ΡΙΦΙΦΙ

Σ’ αυτή την δύσκολη εποχή είναι ευλογία το να έχεις ακόμα διάθεση να μιλάς για τα πράγματα που σου αρέσουν. Να ενθουσιάζεσαι για νέες μουσικές που ανακαλύπτεις, να τις απολαμβάνεις, να κάνεις κουβέντα γι’ αυτές. Να βλέπεις ταινίες που σε πιάνουν απροετοίμαστο, να μιλάς με ανθρώπους που σου λένε κάτι που σε κάνει σοφότερο.


Είναι σπουδαίο και μόνο το να μιλάς. Το να έχεις την διάθεση και να μην κλείνεσαι στο κουκούλι σου. Να βρίσκεις την δύναμη να έχεις ένα “εδώ” ως σημείο αναφοράς. To να βρίσκεις το κουράγιο να μην επιτρέπεις την αλλοτρίωση από το εχθρικό περιβάλλον. Είναι ένα μικρό κατόρθωμα όλα αυτά.


Πολύ εύκολα μπορείς να παρατήσεις πίσω όλα αυτά που είσαι, καθώς η ακραία, αντιδραστική και απάνθρωπη κοινωνική κατάσταση, σε παρασύρει προς αυτή την ροή. Σε κάνει να ξεχνάς. Αλλά αν έχεις αφήσει κομμάτια του εαυτού σου σε πρόσωπα, πράγματα και μέρη που αγαπάς, τότε αυτά θα σε ξαναβρούν, όταν τα ψάξεις.

Είναι απαραίτητες οι μικρές διέξοδοι, η Τέχνη, τα βιβλία, τα χαμόγελα, οι μικροί στόχοι της καθημερινότητας. Είναι απαραίτητο το να ψάχνεις για τον Άνθρωπο. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Με  τόσα τέρατα γύρω μας, είναι πολύ πιο δύσκολο από ποτέ να τον βρεις κι ακόμη πιο σημαντικό να τον κρατήσεις, να διατηρήσεις τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα.

Γι’ αυτό, επειδή το χρήμα δεν πρόκειται να σου φέρει ευτυχία, ειδικά τώρα που έχει γίνει πιο δύσκολο να το αποκτήσεις, τα στηρίγματά σου είναι αυτά για τα οποία ο Άνθρωπος, ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα όντα. Είναι επίσης η Γνώση, αυτό το φως που χύνεται στις σκοτεινές γωνιές του μυαλού. Ακόμα και αυτές οι λέξεις που υψώνω, για μένα είναι μια αντίσταση. Όλα είναι αντίσταση, από τις στιγμή που δεν φθείρονται από το Τίποτα του νεοφιλελευθερισμού. Όλα όσα επιτίθενται στον κυνισμό και την απο-ανθρωποποίηση του φασισμού των αριθμών.

Στην εποχή του Αδιεξόδου, ας οργανώσουμε το δικό μας ριφιφί.

strangejournal