Υπάρχουν πολλοί τρόποι που θα ήθελα να ξεκινήσω να γράψω αυτές τις σκέψες. Δεν είμαι καν σίγουρος για το πού θα καταλήξω, γιατί με βασανίζει όλο και περισσότερο κάτι που θαρρώ ότι ταλανίζει και το μυαλό άλλων ανθρώπων γύρω μου. Η μιζέρια και ο εφιάλτης του αύριο (αν όχι του σήμερα). Συνηθίζω γενικά να μην γράφω στα φόρουμ ή σε άλλα σάιτ, αλλά απόψε θα προβώ στο τόλμημα αυτό και ελπίζω τουλάχιστον να επικοινωνήσω μαζί σας πραγματικά.
Σημείο 0: Οικονομική Κρίση
Οικονομικά μέτρα, πάγωμα ανάπτυξης, ασυδοσία, διαφθορά, τεράστια ατομική ευθύνη, λαγνεία για το χρήμα και τόσοι άλλοι παράγοντες που δεν βρίσκονται σε καμία περίπτωση κοντά μου. Για να γίνω πιο κατανοητός, αν η ζωή μου είναι το κέντρο ομόκεντρων κύκλων, τότε αυτοί σίγουρα βρίσκονται κάπου 500 κύκλους μακριά. Το παράδοξο είναι όμως, πως βλέπω τις συνέπειες αυτών. Μπορεί να μην είδα και να μην κατανόησα πραγματικά την είσοδο στο Δ.Ν.Τ, όμως οι γονείς μου πλήρωσαν και πληρώνουν ένα μάτσο χρήματα και τελειωμό δεν έχουμε... Μπορεί να μην ήξερα τι φέρνει μια οικονομική κρίση, όμως δεν άργησα να διαπιστώσω πως φέρνει ρατσισμό, βία, χάος, απραγία, κρίση στο πνεύμα των ανθρώπων. Μπορεί να συμμετέχω κι εγώ σε πολλά από αυτά, μπορεί ακόμη χειρότερα να μην έχω επαφή με πολλά που γίνονται γύρω μου, αλλά θέτω το εξής ερώτημα σε όλους σας: για πόσα πράγματα είχε την ευκαιρία να αποφασίσει κανείς σας πραγματικά; Και ακόμη χειρότερα, για πόσα από αυτά που έπρεπε να αποφασίσει δεν ήξερε ότι υπάρχουν;
Σημείο 1: Μιζέρια και Εφιάλτες
Σκοπίμως αποφεύγω να αναπτύξω μακροσκελώς το παραπάνω σημείο, θέλοντας να σταθώ σε αυτό και στο επόμενο.
Η οικονομική κρίση... Τι ωραία έννοια... Το ζήτημα είναι πως οι επιπτώσεις της δεν άργησαν να φανούν στην ψυχολογική κατάσταση του πολίτη αυτής της χώρας (φυσικά και οι μετανάστες βιώνουν και νιώθουν ίσως και χειρότερες επιπτώσεις) και να επηρεάσουν ακόμη και τη δράση του. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως οι περικοπές και όλα τα συναφή μας προβλημάτισαν όλους. Αλλά τώρα κάτι άλλο «βράζει» μέσα στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων που βιώνουν το μεταβατικό αυτό στάδιο, όπως χαρακτηρίζεται από τους οικονομολόγους, της Ελλάδας.
Μιζέρια. Τι θα γίνει με το αύριο; Είμαι 20 χρονών και κατανοώ πως η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον που δίνεται απλόχερα από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις είναι στην παρούσα φάση μια φενάκη. Ένα ποτό που δίνεται σε όλους μας για να μην δράσουμε, για να μην οργισθούμε, για να μην αναλογισθούμε πραγματικά τι κάναμε, τι είμαστε και τι προτείνουμε εν τέλει. Για ακόμη μια φορά κάτι τέτοιο δεν φτάνει. Το «ποτό» της ελπίδας εύκολα καταναλώνεται, εύκολα απορροφάται και αυτό που μένει είναι μια δίψα.
Δίψα για δικαίωση, για λύτρωση για ασφάλεια και σιγουριά. Αλλά πώς θα σβήσει αυτή; Έχουμε μάθει ποτέ να προτείνουμε, έχουμε μάθει να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον; Έχουμε μάθει να αλλάζουμε; Μεγάλα ερωτήματα που σφίγγουν την θηλιά γύρω από τον λαιμό μας και μας φέρνουν αυτό το κοκκίνισμα, την αίσθηση δυσφορίας και μοναξιάς, την υποτονικότητα... Μια μιζέρια που εξαπλώνεται όπως ένας λοιμός. Από την στιγμή που θα ξυπνήσεις (αν εξαιρέσουμε το τι θα ονειρευτείς) μέχρι αυτήν που θα κοιμηθείς, έρχεσαι αντιμέτωπος με βάσανα, ειδήσεις (αν λέγονται έτσι πλέον οι φημολογίες και η καταστροφολογία), ανεργία που μπαίνει το πετσί σου και νιώθεις πως έρχεται και για εσένα και ένα σωρό προβλήματα που σε φέρνουν σε αμηχανία.
Όλα αυτά λοιπόν, αναρωτιέμαι, μεταμορφώνουν τη συνείδηση του ξύπνιου σε έναν ατέρμονα μάταιο εφιάλτη; Νιώθω πως βλέπω γύρω μου, πως είμαστε τον τελευταίο καιρό ζόμπι που δεν κοιμούνται ποτέ, που νιώθουν ότι τα χειρότερα έρχονται και απλά περιμένουν, σκύβουν το κεφάλι για την επερχόμενη καρπαζιά.
Σημείο -1: Τομές στην νοοτροπία μας
Πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πίσω, πιθανόν για πολλούς από εμάς περισσότερα του ενός, μιας και τέτοια ζητήματα δύσκολα θίγονται, τι πραγματικά βλέπουμε; Ή σωστότερα, θέλουμε να δούμε κάτι; Ή η νοοτροπία και η τάση των καιρών μας μάς επιβάλλει μόνο ένα άκρατο κατηγορώ του πολιτικού συστήματος του οποίου ζούμε;
Κρίνοντας από τον εαυτό μου και θεωρώντας πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσω αυτό που μπορεί να εκφράζει μια νοοτροπία, παρατηρώ τα εξής σημεία.
Το πρώτο από αυτά είναι η απραγία. Συνήθισα να λέω «εντάξει μωρέ, θα το κάνουν οι πολιτικοί». Ή να αφήνω σε άλλους τα έργα και τις πράξεις, ενώ εγώ να φαφλατίζω και να αποφεύγω να λύσω κάτι ή να καταπιαστώ με τον πυρήνα ενός ζητήματος. Όχι βέβαια πως το παράδειγμα από τους γονείς και το σχολείο ήταν καλύτερο. Μια επιφανειακώς «καλή» εκπαίδευση, μια ήρεμη και ήσυχη κριτική για όλα δεσπόζει στον τρόπο λειτουργίας του περιβάλλοντός μου από μικρή ηλικία.
Το δεύτερο είναι ο ωχαδερφισμός. Παράγοντας που είναι αίτιο του πρώτου. «Και τι με νοιάζει εμένα για την Τρόικα, για το ότι μπήκε η Χ.Α μέσα στην Βουλή, για το ότι πάλι θα ανέβει ο Σαμαράς;» Γιατί πολύ απλά έχω βολευτεί στην προσωπική μου ζωή, στις όποιες απολαύσεις μου έχουν μείνει (κάποιες φαίνεται κοστίζουν και από εδώ και πέρα θα απέχουμε) και στον εγωιστικό τρόπο σκέψης που μου υποδεικνύει πως «έχω δίκιο». Ναι, έχω πάντα δίκιο και δεν με νοιάζουν ούτε αυτοί ούτε οι άλλοι.. Ανθρωπάκια αυτοί, εγώ θα χαράξω την πορεία μου και δεν μου καίγεται καρφάκι για τα δεινά του συνανθρώπου και του τόπου.
