Το χάρτινο καράβι της σιωπής ...

Το καλοκαίρι πέρασε για άλλη μια φορά και κάθε κατεργάρης στον πάγκο (εργασίας) του, που λέει και ένα τραγούδι. Κάθε καλοκαιρινό συναίσθημα πολλοί θα βιαστούν σίγουρα να το αφήσουν στην άκρη για να επιστρέψουν δυναμικά στο πόστο τους και στην ανιαρή ζωή τους. Καλά και εγώ περιχαρακώνομαι στον εαυτό μου ετούτες τις μέρες όπως και να ‘χει, είναι σαν ηδονή και βίτσιο η εθελοδουλία. Τρομώδες παραλήρημα η επιστροφή. Μα τι λέω τώρα ; Πόσοι ήταν αυτοί που τελικά κατάφεραν φέτος, να βγουν από το κλεινόν άστυ;

Οι πιθανοί προορισμοί, εκατοντάδες. Μα οι τσέπες των περισσοτέρων, μάλλον ήταν άδειες. Το ξέρω, σκαλίζω θέματα που πονάνε κι όχι τίποτα άλλο, οι πιο πολλοί από εσάς σίγουρα θα κάνατε τη φορολογική σας δήλωση ηλεκτρονικά και θα λάβατε μία ώρα αρχύτερα τα χαρμόσυνα μαντάτα. Μην παραπονιέστε όμως, έπρεπε ήδη να ξέρετε πως εδώ και καιρό δε σας ανήκει τίποτα. Σας πουλάνε και σας αγοράζουνε για πλάκα. Πάλι καλά που δεν αποφασίστηκε και επίταξη στα υποθηκευμένα σπίτια σας για να τα νοικιάσουν κι αυτά, σαν επιπλωμένα σε τουρίστες. Από αυτούς να μαζεύουν τα νοίκια, για τα σπίτια σας, με τα stereo και τα home cinema. Και από εσάς να μαζεύουν τα νοίκια, για τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες που χρησιμοποιήσατε στις πόλεις και στα χωριά μας ...

Αυτό που μου έμεινε εμένα σαν ανάμνηση από το φετινό θέρος, είναι το παιχνίδι ενός μικρού παιδιού στη θάλασσα με ένα χάρτινο καραβάκι. Όσο το κρατούσε έξω στην άμμο εκείνο έμοιαζε, με τις ζωγραφιές που κουβαλούσε, άξιο να ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην αρχή αυτό πρέπει να πίστευε και ο μικρός, αλλά σίγουρα αργότερα κατάλαβε πως δε θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Όταν το βούτηξε μέσα στο νερό το καράβι άρχισε να επιπλέει, μα σχεδόν αμέσως με ένα μικρό κύμα, αναποδογύρισε απότομα. Ευτυχώς ο μικρός το βρήκε σαν παιχνίδι και γελούσε με την ψυχή του όλη την ώρα, και μαζί με αυτόν γελούσαν κι όσοι βρίσκονταν κοντά του.

Το ερώτημα είναι, ποιός θα ανέβαινε πάνω σε ένα καράβι που επρόκειτο να βουλιάξει; Μάλλον κανένας, θα απαντούσαν οι περισσότεροι. Κι όμως στην ατραπό της ζωής συχνά αρμενίζουμε νοερά, πάνω σε ένα χάρτινο καράβι. Δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση στον τόπο μας και στο μέλλον του, σε αυτήν την περίπτωση δε φταίει το καράβι αλλά οι καπεταναίοι με τις κίβδηλες ιδέες και υποσχέσεις τους. Το χάρτινο καράβι του καθενός είναι οι επιλογές, ίσως και οι υποχωρήσεις που κάνει, στηρίζοντας πάνω σε αυτές το υπόλοιπο της ζωής του. Γραπωνόμαστε στο εύκολο, φτιάχνουμε μια εικόνα για τον εαυτό μας και πορευόμαστε με σιωπή. Ναι σιωπή! Αφού τα όνειρα, οι ελπίδες και αυτά που θέλουμε πραγματικά παραμένουν βωβά σαν τις γειτονιές, που εγώ ακόμα αναζητώ την ανεμελιά τους.

Μας θέλουν κοιμισμένους, φοβισμένους και θλιμμένους. Δε βλέπεις και τίποτα άλλο όλη μέρα, μονάχα ανθρώπους σκυθρωπούς με κατεβασμένα τα κεφάλια. Κι όσοι φωνάζουν, σε όποια μεριά κι αν βρίσκονται, ξεπροβάλουν συνήθως μέσα από ένα χειμαδιό. Σίγουρα όμως παίρνουμε αυτό που μας αξίζει γιατί τους κάνουμε το χατίρι, γιατί αφήνουμε στην άκρη αυτά που αγαπάμε, πουλώντας κάθε μέρα την αξιοπρέπεια μας όσο - όσο.

Επιστροφή λοιπόν στην καθημερινότητά μας, στην εργασία μας, στα μαθήματά μας, στην κίνηση, στο πρωινό στρίμωγμα στα λεωφορεία, στην ιώβεια υπομονή μας και στο αγαπημένο - ακατάλληλο οξυγόνο μας. Άραγε με τόσα πολλά πως κάποιος να μη νιώθει πλέριος, εξάλλου στην πόλη μπορεί και βρίσκει αυτά που θέλει μέρα και νύχτα. Προσοχή όμως γιατί καραδοκούν και κίνδυνοι. Να έχεις στο νου σου ότι στα ρηχά το καράβι σου μπορεί και αντέχει, μα στα βαθιά, λυπάμαι ... ξέχνα το !

Φωτόπουλος Σπύρος