ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ

Έτσι ονομαζόντουσαν στην Αργεντινή οι επιτροπές που έφτιαξε ο ίδιος ο κόσμος που είχε κατέβει στους δρόμους αποφασισμένος να μην φύγει αν δεν φύγουν «αυτοί», εκείνο το περίφημο Δεκέμβρη του 2001, όταν το φριχτό πρόσωπο όσων είχαν συμβεί στη χώρα,  φάνηκε ξεκάθαρα, μέσα στους χιλιάδες ανθρώπους που γέμιζαν τις πλατείες, που όρμαγαν στα σούπερ μάρκετ και στις τράπεζες, απελπισμένοι, εξαθλιωμένοι, εξαγριωμένοι.   Το καθεστώς είχε φτάσει πλέον στο σημείο μηδέν. Με απαγόρευση κυκλοφορίας στους δρόμους, με δυνάμεις καταστολής να χτυπάνε ότι έβρισκαν μπροστά τους, με ένα κόσμο απέναντί τους όμως που δεν είχε πλέον τίποτα να χάσει ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΕΙΧΑΝ ΧΑΣΕΙ ΟΛΑ.

Στις 20 Δεκεμβρίου 2001 όταν τέσσερις διαδηλωτές  πέφτουν  νεκροί, χτυπημένοι  από σφαίρες της αστυνομίας το τέλος ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο και δεν υπήρχε επιστροφή, ούτε φόβος πλέον, ούτε κανένας δισταγμός.  Κανένας δισταγμός μέχρι ν΄ακούσουν τους ήχους από το ελικόπτερο του κατάπτυστου πλέον Ντε Λα Ρουα να τον συμμαζεύει και να το σκάει όπως όπως για να μη πέσει στα χέρια ενός εκατομμυρίου εξαθλιωμένων ανθρώπων που θα τον έτρωγαν ζωντανό. Δεν υπήρχε αμφιβολία γι΄αυτό.

Μέχρι το  Γενάρη του 2003 που κέρδισε ο κεντρο-αριστερός Κίρχνερ έγιναν πάρα πολλά. Έπεσε πολύ αίμα. Η χώρα βίωσε μια μεγάλη εθνική τραγωδία που δεν θα ξεχαστεί ποτέ στις ψυχές αυτού του περήφανου λαού.

Του λαού που έκανε ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ.  Ένας λαός που είπε ένα βροντερό όχι χωρίς να υπολογίσει κανένα κόστος  στον αιμοσταγή καπιταλισμό. Στο σκιάχτρο του παρανοϊκού φιλελευθερισμού. Και βρήκαν το δρόμο τους. Και βρήκαν μέσα στην απελπισία τους αλλά και το θάρρος τους, περικυκλωμένοι από εκείνο το σωρό από πουλημένα τομάρια, τον άνθρωπο που έδωσε πίσω την αξιοπρέπεια στη χώρα του.

Τίποτα δεν είναι απλό. Τίποτα δεν χαρίζεται. Κανένας λαός ποτέ δεν κέρδισε τη περηφάνια του και την ελευθερία του με χάρισμα ή με μεσοβέζικες λύσεις.

Στην Ελλάδα φτάνει γοργά η μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση. Κι έχουμε απέναντι δανειστές που ουδόλως ενδιαφέρονται για το τι θα απογίνει αυτός ο λαός.  Παρανοϊκούς τεχνοκράτες πνιγμένους μέσα στους αριθμούς τους και ηγετίσκους μικρού αναστήματος όπως εκείνη η κυρία που μας κουνάει το δάχτυλο.  

Πολλοί εδώ στην Ελλάδα,  περιορισμένοι στο μικρόκοσμό τους και τα συμφέροντά τους, μόνιμα κατ’ευαυτόν περιορισμένοι, θεωρούν ότι αυτά τα σενάρια δεν ισχύουν για την Ελλάδα και πως εμείς με κάποιο τρόπο μαγικό θα κουνήσουμε ένα ραβδάκι και θα τα φτιάξουμε όλα στα μέτρα μας.   Πιστεύουν πως θα συνεχίσουν να έχουν και τη πιτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

Τόσο ανόητοι ή φιλοτομαριστές καλύτερα, όταν η πίτα έχει ήδη εξαφανιστεί (ούτε ψιχουλάκι δεν έχει μείνει) και τα σκυλιά γυρνάνε λιμοκτωνώντας κι έτοιμα να δαγκώσουν ότι βρουν....

Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς ακόμα και ξύπνιους ανθρώπους, που έχουν δει πολλά και γνωρίζουν τι συμβαίνει να επιμένουν προσκολλημένοι σε πρόσωπα και κόμματα που έφεραν τη χώρα σ΄αυτό το σημείο, με καταστροφικές πολιτικές και ληστρικές επιδρομές στο βιό της και στο βιός των πολιτών,  και να ελπίζουν πως με μικρομεταποιήσεις και μπαλώματα μπορούν να καλυφθούν τέτοιες πληγές που έχουν ανοίξει.

Η Ελλάδα θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να φτιάξει τις δικές της επιτροπές περηφάνιας κι αν δεν το καταφέρει, δεν θα έχει δικαίωμα να μιλάει αυτός ο λαός ούτε για περασμένα κατορθώματα, ούτε για ένδοξους προγόνους, ούτε να φαντασιώνεται ο καθένας ηρωικές καταστάσεις.  Προς το παρόν τίποτα δεν έχουμε αποδείξει.  Δεν έχουμε δικαίωμα να εισπράξουμε κανένα μπράβο, κανένα εύσημο.

Θεωρούμε κατόρθωμα που ένα μέρος του πληθυσμού κατόρθωσε να απεγκλωβιστεί από τη παραδοσιακή του ψήφο στους διαχρονικά ενόχους, κατόρθωμα που ένα μέρος του πληθυσμού ψέλλισε ένα όχι το οποίο δεν ήταν καν ξεκάθαρο , έκρυβε από πίσω κι ένα «θα δούμε» «ίσως να», «ποιος ξέρει» και όλες αυτές τις αμφιβολίες  που συγκεντρώνει όποιος δεν θέλει να ζυμώσει και δέκα χρόνια κοσκινάει.

Πρέπει στ΄αληθεια να φτάσουμε στο σημείο να μπουκάρουμε στα σουπερ μάρκετ και τις τράπεζες γι α να συνειδητοποιήσουμε τι μας έχει συμβεί έτσι? Πρέπει στ΄αληθει α να δούμε νεκρούς να σωριάζονται στις πλατείες, κι απελπισμένους να βγάζουν ο ένας τα μάτια του άλλου..  Το πάμε φυρί φυρί να φτάσουμε εκεί έτσι?

Δεν πειράζει. Συνεχίστε να παρακολουθείτε το τσίρκο στη τηλεόραση, τους διαφόρους Ντε Λα Ρουα να σχεδιάζουν την τελική εκποίηση του πλούτου της χώρας και να στέλνουν το λαό στα αζήτητα στην αιωνιότητα,  συνεχίστε μέχρι να έρθει και η περίφημη στάση πληρωμών και η χρεοκοπία φυσικά μετά το ξεπούλημα,  για να καταλάβετε τότε πως η μόνη στάση πληρωμών που μπορεί να σώσει μια χώρα είναι εκείνη απέναντι στο απεχθές χρέος της και η τιμωρία όλων όσων την οδήγησαν στη καταστροφή.

Ίσως τότε καταλάβετε πως όταν ένα σπίτι  καταστρέφεται είτε από κακή διαχείριση είτε από διάφορα δεινά,  οι άνθρωποι που το κατοικούν ακόμα κι αν είναι παιδιά χρειάζεται να ενηλικιωθούν άμεσα, να αφήσουν τα παραμύθια και τις κλάψες και  να ανασκουμπωθούν ,  να παλέψουν με θάρρος για να το στήσουν ξανά όρθιο...

Ποιοι είναι οι Ντε Λα Ρούα υποψιαζόμαστε, αυτό που δεν ξέρω ακόμα είναι αν έχουμε στον ορίζοντα ένα   δικό μας Κίρχνερ. Έχουμε?

Ειλικρινά θα ήθελα να ξυπνήσουμε όλοι και να δούμε πως όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι ένας εφιάλτης που πέρασε. Το ξέρετε όμως πως δεν είναι έτσι. Προχωράμε τυφλά σε ένα τούνελ που αυτή τη στιγμή δεν μοιάζει να έχει καμιά έξοδο διαφυγής. Κι όμως έξοδος υπάρχει πάντα αλλά πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται και που είναι ικανοί να τη βρουν. Και πάνω από όλα χρειάζεται ένας λαός που να έχει ακόμα τσίπα. Αν όμως αυτός ο λαός τελικά έχει μετατραπεί σε ένα πλάσμα που ζει στη βρώμα και στους υπονόμους πολύ φοβάμαι πως δεν αξίζει το κόπο να θυσιαστεί πια κανείς για αυτόν.

vasiliskos