Οι δημοκρατίες του δυτικού κόσμου κινδυνεύουν. Το νέο, ακραίο στάδιο του καπιταλισμού δεν έχει χώρο για “ξεπερασμένες” έννοιες όπως η διαμαρτυρία, η διεκδίκηση, ο συνδικαλισμός και οι πολιτικές ελευθερίες. Μετά τις κυβερνήσεις τεχνοκρατών σε Ελλάδα και Ιταλία, όπου συνέτριψαν την λαϊκή βούληση, έχουμε τρομακτικές αλλαγές σε διάφορες χώρες του κόσμου, όσο αφορά το συνέρχεσθαι και τις διαδηλώσεις.

Στον Καναδά, μετά από 15 συνεχόμενες εβδομάδες απεργίας (λόγω αύξησης διδάκτρων των πανεπιστημίων κατά 120%!) η κυβέρνηση πέρασε νόμο που προβλέπει ποινή φυλάκισης 10 χρόνων για διαδηλωτές με καλυμμένα πρόσωπα. Επίσης, στο Κεμπέκ, οι φοιτητές απειλούνται με φυλάκιση και πρόστιμα, αν δεν αφήσουν τους δρόμους και δεν επιστρέψουν στις αίθουσες διδασκαλίας. Επίσης, διαδηλώσεις που δεν έχουν την “έγκριση” της αστυνομίας θεωρούνται παράνομες και οι διοργανωτές τιμωρούνται με τρομερά χρηματικά πρόστιμα. Διοργανωτές θεωρούνται ακόμη κι αυτοί που υποκίνησαν κάποια συγκέντρωση μέσω ίντερνετ.
Το παραπάνω μέτρο θυμίζει (ως λογική) τα νομοσχέδια για τον περιορισμό των διαδηλώσεων που απεργάστηκε η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Στον Καναδά έχουν προχωρήσει κι άλλο το πλάνο, αφού η κυβέρνηση ποινικοποίησε μέσω άλλου νόμου-τέρατος, την συμπαράσταση σε διαδηλωτές. Όποιος παίρνει το μέρος τους, θεωρείται συμμετέχων σε παράνομη συγκέντρωση ή δραστηριότητα. Οι καθηγητές από την άλλη, δεν επιτρέπεται να ενθαρρύνουν τους φοιτητές σε πράξεις που χαλάνε την “ομαλότητα” και να μην υπολογίζουν τις αποφάσεις των οργάνων τους. Οι φασιστικές πρακτικές της καναδικής κυβέρνησης, μπορούν να δώσουν ιδέες σε νεοφιλελεύθερα κοράκια της εγχώριας πολιτικής, επεκτείνοντας την κατάργηση του ασύλου.
Επίσης, απαγορεύτηκε η συνάθροιση άνω των 9 ατόμων, ρίχνοντας και το τελευταίο δημοκρατικό προσωπείο. Το παγκόσμιο σύστημα πλέον δεν κρατά κανένα πρόσχημα, αφού οι προτεραιότητές του είναι άλλες. Έτσι, στοιχειώδη ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα απειλούνται.
Στην Ισπανία πάλι, το αντίστοιχο υπουργείο Δικαιοσύνης προτείνει φυλάκιση δύο ετών για όποιον συμμετέχει ή υποστηρίζει εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που εναντιώνονται στην δημόσια τάξη, αλλά και της αστυνομίας μέσω του διαδικτύου. Αυτοί που καλούν σε κινητοποίηση (πχ μέσω facebook) θα κατηγορούνται για εμπλοκή σε “τρομοκρατική οργάνωση”, αφού κατά το newspeak, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων ισούται με απειλή της κοινωνικής ειρήνης. Αυτό ως προέκταση, μπορεί να τσουβαλιάζει τον κοινό χούλιγκαν με τον ειρηνικό διαδηλωτή.
Η αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα, έρχεται σε μια εποχή, όπου οι πολιτικές που εξυπηρετούν ολιγάρχες και οικονομικούς εξουσιαστές, δεν γίνεται να εφαρμοστούν με κανέναν άλλο τρόπο πέρα της καταστολής και του αστυνομοκρατούμενου κράτους. Για να μην πούμε καλύτερα με τον καθημερινό εκφασισμό. Ακόμη και ο περιορισμός των bloggers, αυτών που γράφουν στο tweeter, οι προληπτικές προσαγωγές και η πολιτική απομόνωση\στοχοποίηση του αναρχικού χώρου (προσθέστε και το νέο κύμα αντικομμουνισμού), φαίνεται να είναι τακτικές που υπάρχει η βούληση να εφαρμοστούν σε όλο και περισσότερες χώρες.

Όπως και στην Ελλάδα, έτσι και στην Ισπανία,  αυξήθηκε ο αριθμός των δυνάμεων καταστολής. Ο μοναδικός τομέας σε περίοδο κρίσης, όπου γίνονται ακόμη προσλήψεις. Ίσως και ο μοναδικός κρατικός τομέας που υποστηρίζουν οι νεοφιλελεύθεροι. Στην Ισπανία επίσης, η αστυνομία χρησιμοποιεί πλαστικές σφαίρες και επιμένει, παρόλο που πριν έναν μήνα είχαμε νεκρό οπαδό της Μπιλμπάο.
Στην Ιταλία, ήδη από τα τέλη του 2011, άρχισαν τα όργανα, με τον δήμαρχο της Ρώμης να απαγορεύει τις πορείες (Καμίνη σε πρόλαβαν). Επίσης, το φακέλωμα διαδηλωτών και πρωτόγνωρες τακτικές, οδήγησαν στην δημιουργία κλίματος φόβου. Σ’ αυτό ήρθε να προστεθούν οι σκέψεις ακόμη και για στρατιωτική συμμετοχή στα σχέδια καταστολής. Ο φόβος της κλιμάκωσης σε όλες τις χώρες καταδεικνύει πως όλες οι πολιτικές που είχαν ως επίκεντρο την οικονομία και το χρήμα απέτυχαν. Και πως μόνος τρόπος για να συνεχίσουν να υπάρχουν είναι η βία και οι ανελεύθερες πρακτικές.

strangejournal