Το τρίτο είναι προφανές πιστεύω σε πολλούς από εμάς. «Όλα την τελευταία στιγμή». Η κρίση, η εκπαίδευση, η ανάπτυξη θέλουν υπομονή και έμφαση στο μακροπρόθεσμο κέρδος. Συνακόλουθα, έχω προσαρμοστεί στους βραχυπρόθεσμους στόχους (κατάλοιπο της παιδικής ηλικίας, παρεμπιπτόντως, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία), στην ασύδοτη αγορά (υπερκαταναλωτισμός για επίδειξη και μόνο) και στην προσπάθεια μόνο την τελευταία στιγμή, μόνο πριν το μεγάλο «μπουμ», πριν την καταστροφή.
Ο δεσμός που ενώνει τα τρία παραπάνω είναι το σημείο όπου καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι χρειάζεται κάτι να αλλάξει και δεν αλλάζει, ότι υπάρχουν προβλήματα με τα οποία επιβάλλεται να καταπιαστούμε. Άρα οδηγούμαστε στο σημείο 1. Στην μιζέρια και τον εφιάλτη.
Φαίνεται πως η οπτική μου είναι σκούρα, βαριά, συγχυσμένη και ταλαιπωρημένη και τελικώς ίσως ανώριμη. Άλλωστε, δυσκολεύτηκα να γράψω τούτα, ίσως παρέλειψα και κάποια. Προσπαθώ όμως να λυτρωθώ εξ αυτών, αλλά και να «κοινωνήσω» στην μικρή κοινωνία αυτού του e-τόπου, δίνοντας πάτημα και ερεθίσματα σε άλλους που θα διαβάσουν αυτό το άρθρο. Συνεχίζω να πιστεύω δε, πως η πραγματική επικοινωνία και η αλληλεπίδραση με τον συνάνθρωπο (ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή οικονομικής κατάστασης) είναι αυτή που θα φέρει το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης και της κρίσης αξιών ένα σκαλί πιο κάτω. Όχι πως εμείς θα ανεβούμε σκαλιά απαραιτήτως, αλλά μια αρχή πρέπει να γίνει...
Τελειώνοντας θα ήθελα να κλείσω με ένα ρητό του κυνικού φιλοσόφου Διογένη Λαέρτιου και να αναφερθώ στις επερχόμενες τον Ιούνιο, όπως όλα δείχνουν, εκλογές.
«Ο κολακευτικός λόγος είναι θηλιά από μέλι»
Αλέξανδρος
Πηγή: Μιζέρια και Εφιάλτες - RAMNOUSIA
Σημείο 0: Οικονομική Κρίση
Οικονομικά μέτρα, πάγωμα ανάπτυξης, ασυδοσία, διαφθορά, τεράστια ατομική ευθύνη, λαγνεία για το χρήμα και τόσοι άλλοι παράγοντες που δεν βρίσκονται σε καμία περίπτωση κοντά μου. Για να γίνω πιο κατανοητός, αν η ζωή μου είναι το κέντρο ομόκεντρων κύκλων, τότε αυτοί σίγουρα βρίσκονται κάπου 500 κύκλους μακριά. Το παράδοξο είναι όμως, πως βλέπω τις συνέπειες αυτών. Μπορεί να μην είδα και να μην κατανόησα πραγματικά την είσοδο στο Δ.Ν.Τ, όμως οι γονείς μου πλήρωσαν και πληρώνουν ένα μάτσο χρήματα και τελειωμό δεν έχουμε... Μπορεί να μην ήξερα τι φέρνει μια οικονομική κρίση, όμως δεν άργησα να διαπιστώσω πως φέρνει ρατσισμό, βία, χάος, απραγία, κρίση στο πνεύμα των ανθρώπων. Μπορεί να συμμετέχω κι εγώ σε πολλά από αυτά, μπορεί ακόμη χειρότερα να μην έχω επαφή με πολλά που γίνονται γύρω μου, αλλά θέτω το εξής ερώτημα σε όλους σας: για πόσα πράγματα είχε την ευκαιρία να αποφασίσει κανείς σας πραγματικά; Και ακόμη χειρότερα, για πόσα από αυτά που έπρεπε να αποφασίσει δεν ήξερε ότι υπάρχουν;
Σημείο 1: Μιζέρια και Εφιάλτες
Σκοπίμως αποφεύγω να αναπτύξω μακροσκελώς το παραπάνω σημείο, θέλοντας να σταθώ σε αυτό και στο επόμενο.
