Υπολείμματα του πρώην εαυτού τους με μερικές εκλάμψεις, ίσα για να σου θυμίζουν ποιοι ήταν πριν ο ήλιος βρεθεί πίσω τους...
Τελικά προβληματίζομαι. Ο ήλιος μετακινείται ή εμείς του γυρίζουμε την πλάτη, αντιστεκόμενοι μωροπεισματικώς στις όποιες αλλαγές;
"Κανείς δεν αλλάζει,εάν δε θέλει...". Μάλιστα, και βρισκόμαστε ενδιαμέσως σε μια τρελή έξαρση της Νόσου της Ηθελημένης Παραίτησης, που οδηγεί στην κατάθλιψη και τελικά στη σκιά.
Κι εγώ με ξεσκονόπανα για χέρια και δυο πετάλια για πόδια, διαπιστώνω πόσο αφόρητα πληκτικό είναι όταν βρίσκομαι σε αδράνεια.
Το Τίποτα. Ακίνητο. Άπραγο. Και πίσω ο ήλιος...
Οι ειδήσεις ανεβοκατεβαίνουν ως πολύχρωμα παράσιτα, το ίδιο και οι ποικίλες εντάσεις και χροιές φωνής. Να μην έχεις ούτε τη δύναμη να σπάσεις το κοντρόλ αρπάζοντας τον έλεγχο του εαυτού σου...
"Απουσία δημιουργίας, η αδράνεια"... και κάνω όλο και πιο γρήγορα πετάλι (εμπρός καλά μου πόδια), όλο και πιο δυνατά διώχνω μακριά τις σκόνες (εμπρός καλά μου χέρια) από τα έπιπλα, από τα ρούχα μου, απ' τα μυαλά μου που θα 'θελα πολύ να ανοίξουν και να ξεπηδήσουν από μέσα τους κατσαβιδάκια για λύσεις, λαμπάκια για όραση και βιδάκια προς αποκατάσταση των φθαρμένων.
Κι εκεί, στο βάθος του βασιλείου των σκιών, στέκει η άκαρπη συκιά, που ενώ το φύλλωμά της ήταν τόσο πυκνό κι έκανε τα κλαδιά της να γέρνουν, αρνιόταν να "γεννήσει", να προσφέρει "καρπούς", εκδηλώνοντας έστω και μια στοιχειώδη ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που δωρεάν λάμβανε. Πρωταθλήτρια στη μούφα η συκιά... Την έβλεπες από μακριά κι έλεγες: "Πω ρε μάνα μου, τι συκιά είναι αυτή, πρέπει να κάνει κάτι σύκα "να" - με το συμπάθιο"...
Τζίφος όμως, δεν είχε ούτε ένα μικρό συκαλάκι, ούτε καν ένα τοσοδούλι τσαπελόσυκο... Έπιανε με θρασύτητα τον χώρο της μάνας γης, απορροφούσε αχόρταγα κάθε αχτίδα του ήλιου, ρουφούσε λαίμαργα και την παραμικρή σταγόνα νερό, μόνο και μόνο για να φουντώνει το φύλλωμα - εγωισμό της, θεωρώντας ότι θα καταφέρει να ξεγελάσει με την εμφάνισή της τους ευεργέτες της...
"Έχουν όμως γνώση οι φύλακες", μου έλεγε ο πατέρας μου.
Το πιο πιθανό είναι πως η συκιά θεωρούσε υποτιμητικό να μοιάζει με τις άλλες. Σιγά να μην καταδεχόταν αυτή, η μία και μοναδική να προσφέρει καρπούς. Για ποια την περάσατε; Αυτή ήταν "η" συκιά...
Την θάμπωνε το πυκνό της φύλλωμα και θαρρούσε πως τα φύλλα τα δικά της ήταν η μοναδική παρέα που είχε ανάγκη, νόμιζε πως θα τα είχε για πάντα. Μεγάλη παγίδα ψευδαίσθησης, να θεωρείς πως κυβερνάς κι εξουσιάζεις τα πάντα και όλους, ακόμη και τον χρόνο...
Φυσικά, στην ουσία η συκιά ήταν νεκρή (είναι αυτό που λέμε, είναι νεκρός, αλλά δεν τον ξέρει;), δηλαδή κενή.
Περί κενού.
