Ποιά είναι η διαπραγματευτική μας ομάδα μέσα στην Ευρώπη? Ποια είναι η ομάδα που συντονίζει την εξωτερική μας πολιτική? Ποια είναι η ομάδα που θα χρειαστεί να δώσει μάχες σε πολύ σοβαρά θέματα οιονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, που θα σκάσουν σαν βόμβες το επόμενο διάστημα? Αυτό που βλέπουμε τώρα? Αυτοί οι άνθρωποι που μοιάζουν να τα έχουν εντελώς χαμένα κι ούτε ξέρουν που να γύρουν το κεφάλι?
Εντάξει είμαστε μικρό κράτος και γνωρίζουμε ότι τα παιχνίδια παίζονται στα μεγάλα τραπέζια. Αλλά μικρή μπορεί να είναι μια γροθιά, μικρό μπορεί να είνα ένα νύχι, μικρό μπορεί να είναι ένα νεύρο που χτυπάει αλλά μικρή είναι και μια κ@λοτρυπίδα. Κι είναι εντελώς διαφορετικό να είσαι ένα μικρό θηρίο από μια κ@λοτρυπίδα Είναι πραγματικά οδυνηρό να βλέπουμε τη πατρίδα μας πεταμένη στο πάγκο, έρμαιο σε οτιδήποτε συμβεί, ανίκανη να οθρώσει λόγο, απαξιωμένη και φτυσμένη από όλους. Μας έχουν ήδη προσπεράσει. Με συνοπτικές διαδικασίες θα μας εκποιήσουν και θα μας τεμμαχίσουν σε πακέτα.
Πόσο πολύ αδιάφορος ή αδύναμος μπορεί να είναι αυτός ο λαός? Δεν σου ζήτησαν βρε διάολε να πολεμήσεις ούτε να κινδυνέψει η ζωή σου. Μια έρημη ψήφο σου είπαν να δώσεις για να δούνε τι καπνό φουμάρεις. Μπορούσε να μην δώσεις σε κανέναν τη δυνατότητα να κυβερνήσει. Να τους κρατήσεις σε αναμένα κάρβουνα, να εκβιάσεις καταστάσεις, να απαιτήσεις ομάδα δυναμική που θα έχει τα κότσια να ανταπεξέλθει στη κρισιμότερη φάση που περνάει η πατρίδα. Μπορούσες να βγεις στους δρόμους και να κάτσεις εκεί μέχρι να πουν ήμαρτον και να αναγκαστούν να παρουσιάσουν ένα σοβαρό σχέδιο ή να τους διώξεις και να ξεβρωμίσει ο τόπος. Αλλά όχι, εκεί εσύ σταθερά στη μιζέρια, στη δειλία, στο ατομούλι σου που τρέμει μη και χάσει τα ψίχουλα που τα λες ζωή.
Αι στο διάολο ντε. Ναι να πέσουμε όσο πιο χαμηλά γίνεται. Να μας πατήσουν κάτω. Να σε ξεφτυλίσουν όσο δεν μπορείς να φανταστείς ηλίθιε. Να κοιτάς το κόσμο να φλέγεται και να μην έχεις πάρει πρέφα ούτε από που σου έρχονται τα πυρά. Να πιεις το ποτήρι της περιφρόνησης μέχρι το τέλος. Και να γεμίσεις τις μέρες σου κλάψες και παρακάλια με το χέρι απλωμένο για λίγο έλεος. Και να μην σου το δίνει κανένας. Να ξεσκεπαστούν επί τέλους οι ψευτόμαγκες, όσοι μας έχουν ζαλίσει τα μυαλά με τα παχιά λόγια χωρίς αντίκρυσμα, να ξεσκεπαστούν οι δειλοί και ανίκανοι να επιζήσουν χωρίς δεκανίκια και ελεημοσύνες.
Εβλεπα την εικόνα μας στα σαλόνια ανάμεσα στα θηρία, και με έπιασε πανικός. Σκέφτηκα, θεέ μου πόσες φορές στην ιστορία της, αυτή η πατρίδα σύρθηκε ταπεινωμένη , παραγκωνισμένη με το χέρι να της το κουνάνε απειλητικά μπροστά στη μούρη...
Πόσες φορές στο παρελθόν παρουσιάστηκε ένοχη, με εκπροσώπους της Εφιάλτες που με τη φωλιά τους χεσμένη λούφαζαν στη πίσω σειρά, περιφρονημένοι από τους ίδιους τους αφέντες που εξυπηρέτησαν ξεπουλώντας τη πατρίδα τους. Πόσες φορές αυτή η πατρίδα εκπροσωπήθηκε από κουκουλοφόρους, μαυραγορίτες και δοσίλογους? Ακόμα κι όταν ο λαός είχε δώσει το αίμα του, όταν χιλιάδες τάφοι είχαν σκεπάσει την ελληνική γη... σαν ηττημένοι συμμετείχαμε, με τα χείλη σφραγισμένα περιμένοντας να ακούσουμε τις διαταγές των επόμενων αφεντικών. Πόσο μάλλον τώρα που δεν χρειάζονται Εφιάλτες γιατί το ρόλο αυτό τον παίζει ο ίδιος ο λαός. Οποιος κρατάει τα ηνία τώρα δεν χρειάζεται καν μηχανογραφίες και μυστικές συμφωνίες. Μας έχουν πει κατάμουτρα πως είμαστε σε εθνική δημοπρασία και το αποδεχτήκαμε. Εχουν το δικό μας άλλοθι. Η σιωπή τους, η υπακοή τους είναι κατ΄εικόνα και ομοίωση δική μας.
Κανένα έλεος δεν μας αξίζει. Οποιος δεν είναι ικανός να υπερασπίσει το σπίτι του και την οικογένειά του δεν έχει δικαίωμα να μιλάει. Κανένα έλεος.
vasiliskos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου