Από επιστράτευση σε επιστράτευση το πάει η κυβέρνηση, οπότε να δείτε που κάποια στιγμή θα χρειαστεί να γίνει καμιά κανονική επιστράτευση και δεν θα πάει κανείς.
Παρακολουθώ από μακριά την κατάσταση αυτή την εποχή και αυτό είναι πάρα πολύ καλό για την ψυχική μου υγεία. Ελπίζω να είναι καλό και για την Ελλάδα.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε, ανεργία 27%, ανεργία στους νέους 64%, απολύσεις και στο Δημόσιο, από 15 Μαΐου νέες μειώσεις μισθών για 1 εκατ. εργαζόμενους, ό,τι έχει απομείνει ξεπουλιέται -ακόμα και το νερό-, τα έσοδα του Κράτους έχουν πέσει έξω, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες δεν έχουν να πληρώσουν, η κοινωνία μέρα με τη μέρα βουλιάζει όλο και πιο πολύ στον φασισμό, και άλλα πολλά που αφενός είναι γνωστά και αφετέρου βαριέμαι να τα γράψω τώρα.
Μετά απ’ όλα αυτά, παραθέτω τη δήλωση του υπουργού Παιδείας Κώστα Αρβανιτόπουλου:
«Η κυβέρνηση οφείλει να διασφαλίσει το δημόσιο συμφέρον, την ομαλή και απρόσκοπτη διεξαγωγή των εξετάσεων. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να παίζει με την αγωνία και τον κόπο των νέων ανθρώπων».
Δεν χρειάζεται σχόλιο. Όταν συναντάς την βλακεία, δεν χρειάζεται να γίνεις κι εσύ βλάκας.
Η διεξαγωγή των Πανελλαδικών εξετάσεων δίνει στην κυβέρνηση και το σύστημα που την στηρίζει ένα άλλοθι κανονικότητας.
Οι Πανελλαδικές κινδυνεύουν να μην διεξαχθούν εξαιτίας της απεργίας των καθηγητών, η κυβέρνηση επιστρατεύει τους καθηγητές, οι Πανελλαδικές διεξάγονται κανονικά, οπότε δίνεται η εντύπωση πως όλα δουλεύουν ρολόι.
Στην πραγματικότητα, η κατάσταση είναι αυτή που περιέγραψα πιο πάνω, και η ιστορία με τις Πανελλαδικές θυμίζει το ανέκδοτο του Χότζα με τα ζώα. Είσαι στην κατάσταση που ήσουν και πριν αλλά έχεις την εντύπωση πως τα πράγματα καλυτέρευσαν.
Κανείς δεν μπορεί να πει στους Έλληνες -τουλάχιστον σε αυτούς που δοκιμάζονται- τι θα κάνουν. Θα κάνουν ό,τι θέλουν, όπως έκαναν πάντα.
Εγώ, πάντως, σκέφτομαι συνέχεια το τελευταίο διάστημα πως σήμερα η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία θυμίζει πιο πολύ από ποτέ άλλοτε τον τίτλο εκείνου του καταπληκτικού βιβλίου με εκθέσεις παιδιών του Δημοτικού από ένα χωριό, το Αρζάνο, στην νότια Ιταλία: «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω».
Ο μικρός Ιταλός μαθητής καλείται από τον δάσκαλό του να γράψει ποια από τις παραβολές του Ιησού προτιμάει και γράφει τα εξής:
Εγώ προτιμάω το τέλος του κόσμου, γιατί δεν φοβάμαι, επειδή θα είμαι πεθαμένος από ένα αιώνα κιόλας.
Ο Θεός θα ξεχωρίσει τις κατσίκες από τους βοσκούς, ένας δεξιά και ένας αριστερά, στη μέση αυτοί που θα πάνε στο Καθαρτήριο.
Θα είναι πάνω από χίλια δισεκατομμύρια, περισσότεροι και από τους Κινέζους, ανάμεσα σε κατσίκες, βοσκούς και αγελάδες.
Αλλά ο Θεός θα έχει τρεις πόρτες. Μια πάρα πολύ μεγάλη (που είναι η Κόλαση), μια μεσαία (που είναι το Καθαρτήριο) και μια πάρα πολύ στενή (που είναι ο Παράδεισος).
Μετά ο Θεός θα πει «Βγάλτε το σκασμό όλοι!» και μετά θα τους χωρίσει. Ένας από δω και τον άλλο από κει.
Μερικοί που θέλουνε να κάνουνε τους πονηρούς θέλουνε να πάνε από δω, αλλά ο Θεός τους βλέπει.
Οι κατσίκες θα πούνε ότι δεν έχουνε κάνει τίποτα, αλλά λένε ψέματα.
Ο κόσμος θα σκάσει, τα άστρα θα σκάσουν, το Αρζάνο θα γίνει χίλια κομματάκια.
Ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες.
Θα υπάρχει μεγάλο μπέρδεμα, ο Άρης θα σκάσει, οι ψυχές θα πάνε και θα γυρίσουνε από τη γη για να πάρουνε τα κορμιά, ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες.
Οι καλοί θα γελάνε και οι κακοί θα κλαίνε, εκείνοι από το Καθαρτήριο λίγο θα γελάνε και λίγο θα κλαίνε. Τα αβάφτιστα μωρά θα γίνουν πεταλούδες.
Εγώ ελπίζω να τη βολέψω.
(Κι εγώ.)
pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου