Το αστείο

Κάθε φορά που ο Λάκης Λαζόπουλος επανεμφανίζεται στην τηλεόραση -εκτός από την υψηλή τηλεθέαση της εκπομπής του- ανοίγουν τρία θέματα: κάποιοι τον κατηγορούν πως δεν έχει πια κάτι να πει, κάποιοι τον κατηγορούν πως ενδιαφέρεται μόνο για την τσέπη του και κάποιοι άλλοι αναρωτιούνται πού είναι η σάτιρα και οι σατιρικοί καλλιτέχνες σε αυτή την δύσκολη εποχή.

Αν δεν σου αρέσει ο Λάκης Λαζόπουλος, μην τον βλέπεις. Δεν σε υποχρεώνει κανείς να τον βλέπεις.


Και στις μέρες μας, δεν μπορείς να πεις πως δεν έχεις εναλλακτικές πηγές διασκέδασης και ψυχαγωγίας.

Σήμερα, η παγκόσμια προσφορά θεαμάτων – με την βοήθεια του Διαδικτύου- έχει φτάσει στον ουρανό, και, ας είμαστε ειλικρινείς, όλα μαζί τα προγράμματα της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα τα τελευταία 25 χρόνια έχουν μικρότερη αξία από τα έξι πρώτα επεισόδια της σειράς True Detective που παίζεται τώρα στις ΗΠΑ (και, ευτυχώς, παίζεται και στους υπολογιστές μας.)

Οπότε, δεν καταλαβαίνω γιατί οι ίδιοι άνθρωποι επί δέκα χρόνια γράφουν πόσο δεν τους αρέσει ο Λαζόπουλος. Το γράψατε μια, δυο, πέντε, φτάνει.

Κι εγώ έχω γράψει πως δεν βρίσκω τον Λαζόπουλο των τελευταίων χρόνων αντάξιο του ταλέντου του και των δουλειών που είχε κάνει στο παρελθόν –ειδικά στις δουλειές που είχε κάνει στο θέατρο- αλλά δεν νιώθω την ανάγκη να το γράφω με λύσσα κάθε εβδομάδα.

Επίσης, δεν ξεχνώ πως ο Λαζόπουλος κατάφερε κάποτε να γράψει εξαιρετικά κείμενα –κάποια είναι για ανθολόγιο-, κατάφερε να κάνει μερικές έξοχες παραστάσεις, και κατάφερε να κάνει μια ολόκληρη χώρα να χαμογελάσει με τους Δέκα Μικρούς Μήτσους.

Αυτοί που τον κατηγορούν διαρκώς, τι ακριβώς έχουν κάνει;

Επίσης, γιατί δεν έχουν απαιτήσεις από τους νέους σατιρικούς καλλιτέχνες που είναι σήμερα στην ηλικία του Λαζόπουλου όταν ξεκινούσε; Επειδή δεν τους βλέπουν στην τηλεόραση;

Μα δεν μπορεί να γίνει σάτιρα στην ελληνική τηλεόραση. Τα τηλεοπτικά κανάλια ανήκουν στους Έλληνες ολιγάρχες, οπότε αυτοί αυτομάτως εξαιρούνται από τη σάτιρα του καλλιτέχνη, ενώ καραδοκούν οι διαφημιζόμενοι -που μπορεί να αποσύρουν την διαφήμιση- και το ΕΣΡ.

Ο Λαζόπουλος δεν ξεκίνησε από την τηλεόραση. Πριν κάνει τηλεόραση, είχε κάνει εκατοντάδες χιλιόμετρα στο θεατρικό σανίδι.

Ήταν δημοφιλής στο θέατρο –στις παραστάσεις του γινόταν λαϊκό προσκύνημα-, οπότε ήταν τα τηλεοπτικά κανάλια που τον είχαν ανάγκη.

Αμφιβάλλω πολύ αν ο Λαζόπουλος θα έβρισκε θέση στην τηλεόραση αν ξεκινούσε την καριέρα του σήμερα. Ήταν πολύ αιχμηρός για τα σημερινά τηλεοπτικά δεδομένα.

Το αν ο Λαζόπουλος ενδιαφέρεται μόνο για την τσέπη του το ξέρει ο ίδιος. Πάντως, σε μια κοινωνία που σχεδόν όλοι ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους, δεν καταλαβαίνω ποιοι είναι αυτοί που κατηγορούν τον Λαζόπουλο γι’ αυτό.

Σε αυτούς που αναρωτιούνται πού είναι η σάτιρα και οι σατιρικοί καλλιτέχνες τώρα που η κοινωνία τους έχει ανάγκη, θα έλεγα πως κάνουν πολύ μεγάλο λάθος.

Μια χρεοκοπημένη κοινωνία δεν έχει ανάγκη από σάτιρα. Έχει ανάγκη από Δικαιοσύνη.

Μια χώρα που έχει στη Βουλή της νεοναζιστές δεν έχει ανάγκη από σάτιρα. Έχει ανάγκη από Δημοκρατία.

Όταν μια χώρα έχει χρεοκοπήσει και οι πολίτες της χώρας έχουν ψηφίσει και έχουν κάνει ξανά κυβέρνηση τα δυο κόμματα που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία, δεν είναι οι πολιτικοί που πρέπει να γίνουν αντικείμενο σάτιρας αλλά οι πολίτες.

Τι να σατιρίσει ο σατιρικός καλλιτέχνης, όταν οι πολίτες έχουν αποφασίσει πως θέλουν να είναι δούλοι;

Η σάτιρα απευθύνεται σε ανθρώπους που θέλουν να ζουν ελεύθεροι. Όχι σε ανθρώπους που θέλουν να είναι σκλάβοι.

Άλλωστε, δεν λείπουν μόνο οι σατιρικοί καλλιτέχνες από την Ελλάδα σήμερα. Λείπουν οι δημιουργοί, οι συνθέτες, οι συγγραφείς, οι ποιητές, λείπουν όλοι. Και, κυρίως, λείπουν οι πολίτες.

Έχω γράψει ξανά πως η χρεοκοπία γύρισε τον καθρέφτη στην ελληνική κοινωνία και είπε στους πολίτες «αυτοί είστε».

Για δυο τουλάχιστον δεκαετίες ζήσαμε σε μια κοινωνία που πίστευε πως είναι η καλύτερη και αποτελείται από τους καλύτερους –αν και αυτό δεν δικαιολογούταν από πουθενά-, ενώ είδαμε εκατομμύρια ελληνικές σημαίες να σηκώνονται χωρίς κανένα απολύτως λόγο.

Στην περίπτωση της χώρας μας, μεγάλο μερίδιο στα βέλη της σάτιρας έχουν πια και οι πολίτες.

Είναι λογικό η σάτιρα να παρουσιάζεται άσφαιρη και χλιαρή, όταν παραβλέπει το γεγονός πως οι πολίτες επιλέγουν συνειδητά διεφθαρμένους πολιτικούς.

Οι Έλληνες, όμως, δεν έχουν ανάγκη τη σάτιρα, για να εντοπίσουν σήμερα το αστείο.

Όταν οι άλλοι γελούν και εσύ δεν ξέρεις γιατί γελάνε, μην ψάχνεις να βρεις πού είναι το αστείο.

Το αστείο είσαι εσύ.

pitsirikos