Η εμπειρία σώζει…

Οι απαισιόδοξοι, την κατάληξη της υπόθεσης των καθηγητών την βλέπουν ως ήττα. Οι αισιόδοξοι ως ένα γερό crash test, ένα ακόμη μάθημα, στην ατέλειωτη προσπάθεια για να ξεμπερδεύουμε με ότι μας μειώνει, φτωχαίνει, εξαθλιώνει. Ο γράφων δεν ανήκει σε καμιά από τις δύο κατηγορίες. Διότι δεν μπορώ να είμαι απαισιόδοξος για μάχες που χάθηκαν χωρίς καν να δοθούν, ούτε μπορώ να είμαι αισιόδοξος για την όποια κατάληξη μιας παράστασης επαρχιακού τσίρκου, (πόσο μάλλον που δεν έκοψε και εισιτήρια…)

Με τέτοιο βαθμό συνειδητοποίησης από πλευράς καθηγητών, με τέτοιο διεκδικητικό παρελθόν, με τέτοιο διεκδικητικό πλαίσιο, με τέτοιο βαθμό διαθεσιμότητας, αποφασιστικότητας και αγωνιστικότητας, με τέτοια ηγεσία, με τόσους βερμπαλισμούς και με τέτοια παλαιοκομματική συνδικαλιστική νοοτροπία, η μοίρα ενός κλάδου ήταν  προδιαγεγραμμένη. Μαζί με τα παραπάνω αν προσθέσουμε και την στιγμή που επιλέχθηκε να γίνει η σύγκρουση, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία μετώπου με άλλες κοινωνικές ομάδες, τότε έχει κανείς την τέλεια συνταγή αποτυχίας. 


Το στραπάτσο των καθηγητών μπορεί να συνέβη τώρα αλλά έχει προδιαγραφεί χρόνια τώρα. Από την ανυπαρξία ουσιαστικών συλλογικών διαδικασιών, από την κυριαρχία αυταπατών για πρόσκαιρες σωτηρίες, από την απονεύρωση εσωτερικών ζυμώσεων στον κλάδο, από την ανάθεση σε ανεπαρκείς ηγεσίες, από την ύπαρξη κοντόφθαλμων λογικών, από την διατύπωση αιτημάτων για το μερικό και όχι για το σύνολο, από την απαξίωση αξιών όπως, αλληλεγγύη, αγώνας, θυσία, συλλογική δουλειά. Από την  επανάπαυση, την αποχαύνωση και την υποταγή.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά, δεν εντοπίζονται μόνο στον χώρο των καθηγητών αλλά στο σύνολο σχεδόν των επαγγελματικών ομάδων. Είναι κάποιες από τις αιτίες που η εξαθλίωση στον τόπο μας, γίνεται κανόνας και ένας οδοστρωτήρας σαρώνει και λιώνει όποιο δικαίωμα αξιοπρέπειας και ζωής υπήρχε.

Ξέρω πως ένας δυναμικός μαζικός αγώνας, με καθαρούς στόχους και αποφασιστικότητα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όπως λέγεται καθημερινά «στην εποχή της κρίσης προέχει η ατομική επιβίωση…». Μόνο που στην προσπάθεια για ατομική επιβίωση καταγράφουμε συλλογικούς θανάτους.

Η περίπτωση των καθηγητών δεν ανέδειξε κάτι νέο. Το αντίθετο.

Ανέδειξε κάτι πολύ παλιό. Ή θα αγωνιστείς σοβαρά, με μέθοδο, οργάνωση, μαζικότητα και αν χρειαστεί και κόστος, ή θα ζήσεις σαν ραγιάς. Και μάλιστα σύμφωνα με τα τελευταία επενδυτικά σχέδια, σαν κινέζος ραγιάς…

Τα λάθη και οι παραλήψεις των καθηγητών, είναι μαθήματα προς αποφυγήν, που μας έρχονται από αγώνες και διαδικασίες προηγούμενων δεκαετιών. Δεν έχει νόημα κάθε γενιά να αγνοεί την εμπειρία των προηγούμενων γενεών και να ανακαλύπτει από το μηδέν την ουσία. Τα λάθη που έκαναν οι καθηγητές, σαν ηγεσία και σαν σώμα, έχουν σημειωθεί και στο παρελθόν. Έχουν καταγραφεί και καταχωρηθεί στην ιστορία του διεκδικητικού κινήματος. Δεν νοείται το 2013, τέτοια άγνοια και τόσος ερασιτεχνισμός. Πόσο μάλλον που ο αντίπαλος παίζει με σύγχρονα όπλα.

Μικροβελτιώσεις, μπαλώματα, χρονικές παρατάσεις, πρόσκαιρα οφέλη, ατομικές ή συντεχνιακές λύσεις, μοναχικοί δρόμοι, αξιοπρέπεια σε δόσεις, δεν υπάρχουν. Χάνει χρόνο όποιος βαυκαλίζεται με αυτά. Πολύτιμο χρόνο.

Όποιος πιστεύει ακόμη σε αυτά, όποιος πιστεύει ακόμη ότι μπορεί να καλυτερεύσει την ζωή του μέσα στο εφιαλτικό πλαίσιο της μνημονιακής λιτότητας, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της καπιταλιστικής κρίσης, ας αγοράσει ένα μικρό πιάτο, τόσο όσο χρειάζεται για να χωράει δυο μερίδες σκέτο ρύζι, όπως ακριβώς προβλέπεται για  κάθε κινέζο εργάτη.

Και αν  η εικόνα και η φράση «κινέζος εργάτης» σας είναι ξένη, προτιμήστε την εναλλακτική και πιο οικεία. Έλληνας σκλάβος.


Παρόλα αυτά, πάντα αισιόδοξος και πολύ υπομονετικός,

Θύμιος Κ.