AΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

Ο συνταξιούχος που έδωσε τέρμα στη ζωή του στη Πλατεία Συντάγματος, επέλεξε το τρόπο που θα τερματίσει το ταξίδι της ζωής. Διαβάζοντας διάφορες πληροφορίες που κυκλοφορούν όλες αυτές τις μέρες (και εφόσον είναι σωστές) σιγουρεύομαι πως ήταν μια πράξη ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ και όχι ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΗ. Ηταν μια απόφαση ζωής και αξιοπρέπειας. Δεν μπορεί κανένας μας να κρίνει αν είναι σωστή ή όχι. Γιατί είναι δύσκολο να σκεφτούμε πλέον τι σημαίνει ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ.
Είμαστε τόσο πολύ εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα ζωής που όλα καθορίζονται απο την ημέρα της γέννησης μέχρι την  ημέρα του θανάτου, που αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε κάτι πολύ απλό. Πως η ζωή είναι δική μας. Κι ακόμα κι αν πιστέψουμε σε θεικές εντολές, ή στις επιθυμίες ενός δημιουργού, επιθυμία του όπως φαίνεται είναι και το δικαίωμα ΕΠΙΛΟΓΗΣ.

Παλιά συζήτηση. Μέγα θέμα φιλοσοφικών αναζητήσεων από τα βάθη των αιώνων. Δεν είμαι εγώ η σοφή που θα δώσει κάποια καινούργια πληροφορία. Θέλω απλά να πω, χωρίς να έχω κανένα δικαίωμα να κρίνω τις επιλογές ενός άλλου ελεύθερου πλάσματος, πως πρέπει κάποια στιγμή για να ξεφύγουμε από τα δεσμά μας, να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχτούμε δυο πράγματα. Πως ύψιστο αγαθό στη ζωή είναι να περπατήσεις με αξιοπρέπεια και ήθος απέναντι σε ότι σε περιβάλλει, και τέλος να φύγεις επίσης με αξιοπρέπεια και περήφανα χωρίς φόβο για το άγνωστο τελευταίο ταξίδι. Οτιδήποτε πέρα από αυτά τα δυο πράγματα είναι προσωππικές επιλογές που ο καθένας θα κληθεί να κάνει σε όλα τα στάδια του ταξιδιού του και οι οποίες θα μπορούσαν να μετατρέψουν το κόσμο σε ένα επίγειο παράδεισο αν οριζόντουσαν από ένα άλλο αξίωμα. Τον σεβασμό. Τον σεβασμό στη ζωή μας και τη ζωή των άλλων.

Από τη στιγμή που αυτές οι αξίες έχουν καταστραφεί, αλλοιωθεί, μεταλλαχθεί ή εγκλωβιστεί σε άλλες χιλιάδες επουσιώδεις έννοιες κι επιθυμίες, ντε φάκτο βιώνουμε σε ένα μόρφωμα, φτιαγμένο από  σκουπίδια. Σκουπίδια παντός είδους. Και για να κάνω μια παρομοίωση που ταιριάζει με το χώρο εδώ μέσα, δεν υπάρχει η ζωή μας σωσμένη στην επιφάνεια εργασίας μας ή τα έγγραφά μας, έχει ήδη πεταχτεί στο κάδο ανακύκλωσης κι έχουμε δώσει το δικαίωμα σε κάθε είδους "χειριστές" να πατήσουν το οριστικό delete.

Πέρα λοιπόν από το τραγικό γεγονός που συνέβει και είναι ένα από τα χιλιάδες που συμβαίνουν γύρω μας και που συνέβαιναν πάντα, άσχετα αν ο κόσμος "ευαισθητοιείται ποσοτικά" δηλαδή όταν πολλοί πεινάνε σκέφτεται τη πείνα, όταν πολλοί αυτοκτονούν σκέφτεται την απόγνωση, όταν πολλοί ζητιανεύουν σκέφτεται την αθλίότητα. Τίποτα από αυτά δεν σκέφτεται κανείς όταν ένας πεινάει, αυτοκτονεί ή ζητιανεύει. Είναι ασήμαντο. Ενώ στην ουσία οι αιτίες που οδηγούν τους χίλιους να γίνουν αυτόχειρες ή να ζήσουν στην εξαθλίωση είναι ακριβώς οι ίδιες με τις αιτίες που οδηγούν και τον ΕΝΑΝ.

Απλά όταν δεν είναι μεγάλο το ποσοστό η κοινωνία σημαίνει πως έχει βολεμένο το γάϊδαρό της και θεωρεί ανούσιο να ασχοληθεί με τη μονάδα. Ομως όλα δυστυχώς είναι μια αλυσίδα. Κι όταν ακόμα κι ένας κρίκος είναι σάπιος, μοιραία κάποια στιγμή θα διαλυθεί όλη παρασέρνοντας ότι συγκρατούσε και αισθανόταν αφάλεια στα δεσμά.  Ζούμε σε μια εποχή που προσφέρεται για μεγάλες αλλαγές. Οχι οικονομικές, πολιτικές ή κοινωνικές απλά. Αλλά σε μοναδικές ευκαιρίες να ξεσκεπάσουμε τα προσωπικά μνημόνια ο καθένας μας στα οποία έχουμε εγκλωβιστεί από τη γέννησή μας και που τώρα για πρώτη φορά βλέπουμε πόσο σκληρά είναι τα μέτρα που έχουν επιβάλλει στην ανθρώπινη ζωή. Εχουμε την ευκαιρία μέσα στη δυστυχία μας για πρώτη φορά μετά από αιώνες αποχαύνωσης να συνειδητοποιήσουμε πως τα προσωπικά μας δεσμά είναι μια αλυσίδα με τα δεσμά όλων των υπόλοιπων. Ακόμα κι αυτών που μοιάζουν να ευημερούν. Ιδιοι σκλάβοι είναι της ψεύτικης ευημερίας τους. Αν από τη μία χάνει την αξιοπρέπειά του ο ανώνυμος ανθρωπάκος που δεν έχει να φάει και ζητιανεύει από την απέναντι μεριά πιο αναξιοπρεπής και ξευτιλισμένος είναι εκείνος που τον κοιτάζει να πεινάει και μασουλάει...

Αυτά τα ολίγα σαν ένα αντίο σε έναν άνθρωπο που αποφάσισε στην απόλυτη σκλαβιά να επιλέξει ελεύθερα το τρόπο που θα φύγει. Ασχέτα αν διαφωνώ με την επιλογή της αυτοχειρίας , εκτιμώ περισσότερο κάποιον που επιλέγει πως να πεθάνει , με τους δικούς του όρους (είναι αυτοχειρία άραγε ένας ιδεολόγος που επιλέγει να στηθεί μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα για να μην προδώσει τις ιδέες του? Σκεφτείτε το. Μερικές πράξεις αυτοχειρίας είναι τελικά ένα στήσιμο μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα κάποιου τύραννου που σε καλεί να υπογράψεις δήλωση μετανοίας )από κάποιον που δεν έχει ξέρει καν να επιλέξει πως θα ζει χωρίς να του λένε οι άλλοι τι θα κάνει.

πηγη:vasiliskos2.blogspot