Να καθαρίσουμε τους επιζήσαντες

του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

“Tρομοκρατήθηκα, αλλά αυτό ήταν καλό από μια άποψη, επειδή, βήμα προς βήμα, έπρεπε να συνηθίσουμε σε έναν φοβερό και απέραντο τρόμο.» Βίκτορ Φράνκλ

Δεν έχουν πρόσωπο, και όμως έχουν χιλιάδες πρόσωπα, όλα αόρατα, αλλά όλα εξίσου μουλωχτά, σαν την φαύλη εξουσία που επανδρώνουν ως στρατός της.

Είναι παντού, είναι αθόρυβα αποτελεσματικοί, τόσο  που συχνά δεν γίνονται καν αντιληπτοί, εκτός από τις περιστάσεις εκείνες κατά τις οποίες αποθρασύνονται, συνήθως διαδικτυακά, και πάλι επειδή είναι κρυμμένοι πίσω από ψευδώνυμα και πλαστές ταυτότητες.


Είναι κρυμμένοι από την δημόσια θέα όχι τόσο επειδή είναι θρασύδειλοι, αν και είναι και τέτοιοι, συν όλα τα υπόλοιπα μοχθηρά γνωρίσματα τους, αλλά επειδή φοράνε την μάσκα του ασήμαντου οποιουδήποτε, το πρόσωπο του ανθρώπου της διπλανής πόρτας.

Δεν έχουν ιδιαίτερο ελεύθερο χρόνο να διεκδικούν δημόσια παρουσία και ταυτότητα, όπως οι αρχηγοί τους που κομπορρημονούν ολημερίς στους τηλεβόθρους διεκδικώντας την δόξα της γενοκτονίας που εκτελούν κατ’ εντολή τους οι σιωπηλοί, απαρατήρητοι, μεθοδικοί, και πάνω απ’ όλα, μισθοφόροι τους.

Όχι, δεν είναι τεμπελχανάδες αυτοί οι μισθοφόροι, αντίθετα, είναι εργασιομανείς, μιας και ξέρουν ότι η απόδοση τους αμείβεται με ποσοστά, αν και αυτά είναι τις περισσότερες φορές οικτρά, όχι τόσο επειδή τα αφεντικά τους είναι πτωχά, αλλά επειδή οι ίδιοι είναι μικροπρεπείς και στερούνται της ελάχιστης αξιοπρέπειας.

Εργάζονται λοιπόν νυχθημερόν, συχνά για ψίχουλα, είτε σε επιχειρησιακά αρχηγεία, είτε σε φονικές περιπολίες «κάνοντας απλά την δουλειά τους». Είναι υπερβολικά απασχολημένοι καθώς συνεχίζουν το έργο που έχουν αναλάβει, δηλαδή την συντήρηση της αποκτήνωσης τους διά της εκτέλεσης εντολών που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν σε όλο και πιο πολλά πνιγμένα παιδιά, ζωντανούς-νεκρούς σε ανήλιαγα υπόγεια και ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, άστεγους, αυτόχειρες, εξαθλιωμένους, και συνεκδοχικά στην όλο και πιο ακραία συσσώρευση πλούτου στα χέρια μιας έκφυλης, αδίστακτης ελίτ.

Ποιοί είναι τέλος πάντων όλοι αυτοί; Πως τους ξεχωρίζεις;
Mα είναι όσοι τα κουτσοβολεύουν , βρίσκουν την άκρη, τους έκατσε μια καλή φάση, έχουν γνωριμίες, ξέρεις μωρέ, «στις κρίσεις άλλοι πάνε άσχημα, άλλοι προκόβουν»,  είναι όλοι εκείνοι που «βλέπουν την κρίση σαν μια ευκαιρία».

Παλιά τους λέγαν λαδέμπορους, δωσίλογους, χαφιέδες, ρουφιάνους.
Σήμερα είναι επίσης πολλοί και διάφοροι ανθρωπότυποι, με εξίσου πολλούς χαρακτηρισμούς, εξίσου γραφικοί σαν φιγούρες, αλλά μόλις τώρα έχει αρχίσει και ξεκαθαρίζει ακριβώς η σύγχρονη εκδοχή του περιγράμματος τους.
Στην κορυφή βρίσκονται όλοι οι αρχιερείς και παπαδοπαίδια της θρησκείας του χρήματος - από τραπεζίτες μέχρι τελευταίου φαντάρου που στρατολογείται στις εκστρατείες καπιταλιστικής σταυροφορίας.
Ως αγγελιοφόροι, προπορεύονται οι αγύρτες και τελάληδες που διαδίδουν από τηλεάμβωνες τους πεισιθάνατους χρησμούς των πολυεθνικών χρηματιστηριακών μαντείων και υπόσχονται θαύματα ενώ σε πιτσιλάν με προπαγανδιστική αγιαστούρα, ξορκίζοντας σε, μιαρέ οφειλέτη, εν ονόματι της σωτηρίας των τραπεζών.

