.

catchyourdream

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου