Με το τραμ - όχι το τελευταίο - κατεβήκαμε στην Αθήνα. Στο Σύνταγμα φαίνεται αισθάνθηκα ένα δέος τόσο μεγάλο μάλιστα, που έπεσα ευθύς και προσκύνησα τη λεωφόρο Αμαλίας. Ε, βασίλισσα ήταν. Έπρεπε να υποβάλω τα σέβη μου.
Απο μηχανής Θεός πάντα ο Κωστής. Τα "χέρια του Θεού", έτσι αποκαλώ τα χέρια του, καθώς κάθε φορά που δυσκολεύομαι να ανέβω με το λευκό μου άτι σε ανηφοριά, με ακουμπούν ελαφρά και νιώθω σα να πετάω. Χθες εφανέρωσαν κι άλλη τους χρήση, επιβεβαιώνοντας τον χαρακτηρισμό. Με γράπωσαν από πίσω σαν δαγκάνες. Τώρα... το πώς τα πέρασε κάτω από τις μασχάλες μου δεν το κατάλαβα, ένιωσα όμως πως με σήκωσαν τόσο ψηλά, που σχεδόν αναπήδησα...
Κάθε φορά που πέφτω, με πιάνει νευρικό γέλιο, καθώς φαντάζομαι σε slow motion τη φάτσα μου και τις γκριμάτσες που εμφανίζονται πάνω της. Κι ένα περίεργο πράγμα, πάω κι ανακαλύπτω όλες τις κρυφές λακκούβες των πεζοδρομίων. Εκεί χώνεται ο αριστερός πόδας και μετά επέρχεται το προσκύνημα - ξάπλωμα (ακόμη γελάω...). Ίσως να μπορούσε ο εκάστοτε δήμαρχος να χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο μου χάρισμα, ειδικά κατά την προεκλογική περίοδο όπου εκτελούνται όλα τα έργα...
(Καυστική επισήμανση: Μια ομορφιά χθες στο Σύνταγμα, όλα κάτασπρα, ασβεστωμένα).
Για να μην πολυλογώ κατά την υπόλοιπη βόλτα, ένιωθα ως πρωταγωνίστρια Επιδαύρου, κάτι μεταξύ του Μάντη Τειρεσία και του Οιδίποδα επί Κολονώ, όπου ως τυφλή στηριζόμουν σε αγαπημένα χέρια για να μην ξανασουρουβουλιαστώ.
Είναι υπέροχο, μεγάλο θαύμα να σου προσφέρονται ανιδιοτελώς "χέρια στήριξης", μα πιο υπέροχο ακόμη είναι όταν ανάμεσα σε αυτά βρίσκεις και χεράκια αθώα που με όλη την αγάπη τους σου δείχνουν τις παγίδες των δρόμων και σου ψιθυρίζουν με αγγελική φωνούλα "Πρόσεχε". Κι ύστερα κάποιοι λένε πως δεν υπάρχουν άγγελοι επί Γης...
Πολλή αγάπη πήρα εχθές, τόση που ξεχειλίζει από μέσα μου, τόση που ισχυροποιεί τη θέλησή μου. Πάω ακόμη πιο γρήγορα, ακόμη πιο σταθερά κι ας έπεσα. Όπως λέγεται: "Δεν εχει σημασία αν πέφτεις, αλλά αν ξανασηκώνεσαι". Θα συμπληρώσω κι εγώ: "Έχει μεγάλη επίσης σημασία και ποιοι είναι δίπλα σου να σε βοηθήσουν να ξανασταθείς στα πόδια σου". Όπως τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχει κι ενδιαφέρον να δεις και ποιοι θα περάσουν από επάνω σου, είτε γιατί σε θεωρούν απειλή/εμπόδιο (ζήλεια), είτε γιατί αδιαφορούν, κάνοντάς σε αόρατο. Γι' αυτό θα βγήκε και η φράση "επί πτωμάτων"... Μόνο που τελικά και ουσιαστικά τα αληθινά "πτώματα" είναι όσοι λειτουργούν με τέτοιες μεθόδους.
Άκουσα χθες κι άπειρες ιστορίες για αγέρωχα άλογα που έτρεχαν πιο γρήγορα κι απ' τον άνεμο, αλλά τα φρέναρε το ανθρώπινο "μάτι", και ταυτόχρονα θυμόμουν το μάθημα "Τέχνη κατά των σκοτεινών δυνάμεων" στο Χόγκουαρτς με τον Χάρυ Πότερ -βλέπετε ως δασκάλα έχω την ευλογία να ενημερώνομαι σχετικά με την παιδική φαντασιακή λογοτεχνία.
Διδάχθηκα την ανιδιοτελή προσφορά, τι σημαίνει δηλαδή στην πράξη να δίνεις όλα σου τα ρούχα σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, να μένεις με ένα μόνο φουστάνι και να το χαίρεσαι κιόλας. Να ζητάς χαρτζιλίκι από τον πατέρα σου για να το χαρίσεις...
Έμαθα πως εκτός από άντρα, έχω και μια κόρη... και μια ακόμη μάνα. Κι όταν επέστρεψα σπίτι τόσο πλούσια κι ο γιος μου με αγκάλιασε χαρίζοντάς μου μυστικά και προβληματισμούς του, έμαθα πως έχω και μια ακόμη αδερφή που με περίμενε με στίχους του Άσιμου στα χέρια...
Μου μίλησε για ανθρώπους έμψυχους κι άψυχους που είχε διαβάσει στο διαδίκτυο... Και συζητήσαμε ώρες ατέλειωτες για συνείδηση κι ενσυναίσθηση (τόσο εύκολα θέματα!), για μούμιες (ξαναγελάω), για ζομποποιημένα πτώματα - που κάποτε ήμασταν κι εμείς - για τους ανθρώπους στην Κριμαία, για όλα αυτά τα παγκόσμια παιχνίδια, μέχρι και για το matrix κι εκεί κλείσαμε, φαντασιωνόμενες τη στιγμή που εκείνο το μηχάνημα του Μορφέα θα μας απελευθέρωνε από την ύπνωση της μαζικής αποχαύνωσης...
Καθαρή Δευτέρα σήμερα. Γιατί άραγε να πετάμε τον χαρταετό; Πού θέλουμε να φτάσουμε; Πάντως όχι στη λαγάνα, στην ταραμοσαλάτα και στα χταπόδια, αν και από τα τελευταία ο Κωστής πριν λίγο μου είπε άλλη μια παραβολή, για ένα που κρυβόταν σε μια σπηλιά κι μ'ένα νεύμα της μιας πλοκάμας του, του στυλ: "έλα, έλα" στα ψαράκια, τα άφηνε αρχικά να το τσιμπούν, μέχρι που έκανε την κίνηση αιφνιδιασμού και τα καταβρόχθισε...
Συμπέρασμα:"Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται"...
Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Επιμονή κι αυτή, να μου μιλάει πάντα με παραβολές. Ένα μήνα έκανα να καταλάβω τις προηγούμενες (ξαναγελάω).
Τελευταία διαρκώς προσπαθώ να μην ξεχνάω: "Από πού ξεκίνησα (ρίζες) και πού έχω καθήκον να φτάσω".
Στον στόχο λοιπόν τα χάσαμε... Ήταν πολύ λίγος, πολύ ρηχός εστιασμένος στο "έχειν" κι όχι στο "είμαι" κι έτσι... πατώσαμε.
Μα να, που όταν βρίσκεις το "είμαι" επιστρέφεις πιο πλούσιος από ποτέ, γεμάτος αρετές, γεμάτος αγάπη και "έχεις" πάντα γύρω σου χέρια του Θεού,
μεγάλα στιβαρά,
μικρά αθώα,
ηλικιωμένα γεμάτα ευλογίες...
Αγαπάω και αδιαφορώ, λοιπόν, σημαίνει, αγαπάω χωρίς να περιμένω να πάρω αντάλλαγμα...
Αγαπάω κι εμένα όπως εσένα, σημαίνει αγαπάω πρώτα τους άλλους και μετά εμένα...
Η αγάπη είναι φυγόκεντρος δύναμη κι όχι κεντρομόλος...!
Φιλιέττα Μιχαλακάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου