ΟΙ ΑΓΕΛΕΣ

Είναι κάτι άλλο ένας ενήλικας, εκτός από ένα παιδί με το περιτύλιγμα που του καθόρισε η τύχη του να γεννηθεί εδώ ή εκεί, από αυτούς ή τους άλλους, τη τάδε ή την άλλη ώρα?

Στη κούνια εκείνο το μικρό πλασματάκι είναι γυμνό. Δεν περπατάει. Δεν γνωρίζει τι είναι φαγητό. Δεν γνωρίζει που είναι τοποθετημένη αυτή η κούνια του ούτε ποια είναι αυτά τα χέρια που το αγγίζουν. Ενστικτωδώς ψάχνει το βυζί της μάνας του που μυρίζει γάλα. Πεινάει. Τρώει. Χέζει. Κοιμάται. Βγάζει ήχους. Κι από το πρώτο λεπτό που θ΄ανοίξει τα μάτια του θα αρχίσει να ακολουθεί τους νόμους της αγέλης του.

Το ότι υπάρχουν μωρά άσπρα, μαύρα, κίτρινα, κόκκινα θα το μάθει στη πορεία. Το ότι ο χώρος που αναπτύσσεται είναι μια πατρίδα με το τάδε όνομα θα το μάθει στη πορεία. Το τι φαΐ τρώνε εδώ και τι στη παρακάτω αγέλη θα το μάθει στη πορεία. Το ίδιο και με ποιο τρόπο θα ντύνεται, τι γλώσσα θα μιλάει, ποιο θεό θα πιστεύει, τι θα πρέπει να φοβάται, τι θα πρέπει ν΄αγαπάει. 

Τα ένστικτά του τα αρχέγονα θα μάθει να τα κατευθύνει σύμφωνα με τις κατευθύνσεις που του δίνει η αγέλη του. Μαζί με το λόγο θα αναπτύσσεται και ο νόμος. Μαζί με το περπάτημα θα χαράζεται και ο συγκεκριμένος δρόμος που θα πρέπει να ακολουθεί. Θα προστεθεί μαζί με το φαΐ, το χέσιμο, τον ύπνο και το ένστικτο αναπαραγωγής. Όλα τα εκατομμύρια πράγματα που θα πρέπει να απομνημονεύσει ο σκληρός του δίσκος, θα είναι τα "πρόσθετα" που καθορίζονται από το συγκεκριμένο χρόνο, τόπο, ανθρώπους που έτυχε να βρίσκονται γύρω του.

Ένα παιδί που γεννήθηκε σε μια μεγαλούπολη σ΄ενα διαμέρισμα ουρανοξύστη μέσα στη καρδιά του 21ου αιώνα θα μετατραπεί σ΄αυτό που επιβάλλουν οι αγέλες της μεγαλούπολης. Το ίδιο ακριβώς πλάσμα αν γεννιόταν σε μια ζούγκλα θα μετατρεπόταν σ΄αυτό που επιβάλλουν οι αγέλες τις ζούγκλας.

Τα υπόλοιπα είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Η χρήση της νοημοσύνης της. Η επέκταση των βασικών λειτουργιών της. Τα πρόσθετα που έχουν φορτωθεί στο αρχικό λογισμικό. Στην ουσία η σκλαβιά μας ξεκινάει από τη στιγμή που θα μας φορέσουν τη πρώτη πάνα. Η ελευθερία είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψουμε μόνοι μας. Σε κάθε επίπεδο. Η ελευθερία είναι όπως μια ιδεατή δημοκρατία. Δεν υπάρχει. Πρέπει να δημιουργηθεί σ΄ενα στάδιο που ο άνθρωπος θα σπάσει τα δεσμά της αγέλης. Ο φασισμός είναι αυτός που υπάρχει. Από το πρώτο άνοιγμα των ματιών. Από το πρώτο κλάμα.

Ο φασισμός είναι η επιβολή των κανόνων της αγέλης. Η ελευθερία είναι αυτό που ο άνθρωπος θα πρέπει να εφεύρει ξεπερνώντας τον ίδιο του τον ευαυτό. Έχω βαρεθεί ν ακούω ανθρώπους να ανακαλύπτουν τάχα το κίνδυνο φασιστοποίησης μιας κοινωνίας. Λες και χτες, σήμερα, αύριο υπήρξε κάτι που να ήταν αλλιώτικο. Ο  άνθρωπος φασισμό ονομάζει τελικά την γυμνή του αλήθεια. Όταν κρύβεται από αυτό που πραγματικά είναι ονομάζει τον εαυτό του δημοκράτη.

Ονομάζει φασίστα κάποιον που δέρνει έναν άλλον για το χρώμα, τη θρησκεία, τα πολιτικά πιστεύω, παρακάμπτοντας το γεγονός πως όλη του τη ζωή ακόμα κι όταν δεν δέρνει επιβάλλει συνέχεια στον πιο αδύναμο κρίκο που βρίσκεται δίπλα του αυτό που ο ίδιος θεωρεί αλάθητο χωρίς έλεος. Ξεκινώντας από το παιδί του, το οποίο όταν δεν συμμορφώνεται το χτυπάει χωρίς ενοχές, αναγνωρίζοντάς το εκείνες τις στιγμές "ενδοοικογενειακής" διδασκαλίας σαν κατώτερο και πιο αδύναμο.

Το ίδιος θα ισχύει και αργότερα. Ο νόμος του πιο φασαριατζή στις παρέες. Του πιο αδίστακτου στον εργασιακό τομέα, του πιο ιχυρού στην οικογένεια, του πιο ετοιμοπόλεμου στις μάχες, του λιγότερο ευαίσθητου και αδύναμου στην ανάληψη της εξουσίας. Ο νόμος του ΑΛΦΑ σε κάθε αγέλη.  Θα ήταν πολύ εύκολο αν στη ζωή μας κινδυνεύαμε να φάμε ξύλο από μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Απλά θα περιορίζαμε τις δυνατότητές της. Το πρόβλημα είναι πως στη ζωή μας τρώμε ξύλο από την ώρα που γεννιόμαστε με χιλιάδες τρόπους.

Συνηθίζουμε στο φασισμό που μας επιβάλλεται σαν φυσικός των πραγμάτων τάξη. Μαθαίνουμε να ζούμε με κανόνες που μας υπέβαλλε μια αναγκαστική πλειοψηφία και γινόμαστε οι ίδιοι λειτουργοί και υπηρέτες της. Μη ψάχνεις τη δημοκρατία, δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Ο νόμος της αγέλης ποτέ δεν καταργήθηκε. Αλλάζει μορφές και αντιδράς απέναντί του όταν για ένα άλφα ή βήτα λόγο έρχεται σε σύγκρουση με αυτά που η δική σου αγέλη σου έχει μάθει. Τα πιστεύω της οποίας κι εσύ είσαι έτοιμος να υπερασπιστείς ακόμα και με τη βία έναντι μιας άλλης αγέλης που δεν τα πιστεύει...

Και εις τους αιώνες, αμήν.

Υπάρχουν άνθρωποι που ξέφυγαν από αυτή τη τάξη? Χιλιάδες, εκατομμύρια στη διάρκεια των αιώνων. Πάντα όμως στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που γεννιόντουσαν ήταν η μειοψηφία της περιοχής τους. Οι μοναχικοί λύκοι. Κι έτσι είναι και σήμερα. Αν λοιπόν αναρωτιέσαι μέχρι που μπορεί να φτάσουμε. Η απάντηση είναι απλή. Μέχρι εκεί που θα φτάσει η αγέλη.

Μιλάς για αύξηση της βίας, του ρατσισμού, του θρησκευτικού φανατισμού ή ότι άλλο.. στους καιρούς της πείνας. Οταν η αγέλη έχει μπόλικο φαί κάθεται ήσυχα. Είναι η εποχή που η ζούγκλα είναι γεμάτη από δυνατότητες. Οταν έρχεται η ώρα της ξηρασίας τα μέλη αρχίζουν και πεινάνε. Βγαίνουν όλα για κηνύγι. Εχεις δει ποτέ λιοντάρι να πιάνει συζήτηση με το λαγό (εκτός από τα ανέκδοτα)? Η λεπτή πέτσα που χωρίζει τον "πολιτισμένο" άνθρωπο από το θηριο που κρύβεται μέσα του, διατηρείται όσο αυτή του εξασφαλίζει μια ειρηνική συνείπαρξη με τους υπόλοιπους γιατί έχει φαί για όλους. Μόλις αυτή η εξασφάλιση αρχίζει και εξαφανίζεται, η πέτσα σπάει κι αρχίζει ο νόμος του πιο δυνατού θηρίου.

Και οι κοινωνίες που εξαθλιώνονται ψάχνουν πάντα να προσεγγίσουν εκείνον που θα έχει τα πιο δυνατά μπράτσα. Την άμεση επιβολή της μάζας. Η κοινωνία μας αυτή τη στιγμή έχει ξεμείνει από ΑΛΦΑ και τα μέλη της τριγυρνάνε δεξιά κι αριστερά μέχρι να αποφασίσουν πιο θα είναι το πιο δυνατό κοπάδι. Σου φαίνονται πολύ απλοϊκά όλα αυτά? 

Περίμενε και θα δεις στο άμεσο μέλλον. Διάλεξες αγέλη? Οχι? Τότε ή θα πρεπει άμεσα να κάνεις μαθήματα πολέμου ή φύγε, όσο πιο μακριά μπορείς. Τρέξε σε μια κορυφή μόνος σου. Γιατί εδώ κάτω σύντομα θα επιβιώνει μόνο ο πιο δυνατός. Χωρίς να πιάνει συζήτηση. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αν παραμείνουμε στο κόσμο π.χ.  των λιονταριών η απλοϊκή εξήγηση της αγελαίας κοινωνίας θα ήταν αρκετή. Και στη βάση είναι αρκετή. Αν μεταφράσουμε τα δεδομένα με βάση το αποτέλεσμα και όχι τη γενεσιουργό αιτία. Γιατί γεννιούνται δυο μεγάλα ερωτήματα. Τουλάχιστον προσωπικά αυτά τα δυο ερωτήματα ήταν ο φάρος του ταξιδιού μου κι ίσως έχω επιλέξει απαντήσεις, κρατώντας πάντα στην άκρη του μυαλού μου το γεγονός πως όποια απάντηση και να επιλέξω δεν είμαι σίγουρη πως είναι έτσι.

Το μωρό παιδί που λέγαμε, μόλις ανοίξει τα μάτια του και σε όλη τη πρώτη περίοδο προσαρμογής του, μαζί με την απαίτηση του περιβάλλοντος του να μάθει γρήγορα τους κανόνες της αγέλης, παρουσιάζει μερικά «περίεργα» πραγματάκια.  Είναι απλές ενστικτώδεις αντιδράσεις στην αρχή,  που το περιβάλλον δεν μπαίνει καν στο κόπο να του δώσει μια ικανοποιητική απάντηση, και προχωρώντας ξεκινάνε όχι απλά αντιδράσεις αλλά ερωτήσεις επίμονες,  που ακόμα μια φορά το περιβάλλον καλείται να απαντήσει. Και σ΄αυτό το επόμενο στάδιο δεν παρακάμπτουν την απάντηση, απλά δίνουν την εξήγηση που καθορίζεται από τη λογική της αγέλης.

Έτσι το μικρό παιδί χωρίς εξήγηση πρέπει να νοιώσει τη σκλαβιά των παπουτσιών, όπως επίσης και την υποταγή σε συγκεκριμένους κανόνες οι οποίοι καθώς θα μεγαλώνει θα ξεφεύγουν εντελώς από τη φύση του και διάφορα άλλα πράγματα που το μυαλό του θα γεννάει και θα αναγκάζεται να απορρίπτει συνέχεια γιατί οι άλλοι έτσι ορίζουν.

Τα δυο μεγάλα ερωτήματα λοιπόν είναι  ΠΟΙΟΣ καθόρισε τα πρόσθετα των κοινωνιών  που είμαστε μέλη σήμερα.  Ποιος καθόρισε τι θα προστεθεί στο βασικό λογισμικό. Και η απάντηση θα ήταν αυθόρμητη αν αυτό που βιώναμε σήμερα συμβάδιζε με τη φύση. Αν τα πρόσθετα περιοριζόντουσαν στο τρόπο εύρεσης τροφής, στέγης, αναπαραγωγής και ύπνου. Τότε θα μπορούσαμε να πούμε πως ο πολιτισμός είναι μια εξελιγμένη κατάσταση της πρωταρχικής κοινωνίας των σπηλαίων που όμως κατά βάση εξυπηρετεί τα ίδια πράγματα. Αυτό που βλέπουμε όμως γύρω μας είναι ένα άθροισμα προσθέτων α-φύσικων , που έχουν ξεκόψει εντελώς τον άνθρωπο από το φυσικό του περιβάλλον και που συνεχώς κάθε λεπτό της ζωής του,  φροντίζουν να μην έχει ούτε δευτερόλεπτο χρόνο για να σκεφτεί κάτι έξω από αυτή τη καθορισμένη τάξη πραγμάτων.

Το δεύτερο ερώτημα είναι ΠΩΣ μέσα από όλη αυτή τη μαζικοποιημένη αφύσικη τάξη επιβιώνουν μοναχικοί λύκοι, εκτός αγέλης. Τι ακριβώς συμβαίνει κι ένα συγκεκριμένο παιδί, συνήθως μειοψηφία, θα επιμείνει να κυκλοφορεί ξυπόλυτο, και δεν θα αποδεχτεί τις ηλίθιες εξηγήσεις που του δίνουν για τα υπόλοιπα δεδομένα που έχουν επιβάλλει να είναι η ζωή του.

Το φυσικό ένστικτο του ανθρώπου να ανήκει σε μια αγέλη είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από την ικανότητα κάποιου να οργανώσει τις αγέλες σε μια ομοιογενή τάξη,  εξαλείφοντας όλα τα χαρακτηριστικά που θα έδιναν τη δυνατότητα στη μονάδα να αναζητήσει την ελευθερία της εκτός, και προωθώντας συνέχεια με κάθε τρόπο όλα εκείνα τα ένστικτα που τη καθηλώνουν υπόδουλη στο κοπάδι. Στη κοινωνία των λιονταριών ισχύει ο νόμος τους ισχυρότερου. Βασιλιάδες χρίζονται όσοι είναι οι πιο δυνατοί.  Στη κοινωνία των ανθρώπων όμως ισχύει ο νόμος του καλύτερου γνώστη των αδυναμιών του. Βασιλιάδες χρίζονται όχι όσοι θα καλύψουν τις αληθινές ανάγκες των κοινωνιών, αλλά όσοι ξέρουν να χειρίζονται τις αδυναμίες τους. Οι δυνατοί σωματικά στις ανθρώπινες αγέλες είναι οι μπράβοι που φυλάνε το κοπάδι στη στάνη,  αλλά πίσω τους υπάρχουν οι Αρχιτέκτονες κι αυτοί δεν έχουν ανάγκη ούτε μυικής δύναμης ούτε κοινής αποδοχής. 

Τα ιδιοφυή διεστραμμένα τέρατα που επινόησαν αυτή το κοινωνικό status γνώριζαν στην εντέλεια τις δύο όψεις του νομίσματος. Την ανθρώπινη τραγωδία αλλά και το ανθρώπινο μεγαλείο.  Γνώριζαν πως ο άνθρωπος από ένστικτο οδηγείται σε μια αγέλη αλλά κρύβει μέσα τους όλους τους μηχανισμούς, όλα τα μυστικά ώστε να απεγκλωβιστεί από αυτή την περιορισμένη οπτική και να φτάσει να ξετινάξει από πάνω του όλα τα δεσμά που θα μπορούσε να του υποβάλλει οποιοδήποτε γελοίο πρόσθετο στο λογισμικό του.

Αν θέλουμε να λάβουμε μια σωστή απάντηση πρέπει να κάνουμε τη σωστή ερώτηση. Κι η σωστή ερώτηση μπορεί να βγει μόνο από μέσα μας. Να ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ πως το φόρεμα των στενών παπουτσιών ΜΑΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ, πως οι φανταστικοί μας φίλοι μέσα στο δωμάτιο ονομάστηκαν έτσι από τους άλλους που δεν τους έβλεπαν ΕΜΕΙΣ ΒΛΕΠΑΜΕ.  Να θυμηθούμε πως πρώτη φορά που είδαμε το τάδε παιδάκι γουστάραμε πολύ να παίζουμε μαζί του μέχρι που κάποιος μας απαγόρευσε να το κάνουμε. Να θυμηθούμε πως τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία ήταν τα εξωσχολικά που μας επέτρεπαν να τα διαβάζουμε μόνο στις διακοπές για να μην αποσπάται το μυαλό μας σε ότι ΘΕΛΟΥΜΕ αλλά σε ότι ΠΡΕΠΕΙ.

Να πάμε πίσω στην ιστορία και να φτάσουμε στην αρχή του παραμυθιού.

Μια φορά κι ένα καιρό..

Αλήθεια πως άρχισε?

Ήταν ένα παιδί.....

Αλήθεια πως το λέγανε?

Που ήθελε να φτάσει στα άστρα....

Αλήθεια ποιος το εμπόδισε?

Ένας κακός μάγος όμως....

Αλήθεια ποιος ήταν τελικά αυτός ο μάγος?....

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα? Το ψέμα όλων των εποχών.

Περισσότερες εξηγήσεις δεν έχω.  Ο καθένας ας βρει μόνος του τα γιατί του. Η μόνη αλήθεια που γνωρίζω πέραν κάθε αμφιβολίας είναι πως όταν πατάω τη γη ξυπόλυτη νοιώθω καλύτερα από ότι με τα παπούτσια. Και πως μ΄εκείνο  το παιδί παραμένω φίλη άσχετα αν μου το απαγόρευσαν.  Και τέλος όταν κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι αφήνω κάτω το σώμα που ζει με τους δικούς τους κανόνες και πάω ταξίδι μοναχά για πάρτη μου.

Η επιβολή της τάξης των λιονταριών, με τη μερίδα που τους αναλογεί, του λέοντος, ήταν είναι και θα είναι.  Όσο ΚΑΠΟΙΟΙ θα συνεχίζουν να κρατάνε τα ηνία της «διδασκαλίας» στα χέρια τους.  Όμως οι μοναχικοί λύκοι θα πληθύνουν. Γιατί η ίδια η γη δεν μπορεί να ανεχτεί πια αυτή την ύβρη....

Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα. Δεν θα αλωθεί καμιά αληθινή πατρίδα. Γιατί οι αληθινές πατρίδες είναι αθέατες και μη προσβάσιμες παρά μόνο από τον ένα και μοναδικό κάτοικο. Κι αυτό είναι το μόνο πράγμα που πάση θυσία τα μέλη των παγκόσμιων αγελών δεν πρέπει με κανένα τρόπο να μάθουν.  

vasiliskos