«Σάββα, παιδί μου, πέτα τον έξω»…

Ήταν 16 Φεβρουαρίου 1999. Συμπληρώθηκαν 15 χρόνια. Η Ελλάδα εκείνο το πρωινό ξυπνούσε σαστισμένη. Η είδηση πέρασε από στόμα σε στόμα: Από την ελληνική πρεσβεία στην Κένυα ο Οτσαλάν είχε βρεθεί στα χέρια των Τούρκων! Σαν ηλεκτρικό ρεύμα το αίσθημα της ντροπής χτυπά και κατακλύζει τον ελληνικό λαό. Δεν θα αργήσει να μετατραπεί σε κύμα οργής…
 
   «Ποιος είναι ο ορισμός που δίνει η κυβέρνησή σας στις έννοιες "φιλότιμο" και "αξιοπρέπεια";». Αυτή ήταν η ερώτηση που τέθηκε την ίδια μέρα στην αίθουσα ενημέρωσης των πολιτικών συντακτών προς τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Πράγματι: Εκείνες τις ώρες η Ελλάδα είχε οδηγηθεί με την υπόθεση Οτσαλάν σε τέτοιον κατήφορο, που τίποτα δε θεωρούνταν δεδομένο. Ούτε ακόμα και το τι σημαίνουν λέξεις όπως «φιλότιμο» και «αξιοπρέπεια»...


   Ο Οτσαλάν από τα χέρια της Ελλάδας είχε περάσει στα χέρια της τουρκικής ΜΙΤ. Και τούτο ενώ δύο μήνες πριν, τα 2/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ (ανάμεσά τους και υπουργοί...), είχαν υπογράψει ψήφισμα με το οποίο καλούσαν τον Οτσαλάν να έρθει στην Ελλάδα για να βρει άσυλο...

   Δυο μέρες μετά από την μεταφορά του ηγέτη των Κούρδων στις τουρκικές φυλακές, ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης εξέδωσε μια μακροσκελέστατη ανακοίνωση για την υπόθεση Οτσαλάν. Είναι αξιοσημείωτο τι επέλεξε να τονίσει σε κείνη την ανακοίνωση ο κύριος Σημίτης. Επέλεξε, μιλώντας για το «κουρδικό ζήτημα», να δηλώσει: «Είμαστε κατά των ένοπλων ανταρσιών και των πράξεων τρομοκρατίας και βίας». Αυτά ήταν τα λόγια του κυρίου Σημίτη, μόλις δύο 24ωρα από την αποκάλυψη της υπόθεσης Οτσαλάν! Ο Οτσαλάν είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων, η εμπλοκή της Ελλάδας ήταν αδιαμφισβήτητη κι αυτός, ο κ.Σημίτης, επέλεγε εκείνη ακριβώς τη στιγμή για να χαρακτηρίσει σαν «ένοπλη ανταρσία», για να καταγγείλει σαν «τρομοκρατία και βία» την πάλη των Κούρδων για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους…

   Θα το επαναλάβουμε: Εκείνη η απίστευτη ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ και του πρωθυπουργού Σημίτη είχε εκδοθεί τη στιγμή που οι εικόνες του δέσμιου Οτσαλάν έκαναν το γύρο του κόσμου! Η Ελλάδα είχε γίνει διεθνώς «ρεντίκολο». Στο δε εσωτερικό η υπόθεση Οτσαλάν είχε δώσει ευκαιρία σε εθνικιστικούς κύκλους να εγγράφουν μελλοντικές «πατριωτικές» υποθήκες. Κι όμως: Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί για το κατάντημα στο οποίο είχε οδηγηθεί, αλλά στην ίδια εκείνη ανακοίνωση, ο κ. Σημίτης, που θέλοντας να διασώσει εαυτόν είχε θυσιάσει τρεις υπουργούς (Πάγκαλο, Παπαδόπουλο, Πετσάλνικο), καυχιόταν κιόλας ότι: «Κάναμε το χρέος μας με τον καλύτερο τρόπο, απέναντι στην Ελλάδα και τα συμφέροντά της, απέναντι στο κουρδικό ζήτημα και τον ίδιο τον Οτσαλάν»!

   Ποια ήταν η εμπλοκή της κυβέρνησης του κ.Σημίτη σε αυτή την ιστορία; Ποια είναι η αλήθεια; Ποια είναι η ειλικρινής εκδοχή; Η εκδοχή της ελληνικής κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ ότι δεν παρέδωσε η ίδια τον Οτσαλάν στην Τουρκία, ότι δεν τον κατέδωσε, είτε απευθείας, είτε μέσω των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών ή άλλου τρόπου, ότι αυτή η κατάληξη ήταν αποτέλεσμα κάποιου λάθους»; Η’ η εκδοχή που ακουγόταν στα συλλαλητήρια και γραφόταν στις εφημερίδες: Οτι επρόκειτο για μια «κυβέρνηση - καταδότη»…

   Αν θα θέλαμε να ανασυνθέσουμε το κλίμα της εποχής, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι ο χειρισμός της υπόθεσης Οτσαλάν έγινε από μια κυβέρνηση που είχε ήδη στο ενεργητικό της τα «ευχαριστώ» προς τις ΗΠΑ μετά τα Ίμια. Που υπό το βλέμμα της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, της κυρίας Ολμπράιτ, είχε ήδη συνυπογράψει την ελληνοτουρκική συμφωνία της Μαδρίτης που αναγνώριζε «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Που είχε φερθεί με το γνωστό τρόπο στην υπόθεση των «S-300» μετά από απαίτηση των Αμερικανών. Ποιος, λοιπόν, θα μπορούσε να πιστέψει την εκδοχή της κυβέρνησης την ώρα που ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων;...

   Κανένας δεν πίστεψε την κυβέρνηση Σημίτη. Και όχι μόνο αυτό, αλλά λίγο αργότερα ήρθε και η αποκάλυψη της έκθεσης του πρέσβη της Ελλάδας στην Κένυα, όπου καταγράφονταν «χαρτί και καλαμάρι» τα γεγονότα όσον αφορά τη μεταφορά και την παραμονή του Οτσαλάν στην πρεσβεία καθώς και το τέλος που ακολούθησε.

   Η έκθεση του πρέσβη ήταν συγκλονιστική. Εκεί, στην έκθεση - ομολογία, έγινε γνωστό στο πανελλήνιο ποια ήταν η εντολή από την Αθήνα προς την ελληνική πρεσβεία της Κένυας. Η εντολή ήταν σαφής: «Σάββα, παιδί μου, πέτα τον έξω»! Αυτή ήταν η εντολή. Τον πήγαν στην Κένυα, όπως έλεγαν, για να τον σώσουν. Και τελικά τον «πέταξαν έξω». Αλλά απ ' έξω ήταν οι Τούρκοι...

   Όποια και αν θα είναι η αποτίμηση της Ιστορίας για τον Οτσαλάν, όποια κι αν θα είναι η τελική κρίση του κουρδικού λαού για το πρόσωπό του, το γεγονός παραμένει: Από τα χέρια μιας ελληνικής κυβέρνησης, της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο Οτσαλάν έπεσε στα χέρια της Τουρκίας. Κι αυτό, ως στιγμιότυπο της – ελληνικής, πια -  Ιστορίας, θα αποτελεί εσαεί κηλίδα ντροπής. Για εκείνους (τους «μεγάλους τραγουδιστές» και τις «δεσποινίδες Κατεχάκη») που δια πράξεων ή παραλείψεων πρωταγωνίστησαν σε αυτή την εξέλιξη.

Νίκος Μπογιόπουλος