Ένα joystick ζωής.

Το σκέφτομαι μέρες τώρα. Φοβόμαστε. Φοβόμαστε να ζήσουμε, και ζούμε τις ζωές που θα θέλαμε, μέσα από τους άλλους.
Είτε τις καλές, είτε τις κακές ζωές μας. Δεν έχει σημασία. Αρκεί να μη πληγωθούμε, αρκεί να ελαχιστοποιήσουμε τις τύψεις αν πληγώσουμε, αρκεί να ζήσουμε μία στιγμή δανεικής ηδονής, και μετά πάλι μόνοι.
~
Σε λίγες ημέρες παίζει η Εθνική με την Γερμανία για το Γιούρο. Αγώνας νοκ-αουτ. Όποιος κερδίσει, περνάει, τον άλλον τον τρώει το χώμα. Οι Έλληνες γύρω μου σκιρτούν. Θέλουν μία νίκη, όσο τίποτα άλλο. Πορώνονται, όσο ποτέ. Να γίνει μάχη. Να χυθεί αίμα. Αδιάφορα όλα – αρκεί οι Γερμανοί, οι Γερμανοί παίκτες, οι Γερμανοί φίλαθλοι, η γερμανική εξουσία, ο γερμανικός λαός, ο απόλυτος κακός, που μας τυραννά, να σκύψει το κεφάλι του. Να φύγει ηττημένος, και να χορέψουμε στον τάφο του.

Τι και ας είμαστε μικροί – επειδή είμαστε μικροί. Ο Δαυίδ. Ο αδικημένος. Αυτός που σκύβει το κεφάλι. Μας τα δίνουμε να τα υπογράψουμε, και εμείς, τι να κάνουμε, δαυδίδες, μικροί, αδικημένοι, υπογράφουμε. Σφάζουμε τις ζωές μας. Τι άλλο να κάνουμε;
Να τους τσακίσουν τα παλικάρια μας. Οι Καραγκούνηδες, οι Σαμαράδες, οι Κατσουράνηδες, η αθάνατη ελληνική ψυχή.
~
Πριν λίγες ημέρες, έγιναν εκλογές. Οι Έλληνες, γύρω μου σκίρτισαν. Πάλι. Τετρακόσιες χιλιάδες από αυτούς, αποφάσισαν, για άλλη μία φορά, ότι φτάνει πια. Αρκεί. Δεν αντέχουν άλλο να ακούν την Κανέλλη να τσιρίζει κομμουνιστικά, δεν αντέχουν άλλο τον μετανάστη που κλέβει στα δελτία ειδήσεων, σφάζει, βιάζει. Δεν αντέχουν άλλο να φοβούνται. Δεν θα φοβούνται άλλο. Αν δεν τους σέβονται, θα τους φοβούνται αυτοί. Με μπουνιές, με κλωτσιές, με μαχαιριές, να φύγουν, να φύγουν από την χώρα οι σκατάνθρωποι, να πάνε στα σπίτια τους, θα τους διώξουν οι καθαροί έλληνες με τα μαύρα, τρομαχτικά μπλουζάκια και τα καθαρά ελληνικά κρανία.
Τους μαύρους, τους κίτρινους, τους βρωμιάρηδες, τους σιχαμένους, τους πουλημένους, τα βρωμοκουμμούνια.
Να τους τσακίσουν τα παλικάρια μας. Οι Κασιδιάρηδες, οι Μιχαλολιάκοι, η αθάνατη ελληνική ψυχή.
~
Κανείς μόνος του δεν θα σήκωνε κεφάλι.
Από αυτούς που περιμένουν εναγωνίως ένα γκολ λύτρωσης σε έναν αγώνα, κάπου δυόμιση εκατομμύρια τρόμαξαν, και ψήφισαν αυτούς που υπογράφουν. Οι ίδιοι δεν μπορούν να αντιδράσουν. Τα θέλουν τα μνημόνια και τις λιτότητες; σε μεγάλο, τεράστιο ποσοστό, όχι. Αλλά καλύφθηκαν με εύκολα, παιδικά θαρρώ ψέμματα, και μία απατηλή αίσθηση ασφάλειας. Το ξέρουν. Απέναντι ο φόβος. Δεν πειράζει. Θα κερδίσουμε τους κωλογερμαναράδες. Και αύριο, πάλι, το κεφάλι κάτω.
Από τους τετρακόσιες χιλιάδες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή, λίγοι, ελάχιστοι θεωρώ θα σήκωναν χέρι. Αν έβρισκαν έναν μετανάστη στον δρόμο, εξαθλιωμένο, θα του άφηναν ένα ευρώ. Πάρε ρε κακομοίρη, να φας. Από καρδιάς. Αν άκουγαν πως ουρλιάζει κάποιος που τον χτυπάνε, που τον σφάζουν, τις κραυγές, θα μάτωνε η ψυχή τους. Όχι. Κάποιος άλλος πρέπει να κάνει την βρωμοδουλειά, κάποιος άλλος να βγάλει λεπίδι, κάποιος άλλος να στερήσει ένα νεφρό, μία ζωή, από έναν οικογενειάρχη.
Ξένα χέρια. Τα δικά μας δεν μπορούν.
Να φύγει το πρόβλημα, να λυθεί, να μη το βλέπουμε. Να κάνουμε μία νίκη, να γυρίσει ο τροχός, να γαμήσει ο φτωχός. Μέσω κάποιου άλλου, γιατί εμείς δεν μπορούμε. Δεν βαστάνε ούτε τα πόδια μας, ούτε τα χέρια μας, ούτε η ψήφος μας.

Avatar δολοφόνους, playstation ποδοσφαιριστές.

Ένα joystick ζωής.

arkoudos