 |
 |
Φωτογραφίες του Λεωνίδα
Εκείνος
Ήταν να μην τη συναντήσω.
Από την ώρα που σμίξαμε, ζω μόνο για τ αεράκι της στ' αγκαθωτό μου σώμα, τη
σκόνη των χρωμάτων της στο πρόσωπό μου, το σπόρο μου στα ψηλόλιγνα πόδια
της. Κάθε φορά που φτερουγίζει ολόγυρα, τ’ αυτιά μου δονούνται πέρα απ' την
άκρη των αντοχών μου. Όταν την πρωτοείδα, ο κόσμος ξεχείλισε ζωγραφιές. Μικρά
κομμάτια κίτρινα, πορτοκαλιά και γκρίζα συννέφιασαν τον ήλιο. Η ζωή μου, η
συνέχειά μου, κάθονται στα φτερά της. Είμαι τεράστιος κι απλωμένος. Είμαι
δικός της. Μήπως νομίζετε πως δεν μπορώ να ερωτευτώ επειδή είμαι
δηλητήριο; Μήπως φοβάστε πως θα βλάψω ένα πλάσμα που είναι μόνο ψυχή; Κι όμως,
όσο πιο απωθητικός είσαι, τόσο περισσότερο φοβάσαι, τόσο περισσότερο η μοναξιά
σου απλώνει ρίζες κι υπόγεια διακλαδώνεσαι με τους εφιάλτες σου, τόσο ποθείς το
φως κι ας είναι για να το σβήσεις.
Σήμερα άργησε. Όταν αργεί
παγώνω. Μπορεί και να 'ναι η τελευταία της μέρα. Το ξέραμε απ' την αρχή πως
-σαν τον έρωτα- κι αυτή, θα ζήσει λίγο. Το ξέρω ακόμα, πως
πάει με άλλους. Με τρελαίνει/Δεν με νοιάζει. Της θυμώνω/Tο ξεχνάω μόλις φανεί.
Με τρώει η ζήλια όσο λείπει/Mε κομματιάζει ο πόθος σαν επιστρέφει.
Ζηλεύω και το θάνατο ακόμα-κυρίως αυτόν. ‘Οταν αργεί, σκέφτομαι πως μου
την πήρε. Είμαι ριζωμένος, δεν μπορώ να τον καταδιώξω. Τα όπλα μου είναι
ανίσχυρα απέναντι του. Μόνο στον άνεμο ελπίζω. Μόνο αυτός με
ζωντανεύει. Εμένα και το δηλητήριο. Όταν μ' αγγίζουν οι άνθρωποι, καίγονται.
Ταξιδεύω στο δέρμα και στον πόνο τους. Μα εκείνη δεν την πειράζω, μόνο να την
τυλίγω θέλω, να την κρύβω, Έλα καλή μου! Τρελαίνομαι. Είναι κι αυτός ο φονιάς
που κάνει κύκλους. Μην τη δει. Μην την αγγίξει. Μια φορά την κυνήγησε. Φύσηξε και πρόλαβα να την τυλίξω στα χέρια/στα φύλλα
μου. Τον έχω δει να καταπίνει τις αδερφές της. Τα φτερά τους να κρέμονται απ'
το φονικό του ράμφος.
Το βρωμόπουλο.
Εκείνη
Είμαι ελαφριά. Είμαι
αέρινη. Μερικές φορές, είμαι ο αέρας ο ίδιος. Χοροπηδάω, χορεύω.
Χαίρομαι.
Είμαι χαρά. Έτσι είμαστε εμείς οι πεταλούδες. Ο καλός μου, ο τσουκνίδος
μου, είναι
βαρύς και σοβαρός. Νομίζω, γι αυτό ταιριάζουμε. Να δεις που θα 'χουμε
συμπληρωματικούς
ωροσκόπους. Αυτός όλο σκέφτεται-σκέφτεται. Εγώ, όλο ζω. Αυτός φοβάται,
εγώ
πετάω. Μ' αρέσει που με προσέχει. Ακόμα κι η ώρες-ώρες κουραστική
δραματικότητά του, τελικά μ 'αρέσει. Είμαι μοναδική για κείνον και
κολακεύομαι.
Εγώ πάλι, δεν μπορώ να μείνω μόνο με έναν. Θα ήταν κρίμα. Θα ήταν
σπατάλη και δεν έχω καιρό. Αν το καλοσκεφτείς, ποιος έχει; Αλλά βαριέμαι
να πολυσκέφτομαι. Το κάνει εκείνος και για τους δυο μας. Άλλωστε, έτσι
είμαι φτιαγμένη.
Μπορείς εσύ να πας κόντρα στη φύση; Να, εμένα ας πούμε, μου λένε πως
είναι το
φυσικό μου, να πεθάνω γρήγορα. Ε, και τι μ΄αυτό; Αυτοί που το λένε,
περνούν τις
μέρες τους μισοθαμμένοι στο χώμα. Μισή ζωή έχουν. Αν πετούσαν μια μέρα
μόνο
δίπλα μου, είμαι σίγουρη, θα έδιναν και τα μισά τους χρόνια και τις
ρίζες τους σου λέω,
για μια πτήση ακόμα. Χα χα! Και ποιος ξέρει στ' αλήθεια ποιος θα ζήσει
πιο πολύ;
Οι άλλοι
- Γιατί φοράς γάντια όταν
μαζεύεις χόρτα γιαγιάκα;
- Προστατεύω τα χέρια μου,
κοκόνα μου.
- Να κόψω κι εκείνο το
λουλούδι;
- Άντε κόφτο, αλλά να
κρατήσεις μακρύ το κοτσάνι, να στέκεται ωραία στο βάζο.
- Αχ, γιαγιά, κοίτα! Μια
πεταλούδα! Να την πιάσω;
- Έλα μωρέ την κακομοίρα.
Αυτή ζει μια μέρα μόνο. Άστηνα!
- Τι είναι αυτό που κόβεις
γιαγιά;
- Να, για κάτι τέτοια φοράω
γάντια. Τούτο δω τσιμπάει σαν διάολος. Τσουκνίδα είναι. Σερνικιά. Έχει δηλητήριο.
- Μα το ξερίζωσες όλο
γιαγιά! Και τι θα το κάνεις που 'χει δηλητήριο;- Θα το βράσω. Είναι καλό διουρητικό. Να θυμάσαι τη λέξη, να στην εξηγήσει σπίτι η μάνα σου.
rubycloud
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου