ΝΑ ΜΑΖΕΥΤΟΥΜΕ, ΝΑ ΠΑΜΕ, ΠΟΥΘΕΝΑ, ΝΑ ΦΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ...

1.Αν δε φας όλη τη χορτόσουπα, δεν θα σου πάρω παιχνίδι

2.Αν δε κοιμηθείς αμέσως δε θα φας σοκολάτα

Μοιάζουν αθώα μαλώματα, κι όμως αν τα κοιτάξει κανείς καλύτερα, κρύβουν δυο συμπεράσματα πολύ ουσιαστικά.

1.Τα μπιχλιμπίδια στη ζωή τα αποκτάμε όταν καταπίνουμε αδιαμαρτύρητα ότι μας πλασάρουν

2.Τις απολαύσεις-επιβραβεύσεις τις δικαιούνται όσοι κοιμούνται όποτε τους διατάξουν,αδιαμαρτύρητα.

Νομίζετε πως έτσι απλά οι άνθρωποι μπορούν να δεχτούν τις εντολές οποιασδήποτε τρόικας? Πιάνεις έναν άνθρωπο μεγαλωμένο ελεύθερο στη ζούγκλα σαν αγρίμι και του μιλάς για μνημόνια? Κι ένα απλό ζευγάρι παπούτσια να πας να του βάλεις με το ζόρι θα σε δαγκώσει!  Υπάρχει μεγάλη προετοιμασία για τη Κοινωνία της αποχαύνωσης.  Μετά το μαμά, μπαμπά, κακά, νάνι, το παιδί μπαίνει θριαμβευτικά στην κοινωνία της ανταλλαγής εκβιασμών. Στις υποδείξεις που πρέπει να συμμορφωθεί. Στους κινδύνους της μη συμμόρφωσης και στις επιβραβεύσεις της υπακοής στην γενικότερη τάξη.

Το αν δεν ψηφίσεις τα κόμματα που στηρίζουν το ευρώ θα χαθείς, δεν είναι τίποτα πιο πολύπλοκο από τη σοκολάτα που δεν θα αποκτήσεις ποτέ ή το παιχνιδάκι αν δεν..

Το τελευταίο «αν δεν» είναι ένα από τα εκατοντάδες που έχουν προηγηθεί με την ευγενή χορηγία μιας ολόκληρης κοινωνίας που μπορεί με εντελώς φυσιολογικό τρόπο, να εκβιάζει το ανθρωπάκι από την ώρα που θα βγει από τη κοιλιά της μάνας του. Σε κάθε «δεν» που ακολουθεί ένα «αν» υπάρχει ένας εκβιαστής που πολλές φορές δεν αντιλαμβάνεται καν, την αθλιότητα των πράξεων του. Νομίζει πως επιτελεί θεάρεστο έργο. Ο γονιός, ο δάσκαλος, ο παπάς, ο γιατρός, όλοι μπορούν να καθορίζουν τα όρια της τάξης και της αταξίας, σύμφωνα με τις εντολές των μεγάλων σοφών που έφτιαξαν κράτη, νόμους, εκτελεστικά όργανα και η σοφία τους αποδεικνύεται από αυτό το αριστούργημα που βλέπουμε επί των ημερών μας στην ανθρωπότητα. Αυτό το παράδεισο που πρέπει να τον φτύνουμε συνέχεια για να μην τον ματιάσουμε.

Τρία χρόνια δεν σε ρώτησαν ποτέ.  Μήπως  δεν θέλεις το μνημόνιο. Σου εξήγησαν συνέχεια γιατί πρέπει να το θέλεις. Ολόκληρη τη ζωή σου δεν θα μάθεις ποτέ γιατί πρέπει να αγαπάς πράγματα που σε κάνουν να νοιώθεις άβολα, άσχημα, θλιμμένος, που σε πνίγουν, που τα βρίσκεις άσχημα, άχρηστα ή βλαβερά. Θα σου λένε συνέχεια τι θα συμβεί αν δεν τα κάνεις. Η επιλογή των πραγμάτων που θα κάνεις και οι συνέπειες είναι ήδη προαποφασισμένες.

Η μοναδικές επιλογές που απλώνονται μπροστά σου είναι αν θα επιλέξεις την ησυχία της συμμόρφωσης ή τις συνέπειες της μη συμμόρφωσης. Αυτή είναι η λεγόμενη ελεύθερη επιλογή.  Δεν θα είναι ποτέ σεβαστή η φράση «δεν μου αρέσει η σούπα και δεν θα τη φάω»  παρά σε ελάχιστες εξαιρέσεις.  Αυτό που θα κληθείς να αποφασίσεις είναι αν θα είσαι καλό παιδί, άριστος μαθητής, αν θα τρως όλο το φαΐ σου,  ή αλλιώς θα πέφτει μια ενημέρωση για τη κόλαση που θα προκύψει αν δεν φας το φαγάκι σου. Το σημαντικότερο είναι πως το είδος του φαγητού δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Μικρές παραλλαγές στη συνταγή είναι αποδεκτές.. Αλλά ότι θα πρέπει να φας το συγκεκριμένο φαΐ σου, δεν μπαίνει σε συζήτηση. Αν κοιτάξεις καλύτερα θα δεις άλλωστε, πως μόνο αυτό υπάρχει στο ψυγείο σε διαφορετικά κουτάκια.

Γιατί άραγε γίνονται εκλογές για να εκλεγούν οι εκπρόσωποί μας στη Πολιτεία που θα αποφασίσουν, θα νομοθετήσουν, θα υπογράψουν συμφωνίες και διατάγματα, θα κατανέμουν το δημόσιο πλούτο, θα χειριστούν με συγκεκριμένο τρόπο τα χρέη , τα εθνικά θέματα, τα ασφαλιστικά τα εργασιακά κλπ.  και δεν γίνονται πριν δημοψηφίσματα για το κάθε πράγμα που θα προκύπτει με συγκεκριμένη πρόταση η οποία θα απορρίπτεται ή όχι από τη πλειοψηφία των πολιτών.  Γιατί θα απαντήσουν οι σοφοί,  το κράτος είναι ένας ισχυρός οργανισμός με χιλιάδες παραμέτρους ώστε να λειτουργεί σωστά, και δεν μπορεί να αφεθεί στη μάζα (κι αυτό το μάζα το λένε με τόση περιφρόνηση που νομίζεις πως πραγματικά βρωμάς) Εκτός κι αν είναι εκλογές. Τότε με θράσος ο ίδιος βλάκας που μέχρι χτες έλεγε είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα για να τα αφήσουμε στη τύχη της λαϊκής βούλησης (δημοψήφισμα πχ) τώρα επικαλείται τη σοβαρότητα, τη γνώση, και την αξία που έχει ο λαός (εφόσον φυσικά επιλέξει την αφεντομουτσουνάρα του) .  Πως γίνεται να εμπιστεύεται ένα σοβαρό κράτος την επιλογή των πολιτών απέναντι στους άρχοντες αλλά συγχρόνως να αρνείται τη «λαϊκή σοφία» για τη λήψη σοβαρών αποφάσεων.

Αυτή τη στιγμή γκρεμιζόμαστε. Έχουν γίνει τα πάντα ένα μάτσο σκουπίδια.  Τα ταμεία μας, η υγεία, η ασφάλιση, η εργασία, η παιδεία, η ανάπτυξη όλα στη χωματερή του μνημονίου, και με εθνικά θέματα σοβαρότατα που  θα κληθούμε σύντομα να πάρουμε θέση. Αυτός ο λαός λοιπόν θεωρείται πολύ ανόητος για να λάβει μέρος σε όλο αυτό το παιχνίδι, αλλά και πολύ σοβαρός και ώριμος, ώστε να θυσιαστεί για να κερδηθεί .  Όχι δεν υπάρχει ούτε λαός χαζός, ούτε κυβερνώντες πανέξυπνοι. Υπάρχει ΘΡΑΣΟΣ. ΘΡΑΣΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ. Μπροστά σε τόση ξεδιαντροπιά μπλοκάρουμε. Κολλάει το μυαλό. Η ανοησία φτάνει σε τέτοια ύψη που η λογική υποκλίνεται μπροστά της άπραγη.  Είναι εύκολο και γοητευτικό να τα βάλεις με ένα ικανό αντίπαλο, γνώστη των κανόνων του παιχνιδιού αλλά καθαρό, ξύπνιο, με φαντασία και δημιουργικότητα. Με το κουτοπόνηρο, με το ευτελές, το απόλυτα ασήμαντο με ξαφνικές κρίσεις μεγαλομανίας , όμως πως να τα βάλεις?

Είναι ο κανένας, από πουθενά και δεν φέρνει τίποτα. Ε.. να μαζευτούμε όλοι, να πάμε, πουθενά να φάμε...τίποτα!  Κάπως έτσι λειτουργούν δέκα εκατομμύρια Έλληνες  αυτή τη στιγμή.  Να πάμε πουθενά, να φάμε τίποτα. Το πιο τραγικό είναι πως διάφοροι τονίζουν συνέχεια πως αυτό το τίποτα είναι συνώνυμο της δημοκρατίας. Ετσι ώστε στον απελπισμένο κόσμο να μοιάζει ακόμα και το ΚΑΚΟ καλύτερο.  Παραλείπουν όμως να αναφέρουν ότι δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ σε ολόκληρη τη νεώτερη ιστορία. Ολο το σκηνικό σε όρους ΑΝ ΔΕΝ έπαιζε συνέχεια. 

Και συνεχίζει να παίζει...

vasiliskos