ΜΕΡΕΣ ΜΝΗΜΗΣ..

Πολλές φορές γυρνάω πίσω σε αναρτήσεις που έγραφα πιο παλιά. Είναι μια σύγκριση (και μια ελπίδα) πως πράγματα έχουν αλλάξει από τότε... κι η παλιά ανάρτηση θα είναι άκυρη. Μια ελπίδα πως τελικά δεν ήταν έτσι τα πράγματα κι ήμουν απλά απαισιόδοξη.  Η ελπίδα διαψεύδεται, κι οχι μόνο. Βλέπω πως τελικά εδώ μέσα, πολλοί αναμασάμε τα ίδια πράγματα κι αφήνουμε αναπάντητο το βασικό ερώτημα. Ωραία, έτσι είναι. Τι κάνουμε? Κι εκεί απενεργοποιούνται τα πληκτρολόγια και γίνονται ένα με τους καναπέδες, τη σιωπή και την αναμονή να δούμε τι θα κάνουν ή άλλοι. Βγαίνω και τα φυλάς εσύ. Κι η πορεία προς τα κάτω συνεχίζεται ενώ εμείς μετράμε....

Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου. Ημέρα νίκης, ηρωισμού. Αν το σκεφτούμε καλύτερα εκτός από τη νίκη, είναι ημέρα μνήμης χιλιάδων θυμάτων. Κάθε σπίτι σ΄αυτό το τόπο μετράει τουλάχιστον ένα θύμα από το μεγαλύτερο δράμα που ζήσαμε στη νεώτερη ιστορία μας. Ένα άνθρωπο δικό μας που χάσαμε είτε στο πόλεμο, στη πείνα, στην αντίσταση ή απλά στις εκκαθαρίσεις. Στο απυρόβλητο εκείνη τη σκοτεινή εποχή έμειναν μόνο οι συνεργάτες του κατακτητή, οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες, οι ξεπουλημένοι κυβερνήτες. Ο υπόλοιπος λαός όποια ιδεολογία και να κουβάλαγε ήταν ένα για τον κατακτητή. Απέναντί του, αντίπαλος ή απλά θύμα. Μερικοί για να δικαιολογήσουν το αμαρτωλό παρελθόν κάποιων και τη κρυφή τους γοητεία για το θηρίο του ναζισμού φτάνουν στο σημείο να ρίξουν το φταίξιμο στην Αντίσταση των Ελλήνων. Λέγοντας πως άμα δεν αντιστεκόμασταν δεν θα μας πείραζαν. Οι Γερμανοί θα ήταν φίλοι μας. Παραλείποντας να σκεφτούν πως ο ηρωικός Λεωνίδας που τόσο μας αρέσει να θυμόμαστε, κι όλοι η ήρωες αυτής της πατρίδας, αν είχαν σκεφτεί το ίδιο, ο ρους της ιστορίας θα είχε αλλάξει ποιος ξέρει σε τι...

Καλούμαστε άλλη μια φορά να υπερασπιστούμε κάτι σημαντικότερο από τη προσωπική μας κατάσταση. Είναι εποχές που πρέπει να αποδείξουμε στους ευαυτούς μας αν μπορούμε να δικαιώσουμε όσους θυσιάστηκαν στη μακρόχρονη ιστορία μας για να μπορούμε ακόμα να λέμε πως είμαστε Έλληνες και να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε μια πατρίδα που όσες μεταλλάξεις και να έχει πάθει είναι ακόμα εδώ. Προσπαθεί να κρατηθεί όρθια μόνη της πλέον. Με ηγέτες αδιάφορους για το τι θα απογίνει και λαό κοιμισμένο σε ένα μαζοχιστικά οδυνηρό ύπνο. Η Ελλάδα είναι εδώ και θα γιορτάσει την επέτειο μιας από τις πολλές σελίδες ιστορίας της. Πανάρχαια και πανέμορφη. Οι Έλληνες που είναι?

Τρίτη, 9 Ιουνίου 2009

ΑΦΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ & ΣΙΑ.

Όταν περνάς κάτι πολύ οδυνηρό στη ζωή, μετά από πολύ καιρό με κόπο κατορθώνεις ίσως να συνέλθεις, όμως πάντα μέσα σου μένουν ίχνη-πληγές από κείνη τη «σκοτεινή εποχή».
Όταν περάσει κι άλλος καιρός και μεσολαβήσουν εποχές «λιόλουστες» μπορείς να φτάσεις στο σημείο να σβήσεις από τη μνήμη σου εντελώς εκείνες τις παλιές εποχές. Η να τις θάψεις τόσο βαθιά, που να μοιάζουν σαν να τις έχει ζήσει κάποιος άλλος. Κι εσύ απλά ήσουν ένας παρατηρητής.
Μέσα από αυτό το σβήσιμο της μνήμης, μαζί με το μυαλό ξεχνά και το σώμα όσα είχε ίσως υποφέρει τότε.

Π.χ. αν πέρασες μια μεγάλη φτώχεια, τις στερήσεις. Αν πέρασες ένα άθλιο χωρισμό, το κλάμα, τη μοναξιά, την ανορεξία, το κάπνισμα, το ποτό. Αν πέρασες μια βαριά αρρώστια, το φόβο, την απειλή για τη ζωή σου, την απελπισία.
Μπορείς να φτάσεις λοιπόν σ΄ενα σημείο να χαίρεσαι για ότι υπάρχει γύρω σου, αναγεννημένος και να το γλεντάς.
Κι όχι μόνο γλεντάς αλλά έχοντας ξεχάσει εντελώς τι έφταιξε τότε, μπορεί να ξανακάνεις τα ίδια λάθη, να πέσεις στις ίδιες παγίδες και να τσιμπήσεις το λάθος δόλωμα λες κι είσαι πρωτάρης....
Γιατί το σπουδαίο για σένα ήταν να ξεχάσεις όχι να μάθεις για να μην ξαναπέσεις στη λούμπα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι , ξεχνούν. Δε μαθαίνουν. Κουκουλώνουν. Δε λύνουν.

Κι αυτό τραβάει σήμερα η δημοκρατία μας από δύο κατηγορίες πληθυσμού.
Τους παλιούς που ξέχασαν πως κερδίζεται η ελευθερία και πάνε με τα μούτρα στο γκρεμό
Και τους νέους που δεν γνώριζουν πως είναι να πολεμάς.
Η ελευθερία, η δημοκρατία είναι πολύτιμα αγαθά. Και θέλουν μεγάλο αγώνα για να αποκτηθούν και ακόμα μεγαλύτερο για να διατηρηθούν.
Το κακό είναι ότι οι δύο αυτές έννοιες μπορούν εύκολα να γίνουν άλλοθι σε σάπιες καταστάσεις. Η δημοκρατία μπορεί εύκολα στα χέρια άχρηστων να γίνει ασυδοσία .

Και τότε ο πολίτης ασφυκτιά και έχει την εντύπωση πως είναι το πολίτευμα που έφταιξε. Αρχίζει και έχει την εντύπωση πως η Δημοκρατία είναι αδύναμη, χαλαρή, δε φτάνει για να συμμαζέψει το ασυμμάζευτο που έχει δημιουργηθεί γύρω.
Έννοιες όπως «ασφάλεια» αντί για «ελευθερία» αρχίζουν κι έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα.
Όταν σε μια δημοκρατία φθάσεις στο σημείο να φοβάσαι για τη ζωή σου, τη ζωή των παιδιών σου, μπορεί ν΄αρχίσεις να ονειρεύεσαι «τη τάξη».
Κι όπως έλεγε κι ο ποιητής «όταν ακούς τάξη, ανθρώπινο κρέας μυρίζει».

Οι δημοκρατίες που ζούμε βρωμάνε.

Γιατί τις κυβερνάνε ασύδοτοι. Κι όσο η ασυδοσία αγγίζει λιγάκι τη πόρτα του απλού πολίτη κάνουν όλοι τα στραβά μάτια. Όταν όμως εξ΄αιτίας αυτής της ασυδοσίας ο πολίτης αρχίζει και κινδυνεύει, όταν αδυνατεί να επιβιώσει αξιοπρεπώς και περνάει στη σφαίρα της «κατάντιας» η ζωή του τι ακριβώς σκέπτεται?
Αγανάκτηση. Οργή. Μίσος.
Ονειρεύεται κάποιον να τους μαζέψει.
Κάποιον σωτήρα που θα τον πάρει αγκαλιά και θα διώξει όλη αυτή τη σαπίλα.
Κι εκεί αρχίζουν κι ακούγονται οι ξεχασμένες ορολογίες.
Υγιές πολίτευμα
Ασφάλεια
Έθνος
Θρησκεία
Πατρίδα
Αρχίζουν και απαιτούν δικαίωση όλες οι έννοιες που ξεφτιλίστηκαν.
Κι εκεί ξεκινάει ο πραγματικός κίνδυνος.

Όταν ο λαός πιστέψει ότι δεν χρειάζεται κυβερνήτες αλλά προστάτες.
Κι η πουτάνα δεν είναι τυχαίο που επιμένει για το προστάτη της. Γνωρίζει ότι θα χάνει το μεγαλύτερο μέρος από τα κέρδη, γνωρίζει ότι θα τις τρώει, ότι κάποιος θα ορίζει τη ζωή της μέρα νύχτα, θα την έχει σήκω-σήκω κάτσε-κάτσε αλλά.....
Δεν θα κινδυνεύει από τα άλλα καθάρματα τις νύχτας. Ο νταβατζής θα παραφυλάει «τα σύνορά της».

Η δημοκρατία λοιπόν κινδυνεύει από ένα πολύ σπουδαίο λόγο.
Όταν οι κάτοικοι ενός κράτους μετατρέπονται από πολίτες σε αδύναμες πουτάνες. Κι όταν το κράτος γύρω έχει γίνει ένα μεγάλο μπουρδέλο.

Όλα έχουν κι ένα όριο.
Κι εμείς εδώ φίλοι μου έχουμε αρχίσει να περνάμε το όριο προ πολλού. Και φοβάμαι. Φοβάμαι πάρα πολύ για το πόσο έχουμε ξεχάσει....

 

vasiliskos