Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ (ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑΜΕ) ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ.

Όταν το αφεντικό μου φτάνει στο σημείο να μου ζητήσει να του κλείσω ένα εισιτήριο καλύτερα για τις 20 Δεκέμβρη κι όχι στις 21 όπως είχε αρχικά σχεδιάσει «γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται»  (γελάκι πονηρό) , τότε αρχίζω να σκέφτομαι πως όντως έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για κάτι! Αν συνδυάσω το γεγονός πως η γηραιά μητέρα μου, πολύ σκεπτική χτες μου είπε «βρε παιδί μου, τι είναι αυτή η καταστροφή που λένε για το 2012?» και  οι δυο συναδέλφισες οι οποίες οι συνήθεις συζητήσεις τους επεκτείνονται από κομμωτήριο μέχρι τι έχει λιγότερες θερμίδες με ρώτησαν «εσύ τα πιστεύεις όλα αυτά για το 2012? (δηλαδή μέχρι κι αυτές το είχαν πάρει πρέφα!) τότε όντως πρέπει να είναι μακράν η πιο επιτυχημένη ιστορία συνωμοσίας.

Και μη βιαστεί κάποιος να πει και ποιος σου είπε πως είναι συνωμοσία κι όχι όντως κάτι που θα μας αφήσει όλους κάγκελο, να πω, πως για μένα μου προκαλεί μια ιδιαίτερη αίσθηση όλο αυτό το σκηνικό όχι γιατί θα γίνει ή δεν θα γίνει κάτι, αλλά γιατί θεωρώ πως με το σούσουρο της προφητείας των Μάγια κλπ, ξαφνικά δεν μπορώ να βρω τα περιοδικά μου στο περίπτερο – εκείνα τα περίεργα που μου έκλεινε το μάτι ο περιπτεράς λέγοντας «ε ψιτ, ήρθε...» Ξαφνικά φίλοι ενδιαφέρονται για εκείνα τα αλλόκοτα βιβλία στη βιβλιοθήκη μου και μου λένε με τρόπο (μη πάρουμε και θάρρος) έχεις τίποτα που να λέει για τους μασόνους, τη συνωμοσία της λέσχης Μπίλντεμπεργκ, τα ερπετοειδή, τους έψιλον, τα διατροφικά σκάνδαλα, τη συνωμοσία των φαρμακοβιομηχανιών, τις μυστικές εταιρείες..... και ο κατάλογος συνεχίζεται σε απίστευτες ερωτήσεις και ίντριγκες , τόσο που πλέον μπορώ να αναφωνήσω ελεύθερα.

Δεν ξέρω αν το 2012 σηματοδοτεί την άφιξη εξωγήινων, του Αντίχριστου, των στρατών του Ουρανού, του Κάπτεν Αμέρικα ή του Μπάτμαν, αλλά το σίγουρο είναι ένα. Εξ΄αιτίας αυτού του συνεχόμενου βομβαρδισμού για την οποιαδήποτε επερχόμενη καταστροφή σε συνδυασμό με το δαιμονικό διαδίκτυο και τους νέους τρόπους άμεσης εναλλακτικής πληροφόρησης, ακόμα και τα φυτά μπήκαν στη πρίζα να μάθουν κάτι περισσότερο από το τι event έχει το κλαμπάκι το βράδυ και ποιος τα έφτιαξε  με ποίον....

Κουτσοί, στραβοί όλοι στον επερχόμενο πόλεμο των κόσμων. Οπλισμένοι με τη φαντασία να χτυπάει κόκκινο και την ανία από μια ζωή που έχει μεταλλαχθεί σε μια μέρα της μαρμότας, ακόμα κι οι άνθρωποι που δεν ήξεραν ούτε τι κόμματα έχει η ελληνική Βουλή, ξεψαχνίζουν να δουν πόσες μυστικές λέσχες έχει ο πλανήτης. Κοιτάνε ειδήσεις και λένε χμ... αυτός εκεί του ρίχνουν έτσι το φως γιατί αν κοιτάξεις καλύτερα φαίνονται τα λέπια! Παρακολουθούν το πλανητάρχη και κοιτάνε πίσω από τη πλάτη μήπως έχει σκάσει μύτη κανένα ΟΥΦΟ! Μπαίνουν στο σούπερ μάρκετ κι έχουν το κατάλογο με τα μεταλλαγμένα από κοντά! Μπαίνεις σε ταξιτζήδες που γνωρίζουν από την ευθυγράμμιση πάνω από τις πυραμίδες μέχρι τις υπόγειες στοές της Ανταρκτικής. Πας στη θείτσα στο χωριό και σου λέει εμάς εδώ πάνω ευτυχώς δεν μας ψεκάζουν παιδάκι μου!!

Που μας οδηγούν όλα αυτά? Ποιος μου έκλεψε τον Λάβκραφτ από το ράφι χωρίς να το καταλάβω? Ποιος έσκισε το μεσαίο φύλλο από το ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ και το έχωσε στο πορτοφόλι του στα γρήγορα? Γιατί ο Μήτσος έβαλε το έψιλον θέμα στον υπολογιστή του? Τι τους έχει πιάσει το Τάσο και τη Μαίρη να ανεβαίνουν στη ταράτσα το βράδυ με νυχτερινές λήψεις? Μα κι ο χασάπης μου να μου λέει μη φοβάσαι αυτό είναι από κρεατάκι αγνό δεν είναι από κείνο με μολυσμένα άλευρα. Κι η γειτόνισσα να λέει πάρε νερό με όζον και θα με θυμηθείς!

Οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει . Εντελώς. Όλοι μας. Ίσως οι πιο ψύχραιμοι αυτή τη στιγμή να είναι όλοι εκείνοι – σαν κι εμένα – που μιλάγαμε για όλα αυτά όταν εισπράτταμε αυτόματα το παράσημο του παρανοϊκού γραφικού που υποφέρει από μανία καταδίωξης! Ίσως γιατί έχουμε ήδη ξεσκαρτάρει τόνους από ιστορίες που είναι μάπα, κι έχουμε εστιάσει σε μερικές ζουμερές οι οποίες επιβεβαιώνονται μόλις τώρα, ενώ οι ανυποψίαστοι πρέπει να τα καταπιούν όλα με τη μία. Δόση δηλητήριο για τα μυαλά. Κάψιμο αυτόματο.

Το κοινό σημείο τομής των ανθρώπινων μυαλών σήμερα εστιάζεται σε μια φράση. Δεν πιστεύω κανέναν και τίποτα. Το τέλος του 2012 συντελείται ήδη μια τεράστια καταστροφή. Το κάψιμο της αθωότητας. Το τέλος του παραμυθιάσματος. Το ξύπνημα στην αισχρή πραγματικότητα. Ξαφνικά ο άνθρωπος συνειδητοποιεί πως ΚΑΠΟΙΟΙ τον δουλεύουν συνέχεια. ΚΑΠΟΙΟΙ παίζουν ασύστολα με τη ζωή του. ΚΑΠΟΙΟΙ δρουν παρανοϊκά και απάνθρωπα κι είναι διατεθειμένοι να βυθίσουν την ανθρωπότητα στο μεγαλύτερο σκοτάδι που έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα (η που τουλάχιστον ξέρει από την ιστορία που θυμάται...)

Αυτό το ΚΑΠΟΙΟΙ είναι ουσιαστικά αδιευκρίνιστο. Κι αυτή η αοριστία ανοίγει τις πόρτες να φαντάζεται ο καθένας οτιδήποτε. Όχι γιατί δεν υποπτεύεται αλλά γιατί η κατάντια, η πνευματική εξαθλίωση, ο παγκόσμιος εγκλωβισμός σε μια  παρανοϊκή κι εγκληματική τάξη πραγμάτων είναι τόσο μεγάλη που οι απλοί άνθρωποι θέλουν να πιστέψουν στα τέρατα, στους βρυκόλακες, στα ζόμπι, στους δαίμονες για να απαλύνει μέσα τους η ενοχή πως μ΄αυτά τα τέρατα είναι μια φάτσα και μια ράτσα. Πως είμαστε σαν άνθρωποι όλοι εν δυνάμει εγκληματίες, διεφθαρμένοι, αρρωστημένα ματαιόδοξοι...

Ο άνθρωπος θέλει να ελπίσει μονομιάς σε κάτι άλλο. Κάτι που υπερβαίνει τις δυνατότητές του και μπορεί να γκρεμίσει όλο αυτό το σκουπιδαριό με το κούνημα ενός μαγικού ραβδιού.  Δεν μπορεί να παραβγεί σαν μαχόμενος πολίτης πλέον με τα συνηθισμένα του όπλα απέναντι στους δυνάστες του. Δεν αρκεί να συσπειρωθεί σε πολιτικές παρατάξεις, σε σωματεία, σε ομάδες αντίστασης, γιατί και σ΄αυτά δεν έχει εμπιστοσύνη όχι για μόνο για την ειλικρίνειά τους αλλά και για την δυνατότητά τους να πολεμήσουν αυτά τα τέρατα που έχουν αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις και πλοκάμια παντού.

Τι να προφυλαχτείς και από ποιον? Τον μολυσμένο αέρα, τη βιασμένη και μπολιασμένη με δηλητήρια γη, τα ταλαίπωρα ζώα που μεγαλώνουν ανώμαλα και σφαγιάζονται χωρίς έλεος? Τα φάρμακα που μπορεί να είναι ψεύτικα? Τα προϊόντα που βάζεις στο σπίτι που μπορεί να σε σκοτώνουν? Την ενέργεια που σου ρουφάνε σε μια ζωή χωρίς όνειρα και μεγάλες ιδέες και χαπακώνεσαι με χίλια δυο σκατά για να μπορεί να σέρνεις τα πόδια σου? Τη πληροφόρηση που έχει μετατραπεί σε μια πρόζα χωρίς προηγούμενο?  ΤΙς ρίζες που νοιώθει ο καθένας να ξεριζώνονται και να γίνεται παρελθόν όλα εκείνα που διδάχτηκε από παππούδες και πατεράδες? Το αδυναμία να βρεις εναλλακτική λύση από όλα αυτά που σε σκοτώνουν?

Ένας ιστός τεράστιος με την ανθρωπότητα εγκλωβισμένη μέσα όπου όλα μπαίνουν πια στο τραπέζι της δυσπιστίας.  Η καταστροφολογία του 2012 έπιασε, κι έχει ήδη ξεκινήσει μια μαζική υστερία σε διάφορα σημεία του πλανήτη, γιατί ο άνθρωπος σε αντίθεση με άλλες εποχές, νοιώθει στο πετσί του πως αυτό που βιώνει αναγκαστικά φτάνει στο τέλος.  Κάποτε το τέλος του κόσμου ήταν ένα σενάριο για τρελαμένους ,  τσαρλατάνους  ή αποτυχημένους προφήτες. Τώρα το τέλος αυτού του κόσμου που γνωρίζουμε δεν το φοβόμαστε. Κατά βάθος το ευχόμαστε.

Οι άνθρωποι δεν είναι ούτε στα ψέμματα ευτυχισμένοι πλέον. Δεν ικανοποιούνται να δημιουργούν τα προσωπικά τους παραμυθιάσματα.  Είναι αντιμέτωποι για πρώτη φορά με μεγάλες αλήθειες που βγαίνουν στη φόρα. Πρέπει να αντιμετωπίσουν τη πραγματικότητα χωρίς φτιασίδια και κουκουλώματα. Το νοιώθουν κοιτάζοντας τα κράτη τους να συρρικνώνονται και να μετατρέπονται σε εργαστήρια όπου οι ίδιο είναι τα πειραματόζωα. Βλέπουν όσα πίστευαν να πέφτουν σαν τις μάσκες μετά το γλέντι του καρναβαλιού που στοιβάζονται στα σκουπίδια.  Αρχίζουν να βλέπουν πως ότι έχουν μέσα στη ζωή τους δεν είναι αγαθά αλλά σκουπίδια. Όπου πριν έβγαινε άρωμα, τώρα βγαίνει βρώμα.

Όπως στο τραγικό ήρωα του Πιραντέλο, στο ΕΝΑΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ, ΕΚΑΤΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ, ανακαλύπτουν ξαφνικά πως αυτό που βλέπουν αυτοί δεν είναι αυτό που βλέπουν οι άλλοι. Κι όπως τους βλέπουν οι άλλοι δεν είναι αυτό που νόμιζαν για τον εαυτό τους. Ο καθρέφτης αρχίζει και κάνει παράξενα παιχνίδια.  Δυσάρεστα...

Η θείτσα στο χωριό δεν είναι πια ήσυχη αγρότισσα  ανάμεσα στα προβατάκια της, κι ο εργάτης της μολυσμένης μεγαλούπολης δεν ξέρει με τι να παλέψει. Κουβέντες όπως ο καπιταλισμός μοιάζουν λίγες και αόριστες. Κουβέντες όπως οι φτωχοί κι οι πλούσιοι δεν αρκούν. Κουβέντες όπως το καλό και το κακό είναι πολύ γενικόλογες. Ο καπιταλισμός σήμερα, η αριστοκρατία παλιότερα, οι φεουδάρχες, οι ηγεμόνες οι κάθε είδους δυνάστες αλλάζουν πρόσωπα όπως πρόσωπα αλλάζουν οι δυνάμεις που αντιστέκονται. Οι κατά καιρούς επαναστάσεις, ξεσηκωμοί ενάντια στο άδικο, που στο τέλος αποτυχαίνουν, μεταλλάσσονται, εξαφανίζονται από το χάρτη και το νήμα της ντροπής ξετυλίγεται πάλι με τον ίδιο τρόπο, πάλι με την ίδια αρρώστια να κατατρώει τις ανθρώπινες ψυχές και πάλι νέους ελπιδοφόρους επαναστάτες να ελπίζουν, μάταια γιατί στο τέλος... Αλήθεια γιατί? 

Ποιος είναι επί τέλους αυτός ο ανίκητος εχθρός που ορίζει τα νήματα στο λαβύρινθο της ανθρώπινης ύπαρξης από τότε που άνοιξε τα μάτια του στο σύμπαν αυτή η τραγική φιγούρα που λέγεται άνθρωπος και που μετά από εκατομμύρια χρόνια προσπαθεί να ανακαλύψει αν είναι τελικά λίγο χώμα που στάθηκε στα δυο πόδια ή υπάρχει ένα μεγαλείο μέσα στη λάσπη που πρέπει να το φτάσει?

Ο άνθρωπος ήρθε η στιγμή να ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΚΟ που το αφουγκραζόταν μέσα του αλλά δεν του είχε δώσει ποτέ πρόσωπο και όνομα. Οι συλλογικές οντότητες που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα στο παρελθόν (μέχρι και πρόσφατα) είναι γριές και κουρασμένες.  Αποσύρονται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όσο και να προσπαθούν να τις αναστήσουν οι εναπομείναντες πιστοί τους.

Μια νέα μορφή σχηματίζεται πάνω από το πλανήτη.  Ελάχιστα μπορούμε να δούμε το περίγραμμά της. Μόλις τώρα αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε την αιτία που τη γέννησε. Κανείς δεν ξέρει τι θα κάνει όταν μεγαλώσει και πόσο γρήγορα θα μεγαλώσει.  Ίσως τελικά καταστραφούμε , ίσως όχι. Αυτό που είναι σίγουρο όμως είναι πως ένα ένα θα καταστραφούν όλα όσα ξέραμε. Από αυτή την άποψη, η αποκάλυψη έχει ήδη ξεκινήσει.

vasiliskos