Η Ρετρό νοσταλγία και η κρίση....

Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί κάθε φορά που πετυχαίνουμε μια παλιά ελληνική ταινία στην τηλεόραση, ακόμη κι εμείς, η γενιά των 90s, κάτι παθαίνουμε, σαν να ήταν η "καλή Ελλάδα" τότε, τα διαμαντάκια της... Δεν ακούμε τώρα τους μεγαλύτερους να λένε: "δεν βγαίνουν τέτοιοι ηθοποιοί πια", "δεν βγάζουν τέτοια τραγούδια πια"... Βρισκόμαστε σε μια εποχή που η Ελλάδα, μετά από μία δύσκολη Κατοχή και έναν επώδυνο Εμφύλιο προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια της, ψάχνει να βρει της ρίζες της. Μία γνήσια ελληνική, αλλά και σύγχρονη με την εποχή της ταυτότητα...


Δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι που έθεσαν τις βάσεις της σύγχρονης ελληνικής τέχνης και αργότερα αποκαλούνταν "ιερά τέρατα", αναδείχθηκαν σχεδόν όλοι τους αυτήν την περίοδο. Ο Κάρολος Κουν, με σπουδές στο εξωτερικό, ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης το 1942, με σκοπό την αναβίωση του Ελληνικού Λαϊκού Εξπρεσσιονισμού, την αναβίωση του αρχαίου ελληνικού δράματος. Πίστευε πως το γεγονός ότι ζούμε στο ίδιο μέρος που γράφτηκε το Αρχαίο Δράμα είναι μεγάλο πλεονέκτημα, γιατί καταλαβαίνουμε την ουσία των κειμένων. "Αλλά η τέχνη πρέπει να συμβαδίζει με την εποχή της, οπότε δεν πρέπει να μένουμε πίσω, πρέπει αυτά τα έργα να παιχτούν με σύγχρονο τρόπο και να αφορούν τον μοντέρνο άνθρωπο", έλεγε.

Ο Μάνος Χατζιδάκις, με κλασσικές σπουδές στη μουσική, έδωσε πνοή σ' ένα είδος μουσικής, το οποίο θεωρούταν μέχρι τότε η μουσική του "υπόκοσμου", το ρεμπέτικο. Η Ραλλού Μάνου ίδρυσε το "Ελληνικό Χορόδραμα" με βασική νοοτροπία να βρεθεί ελληνικός τρόπος έκφρασης στον χορό μέσω των ξένων τεχνικών και του αρχαιοελληνικού χορού.

Ο Κουν, ο Χατζιδάκις, η Μάνου, ο Ρίτσος, η Μερκούρη, ο Τσαρούχης, η Κοτοπούλη, ο Γκάτσος, ο Θεοδωράκης, ο Σεφέρης, η Κάλλας και πολλοί άλλοι διαπρέπουν στον ελληνικό πολιτισμό και με πολύ σημαντικές διακρίσεις στο εξωτερικό εκπροσωπώντας την Ελλάδα.

Τώρα, παρατηρώ γίνεται ακριβώς το ίδιο πράγμα στην Ελλάδα με διαφορετικές συνθήκες. Μπάντες όπως οι Imam Baildi, οι Cabaret Balkan, οι Raining Pleasure, οι Minor Project, οι Ganjo Dilo, οι Koza Mostra και άλλοι, μελετούν τα παλιά στοιχεία της ελληνικής μουσικής (ρεμπέτικο, παραδοσιακό) και τα μπλέκουν με σύγχρονα ξενικά στοιχεία (ραπ, τριπ χοπ, μπλουζ, ροκ, τζαζ). Και ο κόσμος το ζητά! Αυτό φαίνεται και από τα θέατρα, ειδικά φέτος ανέβηκαν πολλές παραστάσεις που νοσταλγούν τα παλιά ρετρό... Είτε συμβαίνει για εμπορικούς σκοπούς (δώσε ψεύτικη ελπίδα στον κόσμο, να μείνει λίγο πίσω στα "καλά" τα χρόνια, για να έρθει να σε δει), είτε γιατί πράγματι ψάχνουν την ελληνική τους ταυτότητα, συμβαίνει! Το έκανε η Μαρινέλα με τον Χατζή, ο Ρήγος με το "Cabaret", ο Αθερίδης με το "Μερικοί το προτιμούν καυτό", το ΚΘΒΕ με τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, ο Πετούσης με τον Μίμη Πλέσσα, και άλλοι.

Προσωπικά, θεωρώ πως ζούμε μια παρόμοια εποχή με εκείνη των 50s και των 60s. Τα διαμάντια θα βγουν τώρα και θα φανούν πολύ μετά. Είναι πολύ υγιές η κάθε χώρα να αναπτύσσει και να εξελίσσει την τέχνη της, βάσει της παράδοσής της και σε συνδυασμό με νέα δεδομένα. Μόνο έτσι θα προχωρήσει πραγματικά! Το θέμα είναι οι συντελεστές, όπως και οι θεατές, να μην κολλήσουν στο παρελθόν, γιατί έτσι κινδυνεύουν να μείνουν σε μια ουτοπία της "παλιάς καλής Ελλάδας" και τότε, δεν θα βρεθεί ποτέ λύση...

Αλεξάνδρα Μπαϊρακτάρη