Όπως και τότε...

© Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Και να λοιπόν που έφτασε εκείνη η εποχή που αστυνομικοί θα ξαναμπαίναν στα σχολεία...

Όπως και τότε...

Όχι για να διασταυρώσουν τους δρόμους τους με την Παιδεία, αλλά για να την απειλήσουν πως αν συνεχίσει να κοιτάζει προς το φως, είναι χαμένη.

Και που παιδιά θα τραβιούνται στην Ασφάλεια και πάλι για να δηλώσουν υποταγή στην τάξη και την ασφάλεια και να απαρνηθούν πριν Μπαλούρδος λαλήσει τρις τα πιστεύω τους και τα φρονήματα των γονιών τους.


Καλά θυμάσαι. Όπως τότε... Που έτρεμαν οι γονείς σου μη σου ξεφύγει τίποτα παραέξω απ' όλα εκείνα τα όμορφα και τα σπουδαία που άκουγες τα βράδια στο σπίτι...

Να λοιπον που θα έφτανε και πάλι η εποχή που τηλεοπτικές εκπομπές θα κόβονται πριν καν παιχτούν από το άγρυπνο βλέμμα των φρουρών της τάξης και του νόμου γιατί τόλμησαν να ασχοληθούν με την μπόχα που βγαίνει από την εν ψυχρώ δολοφονία ανθρώπινων ψυχών στα νερά του Αιγαίου.

Και που θα ‘βλεπες δημοσιογράφους να απειλούνται με κάθειρξη βάσει στρατιωτικού νόμου μόνο και μόνο γιατί δημοσίευσαν κάποιο, ήδη δημοσιευμένο, Φ.Ε.Κ.

Καλά θυμάσαι... Όπως και τότε... Που τέρατα με στολή στοίχειωναν τα παιδικά σου όνειρα...

Να λοιπόν που θα έφτανε ξανά η μέρα που όποιος μιλάει, σκέφτεται ή αναπνέει διαφορετικά θα εξοβελίζεται στο πυρ το εξώτερον μην τυχόν και προλάβει και μολύνει και τους υπόλοιπους.

Και που οι άνθρωποι θα κρίνονταν με βάση το χρώμα, τη θρησκεία, την περιουσία και τις ιδέες τους...

Και που θα ξαναγέμιζε η Ελλάδα στρατόπεδα συγκεντρώσεων που θα κρατούσαν μέσα, καλά φυλαγμένους, όλους εκείνους που απειλούσαν να χαλάσουν τη βιτρίνα και το φανταχτερό περιτύλιγμα της ζωής που μας έφτιαξαν.

Καλά θυμάσαι... Όπως και τότε... Που έτρεμες μην τυχόν και καταλάβουν πως η σκέψη σου παλεύει για να χαλάσει την ομοιομορφία τους...

Άνθρώπινες ψυχές γύρω σου χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους στο όνομα ενός χυδαίου, απόλυτα βάναυσου νεοφιλελευθερισμού.

Σπίτια μένουν χωρίς ρεύμα, ένας στους δύο γείτονες σου, ίσως κι εσύ, μένει χωρίς δουλειά, άνθρωποι μένουν αβοήθητοι παντού γύρω σου.

Δίχως ζεστασιά, δίχως φαγητό, δίχως σχολείο, δίχως περίθαλψη, δίχως στέγη...

Δίχως όνειρα κι ελπίδα...

Κι εσύ νιώθεις μονάχος, αδύναμος ν’ αντιδράσεις . Ανήμπορος να πεις το φτάνει πια, το ως εδώ... Και απλά περιμένεις...

Περιμένεις τη στιγμή που το σκοτάδι θα έχει σκεπάσει τα πάντα γύρω σου μήπως και καταφέρεις να κρύψεις τη ντροπή σου που σε πνίγει σα θηλιά στο λαιμό εδώ και καιρό.

Βλέπεις, το σκοτάδι πάντα κατάφερνε να κουκουλώνει τα άσχημα και να τα κρύβει απ' την κοινή θέα...

Και τότε, και τώρα, και πάντα...

Στέφανος Μαντζαρίδης