ΟΝΕΙΡΟ ΖΩ

Είναι ξημερώματα. Κανείς τους δεν έχει τολμήσει να βγει να κάνει δηλώσεις. Είμαστε όλοι καρφωμένοι στις τηλεοράσεις μας και περιμένουμε, η κουβέντα έχει ανάψει για τα καλά, τα πειράγματα πέφτουν βροχή, στα τηλεοπτικά παράθυρα γίνεται της κακομοίρας, υπάρχει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κλίμα ευφορίας και όχι κατήφειας σε όλη την ελληνική επικράτεια  και γενικά νοιώθεις τον αναβρασμό. Νοιώθεις ένα ολόκληρο λαό να βράζει, να κοχλάζει.

Οι δρόμοι είναι γεμάτοι. Σε  όλες τις πόλεις. Άλλοι πανηγυρίζουν, άλλοι φωνάζουν, άλλοι τα πίνουν, άλλοι γελάνε, άλλοι κάνουν σχέδια, άλλοι κουβεντιάζουν, άλλοι αναλύουν  αλλά όλοι περιμένουν. Δεν κοιμάται κανείς, όλοι περιμένουν.  Περιμένουν να ακούσουν τις δηλώσεις των δύο άλλοτε μεγάλων. Του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Αντώνη Σαμαρά ή του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου όπως προτιμάτε.

Ναι , έχει ξημερώσει η 7η Μαΐου του 2012. Η επομένη των εκλογών. Αυτών των κρίσιμων εκλογών. Κι έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Οι μικροί έγιναν μεγάλοι, οι μεγάλοι μικροί και οι μέτριοι ανύπαρκτοι.  Η Βουλή δεν θα είναι πια αυτή που ξέραμε. Η κατανομή των εδρών δεν θα γίνει έτσι όπως μέχρι σήμερα είχαμε συνηθίσει. Όλα άλλαξαν. Όλα είναι αλλιώς. Πρόσωπα που μας όριζαν  έφαγαν πόρτα και γύρισαν σπίτια τους με την ουρά στα σκέλια, πολιτικοί που μας κορόιδεψαν και μας χλεύασαν ήπιαν το πικρό ποτήρι της αποτυχίας, κάποιοι έμειναν στα πόστα τους αλλά με τελείως διαφορετικό προορισμό  και  άνθρωποι που δεν γνωρίζαμε, άνθρωποι που οι περισσότεροι δεν έχουν σχέση με το σύστημα ή άνθρωποι που απλά θέλουν να ρίξουν το σύστημα φαίνεται να έχουν εκλεγεί  βουλευτές.

Είναι ξημερώματα της 7ης Μαΐου του 2012. Όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί κερδισμένοι και χαμένοι έχουν κάνει ήδη τις δηλώσεις τους.  Όλοι έχουν κάνει αναφορά «στην δύναμη του λαού», όλοι υμνούν τους πολίτες που ψήφισαν κατά συνείδηση κι όχι καθ υπόδειξη, όλοι κάνουν λόγο για το ποσοστό της αποχής, που έχει φτάσει μόλις το 0,1 του εκλογικού σώματος, ποσοστό εξωπραγματικό για τα ελληνικά δεδομένα, όλοι μιλάνε για μια νέα σελίδα στην ελληνική ιστορία, τα τηλεγραφήματα από τους ξένους ηγέτες πέφτουν βροχή, οι αντιδράσεις είναι ανάμεικτες, οι δημοσιογράφοι καλούνται να αποκρυπτογραφήσουν, να ερμηνεύσουν τα πάντα κι εκείνοι, εκείνοι οι δύο εξακολουθούν να είναι απόντες.

Κι όσο περνούν τα λεπτά και οι άλλοτε μεγάλοι δεν βγαίνουν να κάνουν δηλώσεις τόσο αυξάνεται η διάθεση. Και λεπτό με το λεπτό αν κοιτάξει από ψηλά κάποιος την Ελλάδα θα την δει για πρώτη φορά μονιασμένη. Μαχαίρια δεν βγαίνουν, καυγάδες δε στήνονται, κάτι ψιλοβρισίδια πέφτουν αλλά είναι αμελητέα ποσότητα, άνθρωποι σφίγγουν τα χέρια, άλλοι αγκαλιάζονται, αλλά το περίεργο είναι ότι  όλοι χαμογελάνε ή μάλλον οι περισσότεροι γελάνε. Για την ακρίβεια γελάνε μεγαλοφώνως. Από την Ελλάδα ακούγεται σε  όλη την Ευρώπη ένα όμορφο κελαρυστό γέλιο. Ένα γέλιο ζεστό, αισιόδοξο, ευτυχισμένο. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια πολλά ο λαός αυτός γελάει. Με μια φωνή, με μια ψυχή. Αντιδρά λες και του έφυγε ένα βάρος τόνων από την πλάτη. Λες και πια δεν είναι σκυμμένος, λες και τα προβλήματα του λύθηκαν, λες και δεν χρωστάει, λες και δεν είναι άνεργος, λες κι έχει να φάει ότι τραβάει η καρδιά του, λες ρε παιδί μου και όλα πάνε καλά. Σαν να μην έχει συμβεί απολύτως τίποτε αυτά τα 2,5 χρόνια. Λες κι η ζωή του άνθισε, ομόρφυνε. Λες και βρήκε πάλι την ελπίδα του, το όνειρο του.   Όσο ο κόσμος περιμένει τους δύο μεγάλους να μιλήσουν τόσο ανάβει το γλέντι. Και τα γέλια δεν σταματάνε. Μεταδίδονται από τον ένα στον άλλον, όλοι πια γελάνε. Κι  όλοι περιμένουν.

Κοντεύει πια μια το ξημέρωμα της 7ης Μαΐου του 2012. Βγαίνει πρώτα ο ένας. Είναι για να τον κλαίν οι ρέγγες. Δεν έχει αλαζονεία στο βλέμμα. Είναι μάλλον δυο μάτια άδεια. Πώς να πιστέψει το 8% ; πώς να πιστέψει ότι επί των ημερών του, το κόμμα του είδε τόσο μαύρες μέρες; Πώς να πιστέψει ότι από παντοδύναμος άρχοντας του τόπου γίνεται ο τελευταίος; Πώς να πιστέψει ότι έχασε όλα του προνόμια, όλη του την εξουσία, όλους του τους φίλους; Γιατί μέσα του το ξέρει. Τώρα πια εκείνοι που τον έγλυφαν, τον στήριζαν, τον ανέβασαν εκείνοι πρώτοι θα τον διαλύσουν. Την μοίρα του τώρα την βλέπει. 12  ώρες μόλις πριν δεν έβλεπε τίποτε από όλα αυτά που αντικρίζουν για πρώτη φορά τα μάτια του. Δεν έχει να πει και πολλά. Και αυτά που λέει με βία τα λέει. Αυτός που όταν ξεκίναγε να μιλάει ξεχνούσε να βάλει τελεία, τώρα μιλάει μόνο με τελείες. Αυτός που έκανε σύνθημα του το «αρχίζουμε» τώρα να μιλάει για το «τελειώνουμε»;

Μετά από αυτόν έρχεται ο άλλος. Άλλη θλίψη μεταμορφωμένη αυτός. Δεν ξέρει τι να πρωτοπεί. Δεν ξέρει από ποιόν να προφυλαχτεί. Δεν ξέρει από πού θα του πρωτοέρθει η σφαλιάρα. Πώς να δώσει «αέρα νίκης» στο 11%; Πώς να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα; Πώς να χειριστεί την ήττα αυτός που υποσχόταν την αυτοδυναμία, αυτός που έκανε σημαία του το «η Ελλάδα θα τα καταφέρει», πώς να προφέρει την αποτυχία του; Μιλάει για μήνυμα του λαού. Μιλάει για λάθος επιλογές. Μιλάει …μιλάει …πλέον ούτε αυτός ξέρει τι λέει. Φεύγει.

Έχει ξημερώσει η 7η Μαΐου του 2012. Είναι μια άλλη μέρα. Μια καινούργια μέρα. Δε ξέρω τι θα φέρει. Ξέρω αυτό που ζω. Κι αυτό που ζω είναι ΟΝΕΙΡΟ.
Πες μου ότι εσύ μένεις σε αυτό αδιάφορος, απαθής. Πες μου ότι η παρεγκεφαλίδα σου δεν έχει γαργαληθεί στο ελάχιστο από την εικόνα αυτών των δυο. Πες μου ότι είσαι αδιάφορος για την ζωή σου και ψήφισε τους. Ψήφισε αυτούς τους δυο κι άσε το όνειρο. Επέλεξε τον εφιάλτη. Γιατί αυτό θα γίνει η ζωή σου. ΕΦΙΑΛΤΗΣ.

Νάντια Τριανταφύλλου