ΣΕ ΕΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΣΑΠΙΟ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΕΧΡΙ ΚΑΤΩ, ΜΟΝΟ ΟΙ ΣΑΠΙΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΔΩΜΑΤΙΟ ΝΑ ΒΟΛΕΥΤΟΥΝ.

Το έχω γράψει κι άλλη φορά και θα το επαναλάβω. Σε μια κοινωνία υπάρχουν μερικές κατηγορίες που το επίπεδο ζωής τους είναι δείκτης της βαρβαρότητας που βασιλεύει ή όχι.   Τα παιδιά, μικρά και μεγαλύτερα , τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι ασθενείς και οι ηλικιωμένοι.  Δεν μπορούμε να μιλάμε για κράτος και πρόοδο όταν κόβεται το μέλλον στα παιδιά, όταν έχουν ρίξει στην δυστυχία χωρίς ελπίδα τους ασθενείς και τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ένα ειδικό πρόβλημα και τους ηλικιωμένους που έφτασαν στο τέλος της ζωής τους ή πλησιάζουν.  

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα για τους εκπροσώπους ενός κράτους να υπάρχουν γύρω τους παιδιά που δεν ονειρεύονται πια, άνθρωποι με σοβαρές ανάγκες που δεν ελπίζουν πια και σβήνουν αβοήθητοι , και γέροντες που κλείνουν το ταξίδι τους ζητιανεύοντας.  Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα από το να σε εκλέξουν οι πολίτες , να σου δείξουν εμπιστοσύνη, κι εσύ να χρησιμοποιήσεις αυτή την εμπιστοσύνη σαν φτηνιάρικος μαυραγορίτης της κατοχής. Να απειλείς τους φτωχούς πως θα τους κόψεις το ρεύμα, πως θα τους κατάσχεις το καλύβι τους, πως θα δουλεύουν για δυο τρία κατοστάρικα σαν δούλοι, και πως αν κάνουν κιχ θα πεινάσουν, θα χαθεί η πατρίδα τους, δεν θα έχουν ούτε φαΐ να φάνε τα παιδιά τους.

Και να τα κάνεις, να τα λες όλα αυτά, με πλήρη επίγνωση πως γύρω κυκλοφορούν ελεύθερα όλα τα άπληστα τέρατα που ρούφηξαν το μεδούλι αυτής της πατρίδας για να κάνουν βίλες στο Λονδίνο και περιουσίες σε εξωτικά νησιά, που έχουν βγάλει τρεις φορές το χρέος έξω για χαρτζιλίκι, που δεν ένιωσαν ποτέ ούτε Έλληνες ούτε άνθρωποι.   Δεν είναι κράτος εκείνο που κλέβει γεροντάκια και άβγαλτα παιδιά και κατουριέται επάνω και προσκυνάει κάθε άξεστο και διεφθαρμένο χοντροκοιλιά.  Δεν είναι λειτουργός εκείνος που καταθέτει τα πτυχία του , τη μόρφωσή του, το μυαλό του, στα πόδια κάθε κλέφτη, κάθε πουτάνας, κάθε λαμόγιου και κάθε λογής ξετσίπωτου,   που απλά τώρα "τάχει και κάνει κουμάντο"

Κάθε Πολιτεία που εμφανίζει αυτή την εικόνα, είτε είναι στην Ευρώπη, είτε σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη είναι μια ντροπιασμένη πολιτεία που διοικείται από ματαιόδοξους και απάνθρωπους ηγέτες και από αδύναμους και ηττημένους λαούς.  Αργά η γρήγορα για να υπάρξει φως ένας από τους δυο ή και οι δυο σε συνδυασμό πρέπει να αλλάξουν την εικόνα τους. Οι ηγέτες πρέπει να ντραπούν και οι λαοί να αντιδράσουν με κάθε τρόπο. Κι επειδή οι άνθρωποι που ξεζουμίζουν τις ζωές των ανθρώπων χωρίς ενοχές, χωρίς ντροπή δεν διαθέτουν ηθικές αξίες τέτοιες (γιατί αλλιώς δεν θα εξευτελιζόντουσαν έτσι) οι άνθρωποι που δυστυχούν πρέπει να πάρουν τη ζωή ξανά στα χέρια τους.

Διαβάζω με αηδία διάφορες «φιλελεύθερες» κορώνες, αναλύσεις υποτίθεται σπουδαγμένων ανθρώπων, οι γνωστές ματαιόδοξες σουσούδες που χρησιμοποιούν τη λέξη λογική και τάξη σε ένα κόσμο πνιγμένο στη παράνοια και το χάος και ερωτώ.

Τι σκατά μπορεί να κουβαλάτε μέσα στο κεφάλι σας για να είστε τόσο αναίσθητοι. Να μιλάτε με αριθμούς πάνω από τα πτώματα? Να ξεφυλλίζετε εφημερίδες παρακολουθώντας αποκλειστικά τη κίνηση στα χρηματιστήρια και τις αναλύσεις των διεθνών καιροσκόπων. Τι σκατά μπορεί να έχετε μέσα σας για να μιλάτε για κέρδος μπροστά στη μούρη ενός παιδιού που του κλέβετε τα όνειρα για ένα κωλόσπιτο, ένα κωλοτζίπ κι ένα λίφτιγκ στην ανούσια και άχρηστη ζωή σας?

Σου μιλάω για οργή, δυστυχία, απόγνωση, θάνατο και μου μιλάς για τις τράπεζες? Για το ΔΝΤ? Για τη Τρόικα? Για τα cds? Για το ψεύτικο χρήμα του ψεύτικου πολιτισμού των ψεύτικων ανθρώπων?  Πόσο τελειωμένος πρέπει να είσαι για να μην καταλαβαίνεις πως η ασέβεια σου για όλα τα πλάσματα που κατοικούν αυτή τη γη και τη γη την ίδια που σε φιλοξενεί θα φέρει το τέλος. Μια παγκόσμια συμφορά που θα φάει και τα δικα σου παιδιά και τη δική σου ζωή όσο και να προσπαθείς να την ωραιοποιήσεις πάνω στη βρώμα που κουβαλάς.

Ναι, νοιώθω οικείους και δικούς μου εκείνους τους τρελαμένους που κάθονται στις πλατείες μ΄ενα χαρτόνι που γράφει «έρχεται» Τους νοιώθω ζεστούς, ανθρώπινους, ευαίσθητους, έχω κάτι να πω μαζί τους, έχω κάτι να μοιραστώ. Τους θεωρώ εξυπνότερους και πιο χαρισματικούς από τα ξόανα που εξουσιάζουν τους λαούς. Νοιώθω κοντά μου όλους εκείνους που κλείστηκαν σε ένα ίδρυμα γιατί δεν άντεξε η λογική τους να πολεμάει αυτή τη παράνοια.  Θα ένοιωθα μεγάλη ντροπή  να με αποκαλέσει ένα ξόανο, καλό πολίτη,  Νοιώθω κοντά μου, δικούς μου τους ανθρώπους στα παγκάκια που σκεπάζονται μ΄ενα χαρτόνι, τους παππούδες που σκύβουν με ντροπή στο συσσίτιο της εκκλησίας, τα παιδιά των αλλιώτικων θεών που οι μανάδες τους σ΄ενα κόσμο που τα έχει φτύσει, τα έχουν μεγαλωμένα σαν πριγκιπόπουλα και τα λατρεύουν, νοιώθω καλύτερα το ράντζο στο διάδρομο του νοσοκομείου καθώς ακούω μια φωνή μέσα στους πόνους να ψιθυρίζει περήφανα «μην κλαις θα τα καταφέρω». Νοιώθω κοντά σε όλους εκείνους που αγαπάνε ακόμα τη ζωή και τη σέβονται σαν θαύμα αρνούμενοι να την ισοφαρίσουν με το σίχαμα που οραματίζονται τα σκιάχτρα. Όλους εκείνους που τιμούν το ρόλο τους σαν άνθρωποι ακόμα κι αν φτύνουν αίμα.

Και δεν φοβάμαι. Γιατί έχω σύμμαχο τη φύση ολόκληρη. Γιατί είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα πάρει την εκδίκησή της χωρίς έλεος για όλο αυτό το μόρφωμα. Ότι και να χτίσεις βρε βλαμένε είσαι λιγότερο από μυρμήγκι μπροστά στο χώμα που τραντάζεται, στο ηφαίστειο που σκάει, στη θάλασσα που μπορεί να πνίξει τα πάντα, στα θηρία που μπορούν να ξεφύγουν από τα όρια που έχεις θέσει, στους ίδιους τους δαίμονές σου που μπορούν να σε λιώσουν σαν ασήμαντο σκουλήκι.

Δεν φοβάμαι γιατί δυναμώνω σε κάθε χαστούκι που μου ρίχνεις. Κι η πέτσα μου σκληραίνει. Αντίθετα με το φρέσκο μαγουλάκι σου που μπορεί να διαλυθεί από ένα φύσημα αέρα...

Σ’ένα οικοδόμημα που είναι από πάνω μέχρι κάτω σάπιο μόνο  οι σάπιοι μπορούν να βρουν δωμάτιο να βολευτούν.  Δεν υπάρχει επιλεκτικό έγκλημα ανάλογα με το αν μας αγγίζει ή όχι. Δεν υπάρχει επιλεκτική φτώχεια και δυστυχία ανάλογα με το αν την υπομένουμε εμείς ή όχι. Άνθρωπος που μπορεί να καταπίνει ανενόχλητος  βλέποντας το διπλανό του να λιώνει νηστικός είναι απλά κτήνος.

Αν σου έχει μείνει κάτι μέσα σου,  ναι θέλεις να ζήσεις και θα τη φας τη μπουκιά,  αλλά τουλάχιστον καθώς θα καταπίνεις θα νοιώθεις μια στεναχώρια, ένα κόμπο στο λαιμό.  Εδώ κοιτάμε την απόλυτη κατάντια να απειλούν οι χορτάτοι τους βασανισμένους , να τους ειρωνεύονται, να τους ονομάζουν ηλίθιους ή τεμπέληδες.  Να μην υπάρχει πια ούτε λίγη τσίπα για να το βουλώσουν όσοι είναι ένοχοι ή συμμέτοχοι.

Πόσο θα κρατήσει η κατάσταση φόβου και τρομοκρατίας? Πόσο νομίζετε πως οι άνθρωποι θα έχουν περιθώρια να κρύβονται? Σύντομα θα επιστρέψουμε στα ρόπαλα και τις πέτρες. Γιατί έτσι καταλήγει πάντα όταν απαιτήσεις από τους λαούς να γίνουν κοπάδια. Ενα διάστημα το καταφέρνεις, αλλά μετά τα κοπάδια μετατρέπονται σε αγέλες.  Κι ο καιρός της αγέλης έφτασε.....

 

vasiliskos