Ήταν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου… Αναδυόταν σε πείσμα των καιρών κάθε μέρα την ίδια ώρα. Το καλοκαίρι ήταν βέβαια πάντα λίγο πιο βιαστικός. Βιαστικός ήταν και αυτός. Είχε χρόνια να βουτήξει μέσα στην ανατολή, μέσα στο ξημέρωμα. Μια βουτιά στα νερά του ξημερώματος είχε πάντα μια άλλη χάρη, τη χάρη της λύτρωσης. Ήταν καλοκαίρι, ήταν στην Κέρκυρα.
Ήταν από εκείνες τις πέτρες που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του… Στο τέλος του δρόμου, μια ακρογιαλιά γεμάτη μαύρες πέτρες. Ήταν μόνος. Μόνος του σε μια παραθαλάσσια σελήνη. Ελεύθερος και μικροσκοπικός. Ήθελε να βουτήξει στον μαύρο βυθό κι ας σκοτείνιαζε επικίνδυνα. Ήθελε να βουτήξει μα φοβόταν. Μια κόκκινη μπλούζα και δυο πόδια υψωμένα σε σχήμα σταυρού. Κόκκινο στο μαύρο. Δεν ήταν μόνος πια. Βούτηξε. Ήταν καλοκαίρι, ήταν στη Σαμοθράκη.
Ήταν βράδυ. Στη φωτιά έλιωναν κάποια περίεργα γλυκά από πλαστική ζάχαρη. Πλάτη, πλάτη, όλοι με όλους και η πλαστική ζάχαρη να συνοδεύει τα αστέρια πάνω απ’ το κεφάλι τους. Ζάχαρη, θαλασσινή αλμύρα, αστέρια και φωτιά. Όλα μαζί να λιώνουν στον ουρανίσκο. Έβγαλε την μπλούζα του κι έτρεξε. Οι πλάτες σηκώθηκαν κι έτρεξαν μαζί. Μια βουτιά πλάτη – πλάτη και η ζάχαρη να λιώνει. Ήταν καλοκαίρι, ήταν στην Πύλο.
Ήταν μέρα. Ήταν σαν όλες τις άλλες. Ο ήλιος κόστισε μόλις δύο ευρώ και το ξημέρωμα άλλα τόσα. Η άμμος είχε χάσει το πλεονέκτημα έναντι στα βότσαλα. Κανείς τους κερδισμένος. Υπό διωγμό η άμμος, τα βότσαλα, ο έρωτας και η ζάχαρη. Πλήρωσε άλλα λίγα για να πατήσει ξανά τις μαύρες πέτρες, να βρει ένα κομμάτι ξύλο, να βουτήξει στο ξημέρωμα. Οι κόκκινες μπλούζες πολλές μα όλες ίδιες. Καμία για παρέα. Μια βουτιά που δεν έγινε ποτέ γιατί είχε μυρωδιά catering και ο ουρανίσκος αντιδρούσε. Ήταν καλοκαίρι. Ήταν 2020. Ήταν στην Ελλάδα.
Ιάσονας Κάντας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου