Η ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΓΙΝΩ ΕΛΛΑΔΑ....

Χτες πήγα στο επετειακό ραντεβού των αγανακτισμένων. Πήγα όχι γιατί περίμενα να συμβεί κάτι σημαντικό. Ήξερα πως δεν θα γεμίσουν οι πλατείες. Δεν θα υπάρχουν κατσαρόλες και μούντζες. Άλλωστε τι να μουτζώσεις πια? Η δημοκρατία βρίσκεται σε κατάσταση αναμονής. Είναι μπλεγμένη ανάμεσα σε ένα σωρό ηλίθια διλήμματα τύπου νομίσματα, ομόλογα, ασφάλιστρα κινδύνου, τζόγος. Πήγα λοιπόν στο ραντεβού όχι με την ιστορία αλλά όπως ακριβώς πάει κάποιος στο σημείο που είχε τη πρώτη του συνάντηση με ένα παλιό έρωτα. Να θυμηθώ τι ένοιωθα τότε,  τι προσδοκίες είχα και πως ήρθαν τα πράγματα τελικά.

Η πρώτη εικόνα μόλις βγήκα από το μετρό ήταν ένας νεαρός κουλουριασμένος στα σκαλιά με ένα χαρτόνι κι ένα κυπελακι στο χέρι. Και πιο κάτω σε ένα παγκάκι, στο γρασίδι, στο φανάρι, ήταν κουλουριασμένοι κι άλλοι άνθρωποι άλλοι ζητιανεύοντας, άλλοι απλά χαμένη σε κάποιο άλλο κόσμο. Κάθισα σε ένα πεζούλι και χάζευα, κοιτώντας κι άλλες ταλαίπωρες φάτσες που μαζευόντουσαν σιγά σιγά. Το ταλαίπωρες δεν έχει τίποτα το υποτιμητικό. Είναι η εικόνα που έβλεπα. Είδα μερικούς που τους ήξερα από πέρυσι, από τις πλατείες των αγανακτισμένων κι ήταν γερασμένοι πολύ περισσότερο από μια χρονιά....

Στο επετειακό ραντεβού των αγανακτισμένων, βρέθηκα σε μια σύναξη ταλαιπωρημένων με συνοδεία γύρω γύρω διάσπαρτων δυστυχισμένων. Στο μυαλό μου ήρθαν οι εικόνες όχι ηρώων που πετιούνται μπροστάρηδες σε μάχες, αλλά πλασμάτων που πηδάνε από μπαλκόνια. Η Ελλάδα όχι των ηρωισμών, αλλά των αυτοκτονιών. Και μερικά εκατομμύρια κρυμμένους στο σπίτι μ΄ενα χαρτάκι στο χέρι, να περιμένουν τις 17 του Ιούνη για να ελπίσουν στο μάγο με τα δώρα. 

Λες κι η ελευθερία κι αξιοπρέπεια κατακτώνται με μάγια, προσευχές ή τάματα...Λες κι υπάρχει παράδειγμα όπου ο άνθρωπος να έσπασε τα δεσμά του χωρίς να ματώσει. Μια γυναίκα όταν έρχεται η ώρα να γεννήσει μαι νέα ζωή αφουγκράζεται τους πόνους που αυξάνονται συνεχώς μέχρι να γίνουν αβάσταχτοι και τότε κάνει μια τεράστια προσπάθεια να βγάλει ζωντανό από μέσα της το νέο, πονάει και ματώνει χωρίς να έχει το περιθώριο να κάνει πίσω, γιατί ήρθε ή ώρα. Φαντάζεστε την εικόνα μιας ετοιμόγεννης που μετανιώνει ή που αρνείται να σπρώξει και περιμένει από κάποιον άλλο να γεννήσει αντί γι΄αυτήν? 

Ενας λαός που πονάει, που ήρθε η ώρα του να γεννήσει κάτι νέο, που έχει ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να προχωρήσει και δεν ξυπνάει, δεν αγωνίζεται, δεν σπρώχνει, δικαιολογώντας συνέχεια τη δειλία του και καθυστερώντας τραγικά την εξέλιξη, τι θα βγάλει?  Ανησυχώ για αυτά που θα γεννήσουμε.  Ανησυχώ γι αυτή την άδοξη εικόνα που βλέπω γύρω μου, για τους απελπισμένους και παραδομένους στη μοίρα Έλληνες. Και για τα κυπελακια της ζητιανιάς. Μια ολόκληρη εικόνα ζητιανιάς. Οι άρχοντες που ζητιανεύουν δανεικά, οι πολίτες που ζητιανεύουν τα προς το ζειν, η ψήφος που έχει μετατραπεί σε απειλή. 

Ο εθνικός ύμνος μπορεί να ξεκινάει τραγουδώντας "σε γνωρίζω από η κόψη" αλλά εγώ τώρα τελευταία δεν με αναγνωρίζω πουθενά μέσα σ΄αυτή τη γενική κατάθλιψη και ηττοπάθεια. Το δίλημμα δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Το αληθινό ερώτημα είναι να απαντήσεις στον ευαυτό σου έχεις τη δύναμη, το θάρρος, να απαιτήσεις κανείς πια να μην σε εκβιάζει με διλήμματα?

 

vasiliskos