23 Απριλίου 2014, τέσσερα ακριβώς χρόνια μετά την ανακοίνωση αυτή, η Ελλάδα έχει ένα διαφορετικό πρόσωπο. Έχει πρωτογενές πλεόνασμα και έχει κάνει έξοδο στις αγορές. Το κόστος όμως σε ανθρώπινο δυναμικό και οι απώλειες της κοινωνίας θυμίζουν χώρα που έχει μόλις εξέλθει από εμπόλεμη κατάσταση.
Δεν επιθυμώ να κατακρίνω «τα μνημόνια και αυτούς που τα υπηρετούν» σε αντίθεση με τη σημερινή στενόμυαλη στάση της Αριστεράς. Η αλήθεια είναι πως χρειαζόταν μια εξυγίανση και μια μεταρρυθμιστική πολιτική. Ο τρόπος με τον οποίο διοικήθηκε το - κατά πολλούς κομματικό - κράτος από τη Μεταπολίτευση και μετά ήταν αυτός ο οποίος έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Ήταν ένα status quo το οποίο δε μπορούσε να συνεχιστεί, εκτός αν θέλαμε την πλήρη διάλυση των οικονομικών μας πόρων.
Παρ’ όλα αυτά, το περιεχόμενο των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων δεν ήταν ούτε το κατάλληλο, ούτε το αρμόζον για να ανταποκριθεί σε μια τέτοια δύσκολη διαδικασία. Απολύσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων, ελάχιστα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα είναι ενδεικτικά κάποιες από τις διατάξεις που δεσμεύουν τη χώρα σε μια υποταγή στους κατόχους των μεγάλων κεφαλαίων (εγχώριων και μη) για τα επόμενα 20 χρόνια.
Και όπως κάθε κράτος που ακολουθεί αντιλαϊκές πολιτικές, το κράτος του Μνημονίου χρειαζόταν κάπως να εδραιωθεί: καταστολή, φίμωση της ελευθεροτυπίας, καθεστώς τρομοκρατίας. Όλοι ζούμε με το άγχος να μην εξεγερθούμε μήπως και εν τέλει δε περάσουν τα μέτρα, χρεοκοπήσουμε και γίνουμε Βενεζουέλα.
Τέσσερα χρόνια μετά το Καστελόριζο, η Ελλάδα έχει πρωτογενές πλεόνασμα και βγήκε στις αγορές. Τέσσερα χρόνια μετά το Καστελόριζο, η Ελλάδα έχει 22% αύξηση των αυτοκτονιών, 53,8% ανεργία και 175% χρέος σε ποσοστό επί του ΑΕΠ.
Εν ολίγοις, τέσσερα χρόνια μετά το Καστελόριζο, τα «μεγάλα ψάρια» της οικονομίας πανηγυρίζουν. Η κοινωνία αιμορραγεί.
Μπάλλιος Δημήτρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου