Πάμε ερχόμαστε, διασταυρωνόμαστε σε τούτο
το παλαϊικό σπίτι. Τα πατώματά μας τρίζουν, όσο να πεις. Ανοίγουμε
συρτάρια και ντουλάπες… “Πάρε κι ετούτο το πουκαμισάκι, μήπως και το
χρειαστείς”… ”Να πάρω και το πιο βαρύ μπουφάν, τι λες;” Ελάχιστα
κοιταζόμαστε βυθισμένοι στη βαθιά λεπτομέρεια της προγραμματισμένης
ξαφνικής αναχώρησης.
Καθαρίζουμε μαζί το ψυγείο… εκείνη “αυτό θα το
φας;” εγώ “όχι μωρέ…” μετά θα κοιτάξουμε, μια τελευταία ματιά δεν
βλάπτει, τα εισιτήρια και τους διακανονισμούς, θα τα βάλουμε όλα στην
τσάντα… τη χειραποσκευή που μας επιτρέπουν… ας φτιάξουμε κι ένα μεζέ για
το κατευόδιο. Καθόμαστε για λίγο και τσιμπολογάμε το μεζεδάκι. πίνουμε
και κανένα κρασί… Λέμε πολλά. ‘Οσο γνωρίζεις, ότι με το που θα φέξει ο
θεός τη μέρα… στη σκάλα θα παραστήσεις ότι πάλι με το κρύο τα μάτια σου
τρέχουνε… και δεν θα πεις “θα μου λείψεις” θα πεις όπως απαιτείται “καλή
αντάμωση”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου