Πόσο απλό ήτανε...

Καλοκαίριασε. Ο ήλιος φωτίζει και ζεσταίνει τα πάντα εκεί έξω. Για το μέσα μου όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο. Νομίζω ότι έχω ξεμείνει στο φθινόπωρο, και παλεύω να μαζέψω τα φύλλα που με ένα φύσημα του αέρα πλημμύρισαν τη ψυχή μου...Οι τάσεις φυγής που με πιάνουν, βέβαια δεν γνωρίζουν εποχές, είχαν καιρό να με επισκεφτούν και όμως να που με αιφνιδίασαν. Δεν τις καλοδέχτηκα όπως το συνηθίζω, αμύνθηκα, που να πάρει ευχή. Πάντα τρέχω μακρυά από κάποιον, μακρυά από κάτι...και ακόμα δεν έχω καταφέρει να φτάσω πουθενά. Και αυτό το πουθενά με τρελαίνει.
Στο 'χα πει πως την φοβάμαι την μοναξιά, εσύ είσαι τυχερός που την αγάπησες, Όχι δεν σε λοιδορώ, ίσα ίσα που σε θαυμάζω. Ίσως και να σε ζηλεύω, γιατί εσύ ξέρεις να επιπλέεις στα νερά της μοναξιάς σου, ενώ εγώ βυθίζομαι και παγιδεύομαι φλερτάροντας με το σκοτάδι. Έχεις και συ σκοτάδι μέσα σου. Και θα σου πω ποιο είναι το κοινό μας. Αυτό το σκοτάδι, και οι δυο, το φτιάξαμε μόνοι μας. Στήνουμε παγίδες στο μυαλό μας και προσπαθούμε να πουλήσουμε την αγάπη μας σε φτηνές αγορές. Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε τι αξία έχει η αγάπη, ο έρωτας, το πάθος...είναι που φοβόμαστε πως όσο μένουν αξόδευτα μέσα μας θα φθίνουν. Λάθος, μεγάλο λάθος. Η αξία τους φθίνει μόνο όταν πάει χαράμι. Ήταν μοίρα να σε γνωρίσω κι ας μην πιστεύεις σ' αυτά. Η μοίρα όμως καμιά φορά δεν μας αναγνωρίζει και ίσως και να χαίρεται βλέποντας μας να βασανιζόμαστε. Εγώ όμως έχω μάθει να την εμπιστεύομαι, και ακολούθως να εμπιστεύομαι τη ζωή. Εκείνη ξέρει. Όσες φορές και αν βλαστήμησα για τις αναποδιές που μου έφερε στο διάβα μου, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει  τρεις, είχα μετανιώσει και είχα καταλάβει που ήθελε να με πάει, τι ήθελε να μου φέρει. Και να που μου 'φερε και σένα. Πάει καιρός που σε αντίκρισα ..Θολωμένο θεριό, στεκόσουν μόνος, ήρεμος σε μια γωνιά, και είχες μια λύπη καρφωμένη στα μάτια και ένα κρυφό γέλιο στην ψυχή. Το είδα, ναι..κι όταν μου πρωτομίλησες το είδα. Είδα το φως, το τόσο φως που έχεις μέσα σου κρυμμένο, κι αμέσως είπα ότι θέλω να μείνω εκεί σαν μια μικρή αχτίδα που θα τρυπώσει στα κλεφτά, μέσα από κάποια ρωγμή της ψυχής σου. Κι είμαι ακόμα εδώ, αμίλητη στην κρυψώνα μου, περιμένοντας να ψάξεις να με βρεις. 

Κι όσο οι θύμησες αυτές δίνουν τη δική τους μάχη μες το μυαλό μου...θυμάμαι αυτούς τους στίχους: 

Θυμάμαι που καθόμασταν
οι δυο μας στην βροχή,
για ώρα κοιταζόμασταν
μου 'φτανε γι' αρχή...
Πόσο απλό ήτανε να σ' αγαπώ.

Θυμάμαι δε μου μίλαγες,
με διάβαζες καλά,
τα όμορφα μου φύλαγες 
και τα 'φερνες πολλά. 
Πόσο απλό ήτανε να σου μιλώ.