Το κενό δεν μπορεί να γονιμοποιηθεί γι' αυτό και αποπειράται να εκπαιδευτεί σε τεχνικές εξαπάτησης (είναι και της μοδός στις εκλογικές αναμετρήσεις και γενικότερα στον χώρο της πολιτικής).
Ακόμη βέβαια πιο "προχώ-εγωι-stick" είναι να θεωρεί πως όλοι οι γύρω είναι τόσο αφελείς και χαζοί που δεν χρειάζεται καν να μπει σε μια τέτοια διαδικασία. Επίσης, μπορεί να φορέσει την ενδυμασία της ψευτοταπεινοφροσύνης (ποιος είμαι εγώ ο πτωχός κι ανίκανος ώστε να γεννήσω μεγάλα και υγιή συκαλάκια;). Με πιάσατε τώρα νομίζω, ε;
Κι ο Φαρισαίος όμως, έτσι την πάτησε (μιας που μπήκαμε στη Μεγάλη Εβδομάδα...) Προσευχόταν, προσευχόταν, ικέτευε, αλλά... θεοποιώντας τον εαυτό του: "Σε ευχαριστώ, Θεέ", έλεγε, "που δεν είμαι όπως και οι λοιποί άνθρωποι"!(Πρέπει να την είχε καταβρεί με την πάρτη του).
Α, να με συγχωρείτε, αλλά τα σύκα- σύκα και η σκάφη-σκάφη κι έτσι το σύκο (αν υπάρχει ή αν δεν υπάρχει) ανάλογα με την ποιότητά του, γίνεται σκάφος και μας περνά απέναντι, στη χώρα της Δημιουργίας ή στο βασίλειο της Σκιάς.
Και φτάνουμε λοιπόν στο γνωστό: "Το δέντρο κρίνεται από τον καρπό του".
Πόσους καρπούς μας "βλέπουμε" καθημερινά;
Σχέσεις-έργα-λόγια-πράξεις ανταποκρίνονται στην ποιότητα του ήλιου, του νερού, της αγάπης που παίρνουμε;
Εκεί λοιπόν, έρχεται ο φύλακας της γνώσης (που μου είχε συστήσει ο μπαμπάς) και πάει ξεραίνεται το δέντρο το άκαρπο ή αυτό που έβγαζε δηλητηριασμένα μηλαράκια. Τώρα μπήκε στην ιστορία και η μηλιά (μιλιά), αλλά το ζητούμενο είναι να μην κατεβαίνουν αμάσητα όλα τα φρούτα (κλείσιμο ματιού με αυτόματο σήκωμα δεξιού δείκτη χεριού κι ακούμπησμα σε κρόταφο...αλά Καρέζη]). Μπαμ και κάτω!
Ιακώβου το ανάγνωσμα, ως δίδαγμα ηθικό σε καιρόν ανήθικον:
"Ζητάτε, και δεν παίρνετε, επειδή ζητάτε με κακή πρόθεση, για να δαπανήσετε στις ηδονές σας".
- Κακέ θεέ κι άδικη κοινωνία... Γιατί δεν κερδίζω το τζόκερ να αγοράσω σκάφος να πηγαίνω στη Μύκονο και να τα σπάω στα μπουζούκια;
- Γιατί δε με θέλει ο Μήτσος;
- Γιατί δε με θαυμάζουν όλοι;
Μπουουουουου... Συν οδυρμοί, συν τραβήγματα μαλλιών και πέφτουν τα φύλλα της συκιάς και να το πω λαϊκά, καραφλιάζουν οι ανώτερες δυνάμεις. Γιατί στον πάνω όροφο, όπως έλεγε και μια καλή μου φίλη, οι λέξεις χρήμα, εξουσία, όφελος, ιδιοκτησία είναι άγνωστες. Μίλα τους για προσφορά, δημιουργία, μοίρασμα, αγάπη και θα σε ακούσουν... Γιατί, θα το ξαναπώ: "Έχουν γνώση"
Αυτά σκέφτομαι... Και κοιτάω πάνω μπας και μου 'ρθει καμιά ομοβροντία να μείνω στήλη άλατος, οπότε θα 'χω και μια δικαιολογία για το ότι δεν πρόλαβα να γεννήσω σύκα. Αλλά τίποτε, ο ουρανός παραμένει καταγάλανος δίνοντάς μου πάμπολλες ευκαιρίες να καρποφορήσω, όπως και σε όλους τους άλλους, ακόμη και στις σκιές.
Φιλιέττα Μιχαλακάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου