Οι ειδήσεις σοκάρουν περισσότερο από την άγρια εμπειρία. Οι ειδήσεις για πεινασμένους ανθρώπους που ψάχνουν σε σκουπιδοτενεκέδες για φαγητό, για παιδιά που υποσιτίζονται σε σχολεία και η Ελλάδα θα μπει σε πρόγραμμα της Ε.Ε. για παροχή δωρεάν γευμάτων, για ειδήσεις που αφορούν αναπληρωτές καθηγητές που σιτίζονται σε λέσχες λόγω της οικονομικής δυσκολίας που αντιμετωπίζουν, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.
Σε μια χώρα που “σώζεται” διαρκώς, έχουμε περιέλθει στην πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και η τραγική της κατάσταση κρύβεται πίσω από θεατρινίστικες δηλώσεις “περί ανάπτυξης”. Φαίνεται πως δεν έχουν φτάσει στο σημείο να δυσκολεύονται να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες μόνο οι υποτιθέμενοι περιθωριακοί άστεγοι και επαίτες, αλλά και μαθητές, οι δάσκαλοί τους, καθώς και εργαζόμενοι.
Τα όποια δίκτυα αλληλεγγύης υπάρχουν δεν προβάλλονται από τα media, εκτός αν υπάρχει από πίσω κάποιος Αλαφούζος (βλέπε τις καμπάνιες του ΣΚΑΙ) ή ελλεεινές “πρωτοβουλίες” τύπου “συσσίτια μόνο για Έλληνες” της Χρυσής Αυγής. Η επικοινωνιακή διαχείριση της πείνας, αν δεν κηδεμονεύεται περνάει ως παράπλευρη απώλεια χωρίς να καυτηριάζονται οι υπεύθυνες πολιτικές.
Ενδεικτικό της κατάστασης είναι πως 3 εκατομμύρια κάτοικοι της Ελλάδας ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, δηλαδή το 27% περίπου του πληθυσμού. Κι αυτά τα στοιχεία τα δίνει Ελληνική Στατιστική Αρχή. Σ’ αυτά δεν υπολογίζονται επιπλέον κοινωνικά αποκλεισμένοι και άνθρωποι που εργάζονται περιστασιακά με ελαστικές μορφές απασχόλησης (sic).
Πάντα το φαγητό δεν ήταν μόνο μέσο επιβίωσης αλλά και τόπος κοινωνικότητας. Τα οικογενειακά τραπέζια, τα φιλικά γεύματα, ήταν πάντα κάτι παραπάνω από τροφή. Ήταν το μέρος όπου βρισκόσουν με τους άλλους κι αυτό είχε την μεγαλύτερη σημασία από το να γεμίσεις το στομάχι σου. Σήμερα όμως, μπαίνει ένα όριο που δοκιμάζει την ανθρωπιά μας. Ακόμη και σε διάφορους δήμους έχουν αρχίσει να λειτουργούν κοινωνικά παντοπωλεία όπου εντάσσονται οικονομικά αδύναμοι και άνεργοι.
Η πείνα λοιπόν, είναι το μεγαλύτερο όπλο φόβου. Για να μην πεινάσεις μπορεί να υπομένεις το οτιδήποτε. Από την προσβολή στον χώρο δουλειάς, μέχρι τα ψίχουλα που παίρνεις, γιατί οι τηρητές της τάξης σου δείχνουν τις ορδές ανέργων και όσους αναζητούν σε κάδους το καθημερινό κολατσιό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη βία στην καθημερινότητα. Απέναντι από το νέο πορνό της εποχής, τις εκπομπές και τα realities μαγειρικής, στέκεται το συσσίτιο. Θα δοκιμαστούμε, αν αντέχουμε να οικοδομήσουμε ένα τραπέζι, όχι ελεημοσύνης, αλλά συνειδητής συλλογικότητας.
strangejournal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου