Ανάμεσα σ΄ολο αυτό το κόσμο υπάρχουν δυο είδη πληθυσμού που νοιώθω την ανάγκη να τους ευχαριστήσω δημοσίως, γιατί είναι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού που κρύβονται πίσω από τα κείμενά μου. Είναι δυο «ομάδες» καθημερινής επαφής, που κάνουν το αίμα μου να βράζει και πηγαίνω φορτωμένη στη δουλειά μου, κι ακόμα πιο φορτωμένη αποφασίζω να συνεχίσω να εκτονώνω τις σκέψεις μου εδώ μέσα, αναζητώντας κι άλλους συνοδοιπόρους που νοιώθουν αυτό που θέλω να πω... που βλέπουν αυτό το θλιβερό θέαμα που όλο και γιγαντώνεται γύρω μας.
Οι κάφροι και οι ανθρωποφοβικοί.
Δεν υπάρχει καμμιά περίπτωση να βγεις στο κόσμο και να μη πέσεις και κάποιον εκπρόσωπο από τις δυο παραπάνω κατηγορίες. Ακόμα και 3 άτομα να μείνουν σε ένα βαγόνι, οι δυο θα είναι κάτι από τις παραπάνω κατηγορίες. Είναι όπως οι έλληνες και οι ραπτομηχανές singer , σε όποιο μέρος του πλανήτη να πας, ακόμα και σε μέρη που δεν έχει πατήσει πόδι πολιτισμένου ανθρώπου, κάπου κοντά θα υπάρχει ένας έλληνας, ή ένα ελληνικό ίχνος και μια ραπτομηχανή singer…
Μπαίνω στο πειρασμό να ξεκινήσω με τους κάφρους, αλλά έχουν τόσο πολύ στοχοποιηθεί από εκατοντάδες σελίδες, που αρχίζω και τους λυπάμαι. Αυτούς τους άξεστους , νεάτερνταλ που κυκλοφορούν παντού επιδεικνύοντας πως έχουν τόσο μεγάλα α...ίδια που αν μπεις στο δρόμο τους και τους εμποδίσεις από οτιδήποτε έχουν σχεδιάσει και γουστάρουν, κινδυνεύεις να στον καρφώσουν για παραδειγματισμό, ειλικρινά δεν μπορώ να τους περιγράψω καλύτερα από ότι έχει ήδη ειπωθεί σε κείμενα-σεντόνια μέσα στο διαδίκτυο ή σε εκατοντάδες μπανεράκια και φωτοσοπιές που παριστάνουν αυτό το εκπληκτικό είδος θηλαστικού που ονομάζετεαι κάφρος.
Η άλλη κατηγορία όμως, είναι το δικό μου ψωμί. Γιατί αν ο κάφρος είναι κάτι το ολοφάνερο, που με το καλημέρα μπορεί να εισπράξεις και μια λεκτική ή κανονική φάπα εκ μέρους του γιατί πολύ απλά «είναι εκείνος και κανένας άλλος», ο ανθρωποφοβικός είναι κάτι πολύ πιο ύπουλο. Κάτι που εξαπλώνεται σιγά σιγά, χωρίς πομπώδεις κινήσεις, χωρίς φωνές, χωρίς να προκαλεί. Η απομάκρυνσή του από κάθε λογική, γίνεται αργά αλλά σταθερά. Κι έχει πολλές διακλαδώσεις ο δρόμος που απλώνεται μπροστά του. Διακλαδώσεις που ανάλογη με τη τραγικότητα του ποια θα ακολουθήσει, θα είναι και ο αντίκτυπος στις ζωές των άλλων γύρω του. Είναι αυτός που θα καταλήξει «ο σιχασιάρης» , ο νοσηρά φοβισμένος άνθρωπος που θα κάνει δυστυχισμένους τους δικούς του ανθρώπους και θα καταντήσει ο περίγελως των υπόλοιπων. Είναι αυτός που η επαφή του με τους άλλους θα καταντήσει να είναι ένας έλεγχος καθαρότητας από μικρόβια. Είναι ο άλλος που ο αρρωστημένος ναρκισσισμός του κι ένα άλφα μορφωτικό επίπεδο θα τον οδηγήσουν να τη ψωνίσει και να σιχαίνεται να είναι με το πλήθος όχι λόγω μικροβίων αλλά λόγω οποιασδήποτε ανόητης ανωτερότητας φαντασιωθεί για το άτομό του. Είναι ο ακόμα χειρότερος φανατικός πολέμιος, των ασύμβατων με τα κουτάκια που έχει καταχωνιάσει το μυαλό του, αόρατων και ορατών εχθρών, που θα αρχίσει να φαντασιώνεται διάφορα καταστροφικά σενάρια αφανισμού όλων όσων δεν παπαγαλίζουν το δικό του σενάριο...