Χορηγοί είναι οι χρηματοδότες αυτών των τελάληδων, δηλαδή οι μαφιόζοι «επενδυτές» που ειδικεύονται στην κερδοσκοπία μέσω της υποδούλωσης πληθυσμών και την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Ακόμα, είναι οι κομπάρσοι των αρχιερέων-τοκογλύφων και των τηλε-ευαγγελιστών, οι πολιτικοί, που παίζουν τον πιο γελοίο ρόλο απ’ όλους, αυτόν του διαμεσολαβητή μεταξύ λαού και κράτους, θεωρώντας πως είναι σημαντικότεροι της άθλιας περίστασης που τους έφερε στο προσκήνιο, καθώς είναι αποτυχημένοι και κακοήθεις βλάκες που πάσχουν από βαριές ψυχώσεις, σύνδρομο σωτήρα ή απλά πατάνε επί ζωντανών και πτωμάτων για να ανελιχθούν κοινωνικά και να ξεφύγουν από την, ούτως ή άλλως εγγενή και εφ’ όρου ζωής πασιφανέστατη ασημαντότητα τους.

Ακολουθούν οι εργάτες στην νομοθετική οπλοβιομηχανία, πειθήνια υποπόδια εκείνων που τους θρέφουν. Αυτοί συντάσσουν απάνθρωπους νόμους-όπλα μαζικής καταστροφής που υποδουλώνουν  την κοινωνία στα μέτρα των αφεντικών τους και θεμελιώνουν την στρεψοδικία ώστε να είναι τετελεσμένο γεγονός και να μην διανοείται κανείς καμία άλλη ειρηνική επιλογή αντίστασης πέρα από την υποταγή στην τυραννία, αφού είναι μάταιη η προσφυγή στην δικαιοσύνη, όταν η τελευταία είναι χειραγωγούμενη.
Τις αλλεπάλληλες διαστροφές και Μακιαβελλικές τακτικές με τις οποίες επιβάλλεται στην Ελλάδα η σύγχρονη τυραννία εκλογικεύουν, καθαγιάζουν ή συγκαλύπτουν διαρκώς οι πάσης φύσης προπαγανδιστές της, από τα φαντάσματα του Γκέμπελς στα δελτία ειδήσεων μέχρι τον μικροαστό που δίνει και αυτός τον οβολό του στον έρανο γενικής αποσιώπησης, τον οποιονδήποτε που κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, «δεν ανακατεύεται», «δεν ασχολείται με πολιτικά», «πάει σουβλάκι».

Όταν έρθει η στιγμή που πρέπει να επιβληθεί επί του πρακτέου η βάρβαρη εξουσία αυτής της νομοθετικά αλεξίσφαιρης και πολιτικά μεταμφιεσμένης τυραννίας, τότε, οι μάσκες πέφτουν και οι φυσικοί εκτελεστές και πεζικάριοι του τρόμου δέρνουν κόσμο στους δρόμους, κακοποιούν και δολοφονούν πολίτες, φυλακίζουν αυθαίρετα μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, επανδρώνουν φρουρές μαφιόζων, ψεκάζουν δηλητηριώδη αέρια σε μετρό γεμάτα αθώους επιβάτες, εισβάλλουν σε νοσοκομεία και συλλαμβάνουν τα θύματα της βίας τους, τρομοκρατούν χωριά και πόλεις που αντιστέκονται στα σχέδια αφανισμού τους.  Έχουν λόγους να το κάνουν. Πληρώνουν χαρτζιλίκια για να πηγαίνουν τα παιδιά τους διακοπές, στα μπουζούκια, στις λευκές νύχτες.

Είναι μόνοι τους αυτοί οι ηγέτες και εκτελεστές της παραθρησκευτικής αίρεσης που έχει σαν προφήτη τον Αδόλφο Χίτλερ και ευαγγελιστές κάτι επικίνδυνους τύπους σαν τον Murray Rothbard, τον Pinochet, τον Quisling? Όχι. Εκτός από τους ιδιωτικούς στρατούς που έχουν ως προσωπική τους φρουρά οι οπλαρχηγοί, με το μέρος τους βρίσκονται όχι μόνο τα σώματα ασφαλείας του κράτους που έχουν σφετεριστεί, αλλά και οι οικονομικά εξαρτώμενοι από αυτούς.

