Κοφτερά φτερά

Ποιος άραγε δεν έχει ονειρευτεί να πετάξει! Να πετάξει για να δει τον κόσμο από ψηλά. Όχι υπεροπτικά. Σφαιρικά. Έξω από τον μικρόκοσμό μας. Να δει τα αδύναμα σημεία του. Και εκεί ακριβώς να παρέμβει. Με σκοπό να προσφέρει κάτι καλύτερο. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει. Αυτό ζητά και η γενιά μου… θέλει να προσφέρει. Να αποδειχθεί χρήσιμη. Θέλει να ζήσει και είναι πλέον τόσο μετριοπαθής που έχει πάψει να ζητά ιδανικά. Τα αυτονόητα μόνο θέλει.

Μας λένε όμως ότι πρέπει να είμαστε συνεπείς με κάποιο φαγοπότι των προηγούμενων ετών. Μας λένε να πληρώσουμε τον λογαριασμό και κάτι τις παραπάνω. Έχουμε ξαναγράψει για αυτά τα συμπόσια για αυτό δεν θα αναφερθώ εδώ. Κάπως έτσι πάντως η γενιά μου σπρώχνει ακόμα και τα αυτονόητα στη σφαίρα του ιδανικού. Μετά της δείχνουν τον δρόμο της μετανάστευσης ή της παλιννόστησης, όσους, σαν και μένα, μεγαλώσανε εδώ.

Την απεχθάνονται τη γενιά μου. Ειδικά οι γηραιότεροι. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα, νεοφιλελεύθερης αντίληψης, λένε μεταξύ άλλων: «τι να τους κάνουμε μωρέ τόσους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση;». Μια κοινωνία που σιχαίνεται τα παιδιά που μεγαλώνει. Αυτή είναι η κοινωνία μας. Δεν παρέλειψαν βέβαια να την ποτίσουν με το δηλητήριο του φασισμού. Εκεί. Να της φουσκώνουν τον εγωισμό της. Ρίχνοντας στάχτη στα μάτια της. Αντιμετωπίζοντάς την παράλληλα ως άχρηστη. Αφού, λένε, δεν μπορεί να γεμίσει την περηφάνια με δικές τις πράξεις. Με δικό της νόημα. Με δικό της περιεχόμενο.

Η γενιά της σαχλαμάρας, λένε. Η γενιά της ανεργίας. Ναι, έτσι λένε. Η γενιά των 1500 προσδιορισμών. Ή καλύτερα, ετεροπροσδιορισμών. Μιας και η ίδια δεν έχει αυτοπροσδιοριστεί. Τουλάχιστον, όχι με λόγια. Γιατί η πραγματικότητα ήδη μας έχει στιγματίσει. Για αυτήν είμαστε η γενιά του Δεκέμβρη. Δεν μου αρέσει όμως ο χαρακτηρισμός. Ο Δεκέμβρης σηματοδοτεί το τέλος ενός χρόνου. Εμείς είμαστε, οφείλουμε να γίνουμε, η αρχή μια καινούργιας εποχής. Αν είναι να είμαστε η γενιά κάποιου μήνα, θα ήμασταν του Γενάρη. Σαν τον θεό Ιανό. Τον θεό των μεταβάσεων. Έτσι και εμείς κρατάμε τα κλειδιά μια ενδεχόμενης αλλαγής.

Απορούν πολλές φορές με το γιατί δεν ανοίγουμε τα φτερά μας. Τους λέμε ότι μας τα έχουν κόψει. Τους λέμε όμως ψέματα. Εκεί είναι. Τα κρύβουμε καλά. Τα κρύβουμε καλά γιατί είναι κοφτερά. Και αν τα ανοίξουμε θα πληγώσουμε όσους μας δεσμεύουν. Μας δεσμεύουν με την ανεργία. Με την κατάθλιψη. Με τον ανταγωνισμό. Με την μιζέρια. Αντέχουμε, για να μην σας κάνουμε κακό. Αν όμως τα προβλήματά μας, αποτελούν τις λύσεις σας, για πόσο θα αντέξουμε ακόμα δεν ξέρω. Και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα θέλατε να το μάθετε.

Saimir Lamai