Κι όμως, όλοι αυτοί οι τύποι, φαίνονται, κάνουν μπαμ, σε όποια κατηγορία και να ανήκουν. Κι όταν ακόμα, μπαίνουν εδώ στο διαδίκτυο, τους διακρίνεις ανάμεσα στους υπόλοιπους είτε από τη ξινίλα που αναδύεται από τη σελίδα τους όπου Κάθε κείμενο, είναι ένα ακόμα ληγμένο γιαούρτι στη τροφή για σκέψη, (αυτό συμβαίνει συνεχώς σε διάφορες σελίδες υποτιθέμενων διανοούμενων οι οποίοι ζουν και στον ηλεκτρονικό τους βίο παρασιτικά όπως κάνουν και εκτός αυτού) , είτε από το τραμπουκισμό και την μισάνθρωπη εκτόνωσή στην απέναντι όχθη... ανθρώπων που δεν έχουν ούτε αυτοί ενημερωθεί για την ομορφιά του παιχνιδιού της ζωής, γιατί πιθανότατα δεν τους έπαιζε κανείς όταν ήταν παιδάκια και πείσμωσαν.
Να κάνω μια παρένθεση....
Ηταν μια κοπέλλα σήμερα κοντά μου. Μια κοπέλλα ... μπεζ. Ξέρετε εκείνες οι μορφές που έχουν μες μπεζ μαλί, μπεζ ρούχα, μπεζ παπουτσια, ακόμα και μπεζ σκιά και κραγιόν και βερνίκι νυχιών, και νομίζεις πως αν ξαφνικά χυθεί κατά λάθος μια σταγόνα καφέ επάνω της, θα πάθει μη αναστρέψιμο σοκ.... Το είδος επιβάτη που αποφεύγει να αγγίζει τους υπόλοιπους , γιατί τους σιχαίνεται , αλλά στριγμώνεται κοντά τους, προσπαθώντας να αποφύγει οποιαδήποτε επαφή, την ώρα που θα ακούσει μια φωνή να λέει «κυρίες και κύριοι μόλις αποφυλακίστηκα ή είμαι άστεγος ή ότι άλλο...» Τη βλέπεις να προσπάθεί να κρυφτεί κάπου μη τυχόν και βήξει μπροστά της ο «βρωμιάρης» και κολλήσει αρρώστεια. Αναρωτιέμαι πως μπορεί να ζει κάποιος έτσι....
Κι από την άλλη θλίβομαι, για τόσες όμορφες ψυχές , γεμάτες φαντασία, πάθος, έμπνευση, άγγελοι εκπεσόντες κατά λάθος μέσα στη χαβούζα, που είναι φυλακισμένοι στα άσυλα του τρόμου (ψυχιατρεία) χαπακωμένοι , πειραματόζωα πειραματιζόμενων επιστημόνων κι άλλοι τόσοι που βασανίζονται ξανά και ξανά, καθημερινά, από την ασχήμια που βλέπουν γύρω τους, μια ασχήμια σε πλήρη ασυμβατότητα με το δικό τους ανήσυχο, ελεύθερο πνεύμα, που δοκιμάζει τις αντοχές της ευαισθησίας τους, και της αγάπης τους για τη ζωή.
και την ίδια στιγμή νεκροζόντανα κούφια κελυφη , περιφέρονται ελεύθερα ανάμεσά μας, τις περισσότερες φορές δίνοντας και μαθήματα νοικοκυροσύνης, ηθικής και ορθότητας....
Υπάρχουν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού αυτή τη στιγμή κι όχι μόνο αυτοί που περιγράφω παραπάνω, πολλά άλλα είδη, που πρέπει επί τέλους να μάθουν το μυστικό που δεν τολμούν να αντικρύσουν. Πως έχουν πεθάνει. Πρέπει κάποιος να τους ενημερώσει και να ανακουφίσει τη καθημερινή τους μιζέρια.... Το κακό είναι πως αυτά τα κουφάρια, δεν βρίσκονται μόνο μέσα στο μετρό σαν ανώνυμοι επιβάτες, ούτε στο διαδίκτυο σαν ανώνυμες σελίδες... τα χειρότερα είναι επώνυμα και κατέχουν πλούτο , αξιώματα, ή τα ηνία της ενημέρωσης και χειραγώγησης των μαζών, ή αποτελούν τη λεγόμενη ψευτο-διανόηση, ενώ είναι απλά ανθρωποφοβικά πλάσματα που ανακουφίζουν την εσωτερική τους ερημιά χρησιμοποιώντας προκρούστια αντίληψη και τακτικές στη συμβίωσή τους με ότι τους περιβάλλει....
