''Ανείπωτα λόγια''

Περίεργα πλάσματα είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Παράξενοι, κουτοί, ανόητοι και πολύ λίγοι καμιά φορά. Και είμαστε λίγοι, γιατί από όλα τα όμορφα συναισθήματα που μπορεί να γεννήσει η ψυχή μας, εμείς επιλέγουμε και αφήνουμε να μας καταβάλει ένα, μόνο ένα. Ο φόβος. Μην εκτεθούμε, μην ανοιχτούμε, μην ερωτευθούμε, μην πληγωθούμε και αυτά τα μην δεν τελειώνουν ποτέ. Αυτά τα μην μας έχουν καταστρέψει. Όταν σε νικούν τα πρέπει των άλλων ή ακόμη και τα πρέπει που θέτεις ο ίδιος ως βέτο στον εαυτό σου..γίνεσαι ένα άβουλο πλασματάκι που θάβει τα θέλω του και μετά γκρινιάζει κιόλας που δεν είναι χαρούμενο. Μόνο τοίχους μάθαμε να χτίζουμε.
Φυσικά! Είναι πιο εύκολο να χτίσεις ένα τοίχο παρά μια ανθρώπινη σχέση. Έχουμε γίνει έρμαια της ρουτινιασμένης μας καθημερινότητας και των εφήμερων αγγιγμάτων. Με αυτά τα αγγίγματα γεμίζουμε κενά και ανάγκες, τόσο ψυχικές όσο και σωματικές. Αλλά η "κάλυψη" αυτή δεν κρατάει πάνω από μια-δυο ώρες και μετά πάλι στο βυθό με τα ερωτηματικά και τους σκορπισμένους φόβους. Αφού σ αυτό το άγγιγμα και σε αυτό το φιλί, σ αυτό το χαμόγελο και σ αυτήν την επαφή, νιώθουμε ευτυχισμένοι, γιατί φεύγουμε; Γιατί τόση δειλία και τόση άρνηση; Δεν είναι ούτε θέμα timing, ούτε άτυχες συγκυρίες, ούτε καμία από αυτές τις κλισέ δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε. Είναι καθαρή δειλία. Αν θες κάτι ή κάποιον πραγματικά κάνεις τα πάντα, ότι περνάει από το χέρι σου. Μάχεσαι, λυγίζεις, πέφτεις ξανασηκώνεσαι και μάχεσαι πάλι. Η λιγοψυχία στον έρωτα δεν συγχωρείται. Τα λόγια που δεν είπες θα σε ακολουθούν και τα χάδια που δεν τόλμησες να δώσεις θα σε πνίγουν. Και είναι ανόητο και βαρύ να τιμωρείς έτσι τον εαυτό σου όταν ο παράδεισος είναι απλά δυο βήματα μακριά από τη βολή σου.

catchyourdream