Ποιοι είναι αυτοί; Είναι οι συγγενείς, κολλητοί, γκόμενοι, πουτάνες, και πάσης φύσης δουλικά των κυβερνώντων και του στρατού τους. Είναι η μνημονιακή ελίτ, ή καλύτερα, το έγκλημα που δημιουργεί η ατιμωρησία.
Είναι αυτοί που καλοπερνάνε στην κρίση, όλοι εκείνοι που με τον τρόπο ζωής τους και την ανέμελη συμπεριφορά τους κάνουν και τον πιο αδιάφορο παρατηρητή να αναρωτιέται που βρίσκουν τα λεφτά για να απολαμβάνουν τόση απόσταση από αυτό που συμβαίνει στην συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω τους.

Είναι αυτοί που, αν και φαινομενικά άνεργοι ή επιζώντας δήθεν με έναν άθλιο μισθό, παρ’ όλα αυτά βρίσκουν τρόπο και διάγουν βίο γλυκό, ξεσαλώνοντας στα μπουζούκια δίπλα από τις αυτοκτονίες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, περνώντας τέλεια στην Μύκονο, η σε οποιοδήποτε άλλο νησί, είναι εκείνοι που διασκεδάζουν πλέκοντας πουλόβερ για να μην πουντιάζουν οι νεραντζιές από τα κρύα χνότα των παγωμένων άστεγων.

Η εγκληματική δράση όλων αυτών των αμετανόητων υπηρετών του παρόντος καθεστώτος στην Ελλάδα συνιστά μαζική ψυχολογική εκστρατεία που παράγει όλο και πιο αποσβολωμένα θύματα, όλο και πιο τρομοκρατημένους μάρτυρες, ένα εργοτάξιο παραγωγής ανθρώπινων ερειπίων, ανίκανους να αντισταθούν, ή ακόμα και να πιστέψουν σε οποιαδήποτε προοπτική, καθημαγμένους και σε καταστολή, υπνοβάτες σε κωματώδη κατάσταση, που είναι και το ζητούμενο, μιας και χωρίς ατμόσφαιρα θανάτου δεν μπορεί να ευδοκιμήσει καμία φαύλη εξουσία.

Και είναι αμετανόητοι οι εκτελεστές που δρουν για λογαριασμό αυτής της εξουσίας επειδή μετά από τόσα χρόνια που εφαρμόζουν το σχέδιο δεν δικαιούνται να δηλώνουν άγνοια περί των θανατηφόρων αποτελεσμάτων του.

Αντί όμως να τιμωρείται και να διώκεται ο δολοφονικός σαδισμός τους και η συνέργεια τους σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ελλείψει δικαιοσύνης και βασιλεύοντος του νόμου του ισχυρού, αυτοί οι πειθήνιοι εντολοδόχοι επιβραβεύονται με όλο και πιο κυρίαρχη θέση σε μια κοινωνία που γλιστράει όλο και χαμηλότερα στο τυφλό αδιέξοδο της αυτοσυντήρησης ως επιβιωσιακού αυτοσκοπού.

Ο Βίκτορ Φράνκλ, διάσημος ψυχίατρος, αφιέρωσε την ζωή του στην προσπάθεια να δώσει νόημα στα όσα έζησε στα Ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου, όπου βρήκαν μαρτυρικό θάνατο ο πατέρας, η μητέρα, ο αδελφός, και η σύζυγός του, έτσι ώστε, εκτός από την αδελφή του, ολόκληρη η οικογένεια του χάθηκαν στους φούρνους αερίων.  Λέει ο Φρανκλ, στο περίφημο βιβλίο του «Η αναζήτηση νοήματος από τον Άνθρωπο», όπου αφηγείται τι έζησε κατά τα τρία χρόνια της φυλάκισης του στην κόλαση των κρεματόριων:
«Κατά μέσο όρο, οι μόνοι κρατούμενοι που μπορούσαν να παραμείνουν ζωντανοί, μετά από μακρά πεζοπορία από στρατόπεδο σε στρατόπεδο, ήταν εκείνοι που είχαν χάσει κάθε ενδοιασμό στον αγώνα τους για την ύπαρξη.  Ήταν έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο, έντιμο ή όχι, ακόμη και ωμή βία, κλοπή, ή και προδοσία των φίλων τους, προκειμένου να σώσουν τους εαυτούς τους. Εμείς, που γυρίσαμε πίσω, βοηθημένοι από τυχερές ευκαιρίες ή θαύματα -   όπως και να μας αποκαλέσει κανείς – ξέρουμε : οι καλύτεροι από εμάς δεν επέστρεψαν ποτέ.»

Σε χαλεπούς καιρούς, αθλιότεροι οι επιζήσαντες λοιπόν.