Ζουν ανάμεσά μας.... ή μάλλον συμβαίνει κάτι πιο τρομακτικό. Ζούμε αναμεσά τους και δεν ξέρω πόσοι έχουμε απομείνει.. Που φοράμε και κάποιο άλλο χρώμα επάνω μας εκτός από μπεζ. Που δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να μας αγγίξει ο «βρωμιάρης», να βήξει επάνω μας «ο άρρωστος», να μας ξυπνήσει το βράδυ ένας φίλος που δεν έχει που να πάει και να μας «ξεβολέψει», να καθίσουμε στο πεζοδρόμιο χωρίς προστατευτικό ανάμεσα στις βρωμιές και το καλοσιδερομένο κουστούμι και να πιάσουμε κουβέντα μ΄ενα άγνωστο, που περιμένουμε τη σειρά μας όχι από δουλοπρέπεια αλλά σεβασμό.... Πόσοι έχουμε απομείνει που δεν θέλουμε να είμαστε κάφροι αλλά ούτε και αρθρωποβικές καρικατούρες....
Υπάρχει ένα γ@μημένο «μέτρον άριστον» που δίνει μια ισορροπία ανάμεσα στο πομπώδες της καφρίλας και το πεθαμένο του μισανθρωπισμού. Μια ισορροπία που κάνει έναν άνθρωπο να είναι μερακλής κι όχι βουλιμικός. Μια ισορροπία που δίνει στη ζωή την ουσία της αποφεύγοντας να την καταντήσει παχύσαρκη ή ανορεκτική. Ανάμεσα σε μια κοιλιά που ξεχυλίζει κι ένα σκελετό που περπατάει , υπάρχει το ωραίο κορμί. Το ζωντανό σώμα. Το σώμα που χαίρεται και που γίνεται ακόμα πιο όμορφο όταν ανήκει σε ένα μυαλό που νοιώθει ζωντανό. Μια καρδιά που πάλλεται, ένα αίμα που κυλάει ζεστό. Ανάμεσα στον επιδεικτικό τραμπούκο και τον φοβιτσιάρη εμμονικό υπάρχει μια άβυσσος δυνατοτήτων που είναι γεμάτες φαντασία. Ανάμεσα στη συνήθεια να πετάς τόνους καπνού στη μούρη των άλλων κι εκείνης του να ζητάς το εκτελεστικό απόσπασμα για όποιον σκεφτεί ακόμα και να καπνίσει, υπάρχει ένα τσιγαράκι στην άκρη του κήπου για απόλαυση. Ανάμεσα στον καταστροφικό άνθρωπο και τον γραπωμένο σε σιρόπια και χαπάκια , υπάρχει κι εκείνος που αφουγκράζεται απλά τη φύση του. Μεταξύ της χοντροκομμένης καφρίλας και του αποστεωμένου υποκριτικού καθωσπρεπισμού υπάρχει η αληθινή επαφή, η αληθινή απόλαυση. Ανάμεσα στη βαρβαρότητα και την υποκριτικά ευγενική συνεύρεση των ανθρώπων, υπάρχει η αληθινή επαφή που αποκαλύπτει το νόημα του ταξιδιού...
Αφηστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους. Για να πάρει η ζωή μια ανάσα...
Είναι αυτονόητο πως κάποιος θα αναρωτηθεί, κι εσύ, που τα μας φουσκώνεις με τις πολυλογίες σου είσαι τέλεια? Αυτό είναι αστείο. Σκ@τά είμαι κι εγώ. Οπως όλοι μας, αφοδεύω εδώ μέσα τις σκέψεις μου. Απλά προπαθώ ακόμα να βγαίνουν με φυσικό τρόπο. Ανησυχώ περισσότερο για όλους όσους, αφοδεύουν πλέον με κλύσματα. Ξέρετε κλύσμα στο κλύσμα, χάνεται ελαστικότητα αντίληψης και στο τέλος αν δεν βοηθηθείς μηχανικά παθαίνεις συστροφή μυαλού και κινδυνεύεις σοβαρά να μην ξαναβρεις ποτέ το μηχανισμό που ακόμα και το πιο ελάχιστο ζωάκι έχει σε λειτουργία. Κι αυτό είναι κακό... σε κάθε περίπτωση.
synithisypoptos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου