«Κυρίες και κύριοι, καλωσήρθατε στην 89η απονομή των βραβείων
όσκαρ...» Χειροκροτήματα.
«Οικοδεσπότης της βραδιάς ο Ζακ Γαλιφιανάκης!!!»
Περισσότερα χειροκροτήματα.
Βγαίνει ο Γαλιφιανάκης με μια μπλούζα που γράφει «Zorba the Cheap», τρώγοντας ένα
γύρο-πίτα. Πηγαίνει μπροστά στο μικρόφωνο, αλλά δε μιλάει, παρά συνεχίζει να
τρώει κάνοντας θορύβους απόλαυσης.
Ο κόσμος στην αρχή αμήχανος, αλλά καθώς η ώρα περνάει και ο οικοδεσπότης
συνεχίζει να τρώει, αρχίζουν διστακτικά να γελάνε. Σύντομα η αίθουσα
τραντάζεται από τα γέλια.
Ο Γαλιφιανάκης πετάει το χαρτί κάτω και λέει:
«Γιατί η κότα πέρασε το δρόμο;» Λίγα δευτερόλεπτα σιωπής. «Για να χέσει
την Ελλάδα απέναντι.»
Όλοι γελάνε και χειροκροτάνε.
«Κατάγομαι από την Ελλάδα, ξέρετε», λέει ο Γαλιφιανάκης. «Αλλά ευτυχώς δε
ζω εκεί.» Γέλια. «Ποιος μαλάκας θα ήθελε να ζει στην Ελλάδα έτσι όπως την
καταντήσανε;» Κι άλλα γέλια.
«Ας σοβαρευτούμε όμως», συνεχίζει ο Γαλιφιανάκης, «γιατί δεν πήρα ένα
εκατομμύριο δολάρια επειδή είμαι αστείος.» Το σκέφτεται. «Ή μήπως γι’ αυτό τα
πήρα;» Γέλια.
«Σήμερα η Ελλάδα έχει την τιμητική της, αφού και οι πέντε υποψήφιοι για
το βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου είναι... Ναι, είναι Έλληνες!» Γέλια.
«Το βραβείο θα παρουσιάσει η πασίγνωστη για τα φιλελληνικά της αισθήματα,
Κριστίν Λαγκάρντ!!!»
Χειροκροτήματα καθώς η Λαγκάρντ, μαυρισμένη και καλοντυμένη ως συνήθως,
ανεβαίνει στη σκηνή. Ο Γαλιφιανάκης πάει να τη φιλήσει, αλλά εκείνη τον
διώχνει, κάνοντας μια χειρονομία ότι βρομάει (τζατζίκι).
Παίρνει τη θέση της μπροστά στο μικρόφωνο.
«Χαίρομαι που παρουσιάζω εγώ αυτό το βραβείο, γιατί όλοι ξέρουν πόσο
αγαπάω την Ελλάδα. Και, σας το λέω vraiment, αν μου έλεγαν που θέλω να ζήσω, πέρα από την Αμερική
και τη Γαλλία θα διάλεγα την Ελλάδα... Γιατί είμαι πλούσια και στην Ελλάδα οι
πλούσιοι δεν πληρώνουν rien
de rien.»
Χειροκροτήματα από κάτω. Η κάμερα δείχνει τον Τομ Κρουζ που σηκώνεται και
φωνάζει: «Θα έρθω κι εγώ.»
«Για να δούμε, λοιπόν, τη λίστα με τους υποψήφιους...» Βάζει το χέρι στην
τσέπη και βγάζει ένα τεράστιο ρολό χαρτί που «καταλάθος» ξεδιπλώνεται ως τις
πρώτες θέσεις.
«Oh, mon dieu, αυτή είναι η λίστα Λαγκάρντ, με
συγχωρείτε... Φωνάξτε τον Παπακωνσταντίνου να τη μαζέψει.»
Γέλια.
Μια κοπέλα ντυμένη καμαριέρα φέρνει στη Λαγκάρντ τη λίστα με τους
υποψήφιους. Η Λαγκάρντ την παίρνει και κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω την τροφαντή
«καμαριέρα».
«Έχε χάρη που δεν είμαι ο Στρος Καν», της λέει και της δίνει ένα
χτυπηματάκι στα οπίσθια.
Γέλια.
«Υποψήφιοι για το βραβείο α΄ αντρικού ρόλου είναι οι:
Αντώνης Σαμαράς, για την ερμηνεία του στην ταινία: Όμορφες χώρες, όμορφα
καίγονται...»
Η οθόνη δείχνει μια σκηνή από την ταινία:
Ο Σαμαράς, με καλύπτρα στο μάτι, ως συνταγματάρχης του Αμερικανικού
στρατού. Στέκεται στην κορυφή ενός λόφου και παρατηρεί με το μονοκυάλι την
κίνηση σε ένα μισοερειπωμένο χωριό.
Τον πλησιάζει τρέχοντας ο λοχίας Στουρνάρας.
«Συνταγματάρχα, οι κομμουνιστές κατέλαβαν το χωριό και μιλάνε για
συλλογική αυτοδιαχείριση, αλληλεγγύη και άλλα παρόμοια.»
Ο Σαμαράς τον κοιτάζει με το άγριο μάτι του και λέει μόνο: «Bomb them».
«Μα, συνταγματάρχα, υπάρχει άμαχος πληθυσμός ανάμεσα τους. Γυναίκες,
παιδιά, συνταξιούχοι, νεαροί που πίνουνε φρέντο.»
Ο Σαμαράς τον κοιτάζει με έκπληξη και οργή.
«Just kidding»,
λέει ο Στουρνάρας και δίνει το σήμα.
Αεριωθούμενα ρίχνουν νάπαλμ στο χωριό. Οι άνθρωποι εκεί, αντί να τρέξουν
να σωθούν, πηγαίνουν στις φωτιές για να ζεσταθούν –και καίγονται.
Ο Σαμαράς οσφρίζεται τον αέρα και μετά λέει:
«I love the smell of
burning commies in the morning.»
Τελειώνει η προβολή. Ο κόσμος χειροκροτάει και η κάμερα δείχνει το Σαμαρά
που χαμογελάει στη θέση του.
«Et apres le deluge»,
συνεχίζει η Λαγκάρντ, «δεύτερος υποψήφιος είναι ο... Ευάγγελος Βενιζέλος, για
την ερμηνεία του στην ταινία: Παρακμή και πτώση ενός κινήματος.»
Στην οθόνη προβολή:
Ο Βενιζέλος, ως Νέρωνας, μέσα στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, έχει βάλει φωτιά και
πετάει μέσα τις σημαίες, τη φωτογραφία του Αντρέα, του Σημίτη, του ΓΑΠ, κάποια
όργανα γυμναστικής, το Λοβέρδο και ένα cd με τη λίστα Λαγκάρντ.
.jpeg)
Βλέπει τη φωτιά να δυναμώνει και παίζει με την κιθάρα του, ενώ οι φλόγες
φωτίζουν το ιδρωμένο και όλο έξαψη πρόσωπο του.
Τέλος προβολής. Ο κόσμος χειροκροτάει. Η κάμερα δείχνει το Βενιζέλο να
κλείνει το μάτι στη Λαγκάρντ.
«Επόμενο», λέει εκείνη που κάνει ότι δεν είδε. «Ο Φώτης...» (δυσκολεύεται
να διαβάσει το όνομα) «Κου... Κουβέλης; Ποιος είναι αυτός; Α, το αριστερό μας
άλλοθι.» Γελάει μόνη. «Ο Φώτης Κουβέλης για την ταινία: Οι αριστεροί του Αυγούστου.»
Προβολή στην οθόνη.
Ο Κουβέλης, στο ρόλο ενός γέρου που παλεύει με το αλτσχάιμερ, κοιτάει τη
θάλασσα από το εξοχικό του. Περνάει ένα ελικόπτερο που κουβαλάει τη γιγάντια
προτομή του Λένιν. Ο Κουβέλης την κοιτάει ασκαρδαμυκτί και μετά λέει αργόσυρτα:
«Ποιος θα ήθελε ένα άγαλμα του Φρόιντ;»
Τέλος προβολής. Χειροκροτήματα. Η κάμερα δείχνει τον Κουβέλη που έχει
αποκοιμηθεί στο κάθισμα του.
«Επόμενος υποψήφιος... Ο Αλέξης Τσίπρας, για την ερμηνεία του στην
ταινία: Η δε γυνή να φοβήται τον πρωθυπουργό.»
Ακούγονται υστερικές γυναικείες κραυγές από το κοινό.
Προβολή.
Ο Τσίπρας ως ζαν-πρεμιέ χτενίζεται μπροστά σε έναν καθρέφτη. Στην αρχή
είναι σοβαρός, αλλά μετά αρχίζει να χαμογελάει ευχαριστημένος με αυτό που
βλέπει.
Βγαίνει πίσω του η Περιστέρα, ως ταλαιπωρημένη σύζυγος, με ένα παιδί στο
βυζί και άλλα τρία να κρέμονται από το μπαλωμένο φουστάνι της.
«Θα πας επιτέλους να βρεις μια δουλειά;» τον ρωτάει.
Εκείνος, χωρίς καν να γυρίσει, της απαντάει:
«Δεν εκτιμάς το ταλέντο μου... Κανείς δεν το έχει καταλάβει... Εγώ θα
γίνω σπουδαίος μια μέρα.»
«Ίσως τότε να το πάρεις και απόφαση να βάλουμε τα στέφανα, που με
σχολιάζει ο κόσμος.»
Ο Τσίπρας γυρνάει απότομα, πιάνει την Περιστέρα και την τραντάζει:
«Πρόσεχε, κυρία Κοκοβίκου. Γιατί εγώ είμαι τρελός. Παίρνω το καπελάκι μου
και φεύγω.»
Τότε μπαίνει η Δούρου στο ρόλο της υπηρέτριας και λέει: «Πάλι χάλασε ο
θερμοσίφωνας, κύριε.»
Τέλος προβολής. Ο κόσμος χειροκροτάει. Η κάμερα δείχνει τον Τσίπρα όρθιο
να χαιρετάει, ενώ η Περιστέρα στο κάθισμα θηλάζει το μωρό.
Η Λαγκάρντ συνεχίζει:
«Επόμενος υποψήφιος... Ο Αδόλφος; Έτσι είναι; Ναι; Τέλος πάντων, βολικός
είναι κι αυτός... Ο Αδόλφος Μιχαλολιάκος για την ερμηνεία του στην ταινία: Ο
τυχαίος θάνατος ενός λαθρομετανάστη.»
Προβολή.
Νεορεαλιστικός κινηματογράφος. Ασπρόμαυρα πλάνα. Ένα σοκάκι της Ρώμης.
Κάποιος μελαψός με ποδήλατο κατεβαίνει το πλακόστρωτο. Ξαφνικά του επιτίθενται
δέκα νεοναζί και αρχίζουν να τον δέρνουν.
Ο Μιχαλολιάκος, με ξυρισμένο κεφάλι και γκριμάτσα Μουσολίνι –συν το χιτλερικό
μουστάκι- βγαίνει από το ημίφως και παρακολουθεί το ξυλοδαρμό. Μετά πλησιάζει
με αργά βήματα.
Οι νεοναζί κάνουν στην άκρη. Ο ποδηλάτης, μισοπεθαμένος, πιάνει το
σκελετό του ποδηλάτου του και λέει: «Σας παρακαλώ, δώστε ‘το στο παιδί μου.»
Ο Μιχαλολιάκος στέκεται από πάνω του ασυγκίνητος. Βγάζει ένα περίστροφο
και δίνει τη χαριστική βολή στον ποδηλάτη.
Έπειτα πάει και πλένει τα χέρια του σε μια δημόσια βρύση. Ζουμάρισμα στα
χέρια του, στα καθαρά χέρια του.
Τέλος προβολής. Ο κόσμος χειροκροτάει. Η κάμερα δείχνει το Μιχαλολιάκο
που κοιτάζει τρυφερά τον Κασιδιάρη στα μάτια.
«And last but non
least...» Η Λαγκάρντ κοιτάζει με απορία το χαρτί της. «Κι αυτό σωστό
είναι; Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμιοί... Η Αλέκα Παπαρήγα για την ερμηνεία της
στην ταινία: Goodbye Stalin».
Προβολή.
Η Αλέκα τρέχει προς το τείχος του Βερολίνου. Πίσω της κάποιος με σημάδι
στο μέτωπο της φωνάζει: «Σταμάτα! Όλα τελείωσαν!»
«Τίποτα δεν τελειώνει», φωνάζει η Αλέκα, ενώ το φουστάνι της ανεμίζει.
Στέκεται στη μια μεριά του τείχους και προσπαθεί να το κρατήσει όρθιο. Το
τείχος γκρεμίζεται πάνω της.
Καθώς ψυχορραγεί την πλησιάζει ο τύπος με το μέτωπο στο σημάδι και της
δίνει ένα κομμάτι πίτσα.
«Καπιταλιστικά σκουπίδια», λέει η Αλέκα και πεθαίνει.
Τέλος προβολής. Ο κόσμος χειροκροτάει. Η κάμερα δείχνει την Παπαρήγα με
μια έξαλλη Jean Gaultier
τουαλέτα να χαιρετάει και καταλάθος να της φεύγει η τιράντα και να
αποκαλύπτεται το σιλικονάτο στήθος της.
«Και ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω τον νικητή...» Η Λαγκάρντ σχίζει το
φάκελο. «Νικητής είναι ο... Παναγιώτης Καμμένος!»
Όλοι γελάνε με το αστείο. Γελάει και η Λαγκάρντ.
«Αλήθεια maintenant... And the oscar goes
to.... Αντώνης Σαμαράς!» Χειροκροτήματα. «Viens, Αντώνη, viens mon
ami.»
Η κάμερα δείχνει το Σαμαρά να φιλάει τη γυναίκα του και τον ΓΑΠ που
κάθεται στη διπλανή θέση.
Ο Βενιζέλος συνεχίζει να τρώει. Ο Κουβέλης να κοιμάται. Ο Τσίπρας
προσπαθεί να προστατευτεί από τις μπουνιές που του δίνει η Περιστέρα. Ο
Μιχαλολιάκος απειλεί την Ακαδημία και η Παπαρήγα σκύβει και καταλάθος
αποκαλύπτεται ξανά το σιλικονάτο βυζί της.
Ο Σαμαράς παίρνει το αγαλματίδιο από τα χέρια της Λαγκάρντ και στέκεται
μπροστά στο μικρόφωνο:
«Δεν μπορώ να μιλήσω από τη συγκίνηση» λέει. «Πρώτα το νόμπελ και μετά το
όσκαρ. Αν πεθάνει και ο Μητσοτάκης θα έχω τρία στα τρία...» Γέλια.
«Καταρχήν θέλω να ευχαριστήσω το Θεό...» Κοιτάει προς τα πάνω. «Ναι, να
μη σε ευχαριστήσω;»
Λίγα δευτερόλεπτα σιωπής σαν να ακούει κάτι, ενώ συνεχίζει να κοιτάει
προς τα πάνω. Μετά λέει: «Το ξέρω ότι μόνος τα κατάφερα, αλλά χωρίς εσένα δε
γίνεται τίποτα.»
Το κοινό αμήχανο. Ο Σαμαράς συνεχίζει τη συνομιλία του: «Ναι, το ξέρω
αυτό, αλλά...» Ακούει κάτι. «Καλά, δε λέω άλλα.»
Στρέφεται προς το κοινό.
«Θέλω να ευχαριστήσω τους Έλληνες, γιατί χωρίς τις θυσίες τους δε θα είχε
γυριστεί η ταινία μας... Και το Γιώργο Παπανδρέου που μου έμαθε πολλά για το
ρόλο του πρωθυπουργού. Και, φυσικά, τη Μέρκελ που στάθηκε δίπλα μου σε κάθε
δυσκολία... Και το διεθνές νομισματικό ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και...»
Καθώς συνεχίζει να εκφράζει τις ευχαριστίες του τον πλησιάζει ο
Γαλιφιανάκης και του λέει στο αυτί –αλλά ακούγεται από το μικρόφωνο: «Καλά,
Αντώνη, δεν είσαι στη Βουλή, τέλειωνε.»
Ο Σαμαράς φεύγει και ο Γαλιφιανάκης ανακοινώνει το ειδικό βραβείο της
χρονιάς:
«Φέτος τιμούμε και τους ανθρώπους που βοήθησαν όσο κανένας την παγκόσμια
οικονομία να σταθεί στα πόδια της, καταστρέφοντας την Ελλάδα. Τους Έλληνες
δημοσιογράφους...» Χειροκροτήματα.
«Το βραβείο θα παραλάβουν ο Πρετεντέρης και ο Αναστασιάδης, αλλά ας
κάνουμε ένα μικρό διαφημιστικό διάλειμμα για να φάω έναν κουραμπιέ».
Γενικό πλάνο της αίθουσας και μετά διαφήμιση.
Διαφήμιση:
Μουσική του Θεοδωράκη από τον Ζορμπά. Παρθενώνας, παραλίες και ελαιώνες.
Ξεδοντιάρηδες σερβιτόροι χαμογελούν στους τουρίστες που πίνουν ρετσίνα και
δεκατριάχρονες καλλονές δείχνουν τα πόδια τους.
Πέφτει το σλόγκαν: «Μια Ελλάδα για όλους».
Και επιστροφή στα βραβεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου