Πίσω από την σιωπή

Το ρολόι δεν έπαψε να μετράει δευτερόλεπτα. Τα ίχνη βαφόντουσαν σαν παρελθόν, τα κοιτούσα και χανόμουν σε ένα πέπλο ακαθόριστο και αβάφτιστο ακόμα. Προσπαθούσα να κρατηθώ στις σκέψεις μου και να χαράξω το δέντρο της ζωής με μια γραμμή που θα φωνάζει είμαι εδώ. Μα οι χαρακιές μου τη σημασία έχουν έτσι μόνες. Η ζωή ήταν εκεί πριν από μένα. Βρέθηκα ο ίδιος στο ρόλο του δέντρου, ανήμπορος να περπατήσω εκεί που βλέπουν τα μάτια μου, αφέθηκα να με χαράζουν λογής χέρια, χαρακιές χωρίς νόημα. Σημάδια κραυγής. Φόβος εκδηλωμένος σε ένα φθαρτό κορμό. 

Η μοναξιά των ανεκδιήγητων σκέψεων. Δέντρο που γέρνει στον άνεμο. Άνθρωπος πόλης. Σχεδόν αριθμός. Γύρω γύρω μου πετάνε πέτρες, μόνο και μόνο επειδή δε μπορώ να ανταποδώσω τις πληγές. Ένας ηλίθιος. 

Φωνάζω μα είναι σα να σωπαίνω. Σωπαίνω και είναι σα να φωνάζω.

Σκέφτομαι το τίμημα πίσω από τα όχι μου. Όσες φορές δε θέλησα να το πληρώσω αυτό το τίμημα, άφησα ένα κομμάτι του εαυτού μου στο χθες. Τα αυριανά μου βήματα ανήκουν σε ξένα πόδια. Πρέπει να πληρώσω το τίμημα, να πω αυτό που βγαίνει από μέσα μου, να πληγώσω κάθε αδερφό και φίλο, να δεχτώ αλήθειες που πληγώνουν τον εγωισμό μου. Μα ο χρόνος είναι λίγος. Και λίγα πρέπει να είναι και τα λόγια. Μετρημένα. Γιατί το ρολόι δε σταματά να μετράει λόγια. 

http://dinatomirmigi.blogspot.com