Ελεύθερο Σχέδιο

Ξυπνάω το πρωί, πίνω καφέ, βάζω μουσική και κοιτάω στο κενό σκεπτόμενος τη μέρα που μόλις άρχισε. Στενάχωρο βλέμμα στη βροχή, αναμνήσεις που έχουν χιλιοπαιχτεί, τροχάδι σε τόπους που βαρέθηκα να ονειρεύομαι. Αναζητώ την αλλαγή του πρωινού, που πλέον σαν αγγαρεία μοιάζει. Σιωπή και γκρι παντού. Φταίνε όλα. Η δουλειά που δεν υπάρχει, τα σκυθρωπά πρόσωπα στον δρόμο, η όρεξη για κάθε τι που μοιάζει να έχει φύγει. Προσπαθώ να ξεχαστώ διαβάζοντας, να ενημερωθώ για την στυγνή επικαιρότητα, να βγω μια βόλτα στο άπειρο.


Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από διαφόρων μορφών καταθλίψεις και απραξίες. Είναι ο εύκολος δρόμος. Το μόνο εύκολο είναι αυτό, να κλειστώ στον εαυτό μου και να τον τιμωρώ καθημερινά, μη δίνοντάς του ένα λουλούδι, μια ανάσα.

Επικεντρώνω τη σκέψη μου σε αυτά που δεν θέλω, σε αυτά που με ενοχλούν, σε αυτά που θέλω να αλλάξω. Αυτά σκέφτομαι κάθε μέρα. Στέλνω αρνητικά μηνύματα με ανταποδοτικό ρυθμό. Ό,τι σκέφτομαι το πολλαπλασιάζω, το προσελκύω και κάνω τον εαυτό μου θύμα. Γιατί έτσι μου αξίζει.

Ξυπνάω το πρωί, πίνω καφέ, βάζω μουσική και η ματιά μου παίζει, σκεπτόμενος τη μέρα που μόλις άρχισε. Χαρούμενο βλέμμα, πολλές φορές χαζοχαρούμενο, σε μια βροχή που με αναγεννά! Αναμνήσεις χαρούμενες που μου δίνουν ευγνωμοσύνη για όσα έχω ζήσει, τρέχω σε τόπους που πάντα ήθελα να ζω. Αναζητώ την αλλαγή και ετοιμάζομαι γι’ αυτήν, μιας και το πρωινό μου είναι πλέον μια καινούργια αρχή για κάτι. Παντού φασαρία και πολύχρωμες εικόνες, ζωντανές. Εγώ φταίω για όλα. Η δουλειά που δεν υπήρχε, ήρθε! Οι άνθρωποι στο δρόμο είναι σκυθρωποί, αλλά δε με επηρεάζουν. Η όρεξή μου στο ζενίθ για βόλτες, για δράσεις, για γυμναστική, για περιπάτους, για έρωτα, για επικοινωνία, για ζωή. Ενημερώνομαι για την στυγνή επικαιρότητα και νοιώθω όμορφα για τα δύο-τρία πράγματα που έχω στη ζωή μου και τα εκτιμώ περισσότερο. Βάζω αθλητικά και βγαίνω στους αγρούς για περπάτημα!

Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από διαφόρων μορφών καταθλίψεις και απραξίες. Μα εγώ ξέρω πώς να θωρακίζω τον εαυτό μου από την μαυρίλα που μου επιβάλλουν. Είναι ο δύσκολος δρόμος. Αλλά ακόμα και αν είναι δύσκολο, οφείλω να παλεύω γι' αυτό, να μην τιμωρώ τον εαυτό μου, αλλά τον προστατεύω, δίνοντάς του ένα λουλούδι, μια ανάσα.

Επικεντρώνω τη σκέψη μου σε αυτά που θέλω, σε αυτά που μου χρειάζονται, σε αυτά που έχω αλλάξει. Αυτά σκέφτομαι κάθε μέρα. Στέλνω θετικά μηνύματα με ανταποδοτικό ρυθμό. Ό,τι σκέφτομαι το πολλαπλασιάζω, το προσελκύω και κάνω τον εαυτό μου ελεύθερο. Γιατί έτσι μου αξίζει.
Σχεδιάζω ελεύθερα τη ζωή μου και ό,τι σχεδιάζω, τελικά αυτό ζω.

Fidelio