Μειονεξία ή μειονότητα;

Ήρθε η ώρα που στην πολιτική ειδησεογραφία επικράτησε η λέξη «μειονότητα», μια λέξη ξεχασμένη για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί η μειονότητα αφορά - αυταπόδεικτα - τους ολίγους και ο τρόπος που τα κόμματα ασκούν πολιτική στην Ελλάδα παραδοσιακά αφορά τους πολλούς. Επομένως, για χρόνια η μειονότητα δεν μπορεί να προκαλέσει το πραγματικό ενδιαφέρον παρά μόνο στο πλαίσιο της διατήρησης μιας φαινομενικής ισορροπίας (να σημειωθεί βέβαια εδώ πως με τον όρο μειονότητα αναφέρομαι σε όλους τους μειονεκτούντες, κοινωνικά, φυλετικά, οικονομικά κ.ο.κ. και όχι μόνο στη μειονότητα της Θράκης).


Είναι δύσκολο, λοιπόν, στους πολιτικούς να πάρουν το ρίσκο και να μιλήσουν και να πράξουν ανοιχτά υπέρ των δικαιωμάτων μιας μειονότητας, γιατί ο φόβος πως η αντίστοιχη πλειονότητα θα ξεσηκωθεί είναι κυρίαρχος. Και έτσι τα μέλη μιας μειονότητας παραμένουν στο σκοτάδι, με λίγους να ασχολούνται πραγματικά με αυτά, κυρίως σε επίπεδο ακτιβισμού και εθελοντισμού, ενώ η πλειονότητα έρχεται να τα συναντήσει μόνο πριν από τις εκλογές, δείχνοντας ένα φιλέσπλαχνο προσωπείο.

Οι μειονότητες στην Ελλάδα είναι μόνες και δεν είναι λίγες. Είναι μόνες και δεν τυγχάνουν τον σεβασμό ούτε από την ελληνική πολιτεία, ούτε από την ελληνική κοινωνία. Είναι μόνες στην επιθυμία τους να γίνουν ορατές και να αποτελέσουν ένα τμήμα του πληθυσμού σε υγιή συνδιαλλαγή με το υπόλοιπο και όχι σε κατακραυγή ή αποξένωση. Οι μειονότητες οφείλουν να διακρίνονται από τον μικρότερο - σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες - αριθμό των μελών τους και όχι από τη μειονεξία αυτών στο πεδίο των ατομικών δικαιωμάτων και των ίσων ευκαιριών προς όλους.

Ο κοινωνικός ή/ και φυλετικός αποκλεισμός διατρέχει τον κοινωνικό ιστό, αφήνοντας την αίσθηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας (όπου «ξένος» ο «άλλος»), του εθνικισμού και τελικά μιας ηθικής κατάπτωσης. Είναι θέμα ήθους και προσωπικής ανάπτυξης να μπορώ να αναγνωρίζω το δικαίωμα κάθε ατόμου στη διαφορετικότητα. Με αυτό ως πρωταρχική αξία οφείλει κάποιος να εισέρχεται στα κοινά και στην πολιτική. Γιατί ακριβώς ο πολιτικός δεν είναι εντεταλμένος να ασκεί πολιτική μόνο και αποκλειστικά για την πλειοψηφία, την εκάστοτε πελατειακή του πλειοψηφία, αλλά είναι υποχρεωμένος να κοιτά το όλον και καθένα ξεχωριστά μέσα σε αυτό. Χρειάζεται πραγματικά μια άλλη ηθική, πιο ανοιχτή, λιγότερο υποκείμενη σε περιορισμούς και αστερίσκους, που θα δημιουργήσει το υπόβαθρο ώστε οι μειονότητες να υπάρχουν σε αρμονία με το σύνολο που τις εμπεριέχει και όχι ως ξένα σώματα, που προκαλούν αμηχανία όταν πρόκειται να ασχοληθούμε με αυτά.

katerina papanikolaou