Η οικονομική κρίση... Τι ωραία έννοια... Το ζήτημα είναι πως οι επιπτώσεις της δεν άργησαν να φανούν στην ψυχολογική κατάσταση του πολίτη αυτής της χώρας (φυσικά και οι μετανάστες βιώνουν και νιώθουν ίσως και χειρότερες επιπτώσεις) και να επηρεάσουν ακόμη και τη δράση του. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως οι περικοπές και όλα τα συναφή μας προβλημάτισαν όλους. Αλλά τώρα κάτι άλλο «βράζει» μέσα στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων που βιώνουν το μεταβατικό αυτό στάδιο, όπως χαρακτηρίζεται από τους οικονομολόγους, της Ελλάδας.
Μιζέρια. Τι θα γίνει με το αύριο; Είμαι 20 χρονών και κατανοώ πως η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον που δίνεται απλόχερα από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις είναι στην παρούσα φάση μια φενάκη. Ένα ποτό που δίνεται σε όλους μας για να μην δράσουμε, για να μην οργισθούμε, για να μην αναλογισθούμε πραγματικά τι κάναμε, τι είμαστε και τι προτείνουμε εν τέλει. Για ακόμη μια φορά κάτι τέτοιο δεν φτάνει. Το «ποτό» της ελπίδας εύκολα καταναλώνεται, εύκολα απορροφάται και αυτό που μένει είναι μια δίψα.
Δίψα για δικαίωση, για λύτρωση για ασφάλεια και σιγουριά. Αλλά πώς θα σβήσει αυτή; Έχουμε μάθει ποτέ να προτείνουμε, έχουμε μάθει να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον; Έχουμε μάθει να αλλάζουμε; Μεγάλα ερωτήματα που σφίγγουν την θηλιά γύρω από τον λαιμό μας και μας φέρνουν αυτό το κοκκίνισμα, την αίσθηση δυσφορίας και μοναξιάς, την υποτονικότητα... Μια μιζέρια που εξαπλώνεται όπως ένας λοιμός. Από την στιγμή που θα ξυπνήσεις (αν εξαιρέσουμε το τι θα ονειρευτείς) μέχρι αυτήν που θα κοιμηθείς, έρχεσαι αντιμέτωπος με βάσανα, ειδήσεις (αν λέγονται έτσι πλέον οι φημολογίες και η καταστροφολογία), ανεργία που μπαίνει το πετσί σου και νιώθεις πως έρχεται και για εσένα και ένα σωρό προβλήματα που σε φέρνουν σε αμηχανία.
Όλα αυτά λοιπόν, αναρωτιέμαι, μεταμορφώνουν τη συνείδηση του ξύπνιου σε έναν ατέρμονα μάταιο εφιάλτη; Νιώθω πως βλέπω γύρω μου, πως είμαστε τον τελευταίο καιρό ζόμπι που δεν κοιμούνται ποτέ, που νιώθουν ότι τα χειρότερα έρχονται και απλά περιμένουν, σκύβουν το κεφάλι για την επερχόμενη καρπαζιά.
Σημείο -1: Τομές στην νοοτροπία μας
Πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πίσω, πιθανόν για πολλούς από εμάς περισσότερα του ενός, μιας και τέτοια ζητήματα δύσκολα θίγονται, τι πραγματικά βλέπουμε; Ή σωστότερα, θέλουμε να δούμε κάτι; Ή η νοοτροπία και η τάση των καιρών μας μάς επιβάλλει μόνο ένα άκρατο κατηγορώ του πολιτικού συστήματος του οποίου ζούμε;
Κρίνοντας από τον εαυτό μου και θεωρώντας πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσω αυτό που μπορεί να εκφράζει μια νοοτροπία, παρατηρώ τα εξής σημεία.
Το πρώτο από αυτά είναι η απραγία. Συνήθισα να λέω «εντάξει μωρέ, θα το κάνουν οι πολιτικοί». Ή να αφήνω σε άλλους τα έργα και τις πράξεις, ενώ εγώ να φαφλατίζω και να αποφεύγω να λύσω κάτι ή να καταπιαστώ με τον πυρήνα ενός ζητήματος. Όχι βέβαια πως το παράδειγμα από τους γονείς και το σχολείο ήταν καλύτερο. Μια επιφανειακώς «καλή» εκπαίδευση, μια ήρεμη και ήσυχη κριτική για όλα δεσπόζει στον τρόπο λειτουργίας του περιβάλλοντός μου από μικρή ηλικία.
Το δεύτερο είναι ο ωχαδερφισμός. Παράγοντας που είναι αίτιο του πρώτου. «Και τι με νοιάζει εμένα για την Τρόικα, για το ότι μπήκε η Χ.Α μέσα στην Βουλή, για το ότι πάλι θα ανέβει ο Σαμαράς;» Γιατί πολύ απλά έχω βολευτεί στην προσωπική μου ζωή, στις όποιες απολαύσεις μου έχουν μείνει (κάποιες φαίνεται κοστίζουν και από εδώ και πέρα θα απέχουμε) και στον εγωιστικό τρόπο σκέψης που μου υποδεικνύει πως «έχω δίκιο». Ναι, έχω πάντα δίκιο και δεν με νοιάζουν ούτε αυτοί ούτε οι άλλοι.. Ανθρωπάκια αυτοί, εγώ θα χαράξω την πορεία μου και δεν μου καίγεται καρφάκι για τα δεινά του συνανθρώπου και του τόπου.
Το τρίτο είναι προφανές πιστεύω σε πολλούς από εμάς. «Όλα την τελευταία στιγμή». Η κρίση, η εκπαίδευση, η ανάπτυξη θέλουν υπομονή και έμφαση στο μακροπρόθεσμο κέρδος. Συνακόλουθα, έχω προσαρμοστεί στους βραχυπρόθεσμους στόχους (κατάλοιπο της παιδικής ηλικίας, παρεμπιπτόντως, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία), στην ασύδοτη αγορά (υπερκαταναλωτισμός για επίδειξη και μόνο) και στην προσπάθεια μόνο την τελευταία στιγμή, μόνο πριν το μεγάλο «μπουμ», πριν την καταστροφή.
Ο δεσμός που ενώνει τα τρία παραπάνω είναι το σημείο όπου καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι χρειάζεται κάτι να αλλάξει και δεν αλλάζει, ότι υπάρχουν προβλήματα με τα οποία επιβάλλεται να καταπιαστούμε. Άρα οδηγούμαστε στο σημείο 1. Στην μιζέρια και τον εφιάλτη.
Φαίνεται πως η οπτική μου είναι σκούρα, βαριά, συγχυσμένη και ταλαιπωρημένη και τελικώς ίσως ανώριμη. Άλλωστε, δυσκολεύτηκα να γράψω τούτα, ίσως παρέλειψα και κάποια. Προσπαθώ όμως να λυτρωθώ εξ αυτών, αλλά και να «κοινωνήσω» στην μικρή κοινωνία αυτού του e-τόπου, δίνοντας πάτημα και ερεθίσματα σε άλλους που θα διαβάσουν αυτό το άρθρο. Συνεχίζω να πιστεύω δε, πως η πραγματική επικοινωνία και η αλληλεπίδραση με τον συνάνθρωπο (ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή οικονομικής κατάστασης) είναι αυτή που θα φέρει το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης και της κρίσης αξιών ένα σκαλί πιο κάτω. Όχι πως εμείς θα ανεβούμε σκαλιά απαραιτήτως, αλλά μια αρχή πρέπει να γίνει...
Τελειώνοντας θα ήθελα να κλείσω με ένα ρητό του κυνικού φιλοσόφου Διογένη Λαέρτιου και να αναφερθώ στις επερχόμενες τον Ιούνιο, όπως όλα δείχνουν, εκλογές.
«Ο κολακευτικός λόγος είναι θηλιά από μέλι»
Αλέξανδρος
Πηγή: Μιζέρια και Εφιάλτες - RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου